Η πρωθυπουργοποίηση του πρώην κεντρικού τραπεζίτη της Ιταλίας και της ΕΚΤ (και παλαιότερα επικεφαλής του ευρωπαϊκού τομέα της Goldman Sachs…) ήταν τρόπον τινά «θείο δώρο» για το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας. Θέτοντας επικεφαλής της χώρας έναν εγνωσμένης αποτελεσματικότητας και αποφασιστικότητας τεχνοκράτη (ο οποίος έδειξε τα δόντια του στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του Νότου κάνοντας «ό,τι χρειαστεί για να σώσει το ευρώ» το 2012 και το 2015) τα πολιτικά κόμματα όλου του φάσματος στη γείτονα πιστεύουν ότι θα αποφύγουν να χρεωθούν απευθείας τις αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, που απαιτεί η Κομισιόν, για την εκταμίευση των 700 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις και δάνεια του Ταμείου Ανασυγκρότησης από τον κορονοϊό.

Στην Ιταλία αναλογεί ένα τεράστιο κομμάτι αυτού του πακέτου, 200 δισ. ευρώ, και ο Ντράγκι αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για τις Βρυξέλλες ότι δεν θα «σπαταληθούν» σε υπέρμετρα φιλολαϊκές παροχές (Υγεία, Παιδεία, στήριξη της εργασίας των πληττόμενων στρωμάτων) αλλά στην ευστάθεια των συστημικών πυλώνων (τράπεζες), στις επενδύσεις που προκρίνει το ευρωσύστημα και στο τμήμα των Ιταλών βιομηχάνων, που διεκδικούν «δίκαιη» μοιρασιά της πίτας.

«Αναμένουμε από την Ιταλία να κάνει το μάθημά της, όπως το αναμένουμε και από όλα τα κράτη-μέλη», δήλωσε άνευ περιστροφών ο Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάνφρεντ Βέμπερ, κάνοντας λόγο για «ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεται στην Ιταλία να επενδύσει στην οικονομία της και να προετοιμαστεί για το μέλλον με ένα φιλόδοξο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα». Στο ίδιο πνεύμα ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, Πάολο Τζεντιλόνι, παρομοίασε την «αποστολή σωτηρίας» του Ντράγκι με την αντίστοιχη του Μάριο Μόντι το 2011-13, όταν η κρίση της ευρωζώνης (και η άνοδος του λεγόμενου «λαϊκισμού») απείλησε την παραμονή της Ιταλίας στο κοινό νόμισμα.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ντράγκι αποτελεί τον αναγκαίο τοποτηρητή της «γερμανικής ευρωκρατίας», που θα εγγυηθεί ότι η εκτίναξη του ιταλικού χρέους άνω του 150% του ΑΕΠ στο διάστημα της δημοσιονομικής χαλάρωσης δεν θα προσλάβει μόνιμα χαρακτηριστικά στην τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, μετατρέποντάς την από «μεγάλο ασθενή» σε «υποψήφιο μελλοθάνατο».

Στα σχέδια του Ντράγκι περιλαμβάνεται η ταχύτερη προώθηση των εμβολιασμών, αλλά και η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (προς τα κάτω) μαζί με την περιστολή της γραφειοκρατίας στις επενδύσεις, μέτρα που σε συνδυασμό με τη διατήρηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων αναμένεται να εμβαθύνουν τις κοινωνικές ανισότητες στην Ιταλία.

Σαν αντίδωρο, ο εντολοδόχος πρωθυπουργός παραχώρησε στο Κίνημα Πέντε Αστέρων (τη σημαντικότερη αντιπολιτευτική φωνή του από τα αριστερά) τη μερική διατήρηση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης και κάποια μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Επεισε, μάλιστα, σε τέτοιο βαθμό τον άλλοτε «ανένδοτο αντισυστημικό», Μπέπε Γκρίλο, ώστε ο ιδρυτής του πάλαι ποτέ «αντιπολιτικού κινήματος» να χαρακτηρίσει τον Ντράγκι… «κατά βάθος γκριλικό», αν και έθεσε όρο να μη συμμετάσχει η Λέγκα στη νέα κυβέρνηση.

Σαν αντίδωρο, ο εντολοδόχος πρωθυπουργός παραχώρησε στο Κίνημα Πέντε Αστέρων (τη σημαντικότερη αντιπολιτευτική φωνή του από τα Αριστερά) τη μερική διατήρηση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης και κάποια μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Πάντως, η διαδικασία άφησε τραυματισμένο το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο, καθώς, παρά την αποδοχή του Ντράγκι από τη βάση με 59,3% σε εσωκομματικό διαδικτυακό δημοψήφισμα, μια σημαντική ομάδα βουλευτών και γερουσιαστών των Πέντε Αστέρων υπό τον Aλεσάντρο ντι Μπατίστα εγκατέλειψε το κόμμα, αρνούμενοι να συνεργαστούν με τους Μπερλουσκόνι-Σαλβίνι.

Πολύ ευκολότερα έπεισε ο κεντρικός τραπεζίτης τον αρχηγό της Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος «για το καλό της χώρας» αποδέχθηκε ασμένως τις ευρω-ατλαντικές θέσεις Ντράγκι στο μεταναστευτικό, ενώ η στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος, της Forza Italia του Μπερλουσκόνι και της «Ζωντανής Ιταλίας» του Ματέο Ρέντσι, δίνεται χωρίς πολλά πολλά. Ο Ντράγκι εμφανίζεται ήδη ως ο δημοφιλέστερος πολιτικός στη χώρα με 71%, μπροστά από τον απερχόμενο κεντροαριστερό πρωθυπουργό, Τζουζέπε Κόντε (53%), που προσκολλήθηκε κι αυτός στο άρμα της ευρω-συναίνεσης. Στα παζάρια για την κατανομή υπουργείων ανάμεσα σε τεχνοκράτες και πολιτικούς αρνήθηκε να συμμετάσχει μόνο η ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι, των «Αδελφών της Ιταλίας», με προσδοκία να εισπράξει κι άλλο από την κυβερνητική φθορά της Λέγκας στις εκλογές του 2023 – ή και νωρίτερα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής