Οι λόγοι είναι πολλοί. Για έναν που ασχολείται συνέχεια με τα νατοϊκά θέματα είναι κυρίως ότι η ρωσική υπονόμευση, στρατιωτική ενεργητικότητα και υβριδική απειλή είναι σαφέστατα πιο εμφανείς και ελλοχεύουσες πολλούς κινδύνους στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη συγκριτικά με τις νότιες περιοχές και θάλασσες.

Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος*

Η Μόσχα πάντοτε (και ως πρώην Σοβιετική Ενωση έδινε μεγαλύτερη σημασία στον κεντρικό τομέα και στη σκανδιναβική ζώνη) είναι πιο επικεντρωμένη στα μέτωπα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Συνεπώς η Πολωνία, οι Βαλτικές και Σκανδιναβικές χώρες, η ασφάλεια στον Αρκτικό Κύκλο προηγούνται στον «κατάλογο» του ΝΑΤΟ των όσων λαμβάνουν χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας και ο πόλεμος σε Ντόνετσκ και Λούκανσκ στην Ανατολική Ουκρανία συνδέονται με το βορειοκεντρικό μέτωπο και το δόγμα της Μόσχας που ενεργοποιεί παραπληροφόρηση, υβριδισμό, προπαγάνδα, παρατεταμένες επιχειρήσεις επιρροής κ.ά. Επίσης, το ΝΑΤΟ εκτιμά πολλές φορές ότι οι Αμερικανικές Διοικήσεις (Κεντρική και Αφρικανική) λόγω της ισχυρής παρουσίας των ΗΠΑ θα επιληφθούν της όποιας υποτροπής σε Ανατολική Μεσόγειο, βορειοαφρικανικές ακτές και Μέση Ανατολή, οπότε μπορούν οι Αμερικανοί να προλάβουν τα χειρότερα…

Η κρίση μετά τις πρόσφατες «εκλογές» στη Λευκορωσία του δικτάτορα Αλεξάντερ Λουκασένκο (της μόνης χώρας-συμμάχου της Μόσχας στην περιοχή μετά τη διάλυση της τότε ΕΣΣΔ) ήταν λογικό να στρέψει τα «μάτια» του ΝΑΤΟ προς το Μινσκ. Η ουκρανική εμπειρία του 2014-2017, η πρωτοφανής ρωσική διείσδυση με δόγματα παραπληροφόρησης και «ενεργές επιχειρήσεις» κατά της Πολωνίας, των βαλτικών κρατών, καθώς και εναντίον της Σουηδίας και Φινλανδίας έστρεψαν άμεσα το ενδιαφέρον των Βρυξελλών και της Μονς (στρατιωτικό επιτελείο) στις πολιτικές δραστηριότητες στο Μινσκ. Επίσης, η Λευκορωσία έχει απευθείας σύνορα με την Πολωνία, τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Ουκρανία, γι’ αυτό και οι νατοϊκές ανησυχίες για πιθανή επέμβαση της Μόσχας ή για υβριδική κίνηση στο Μινσκ ήρθαν δυναμικά στο προσκήνιο.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Μάλιστα, η Μόσχα επί χρόνια διεξάγει ασκήσεις με σενάριο γρήγορης εισβολής μέσω Πολωνίας και Λιθουανίας στο να μεταφέρει δυνάμεις στον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ στη Βαλτική (είναι η περίπτωση του διαδρόμου Σουβάλκι από τη Νόντνα της Λευκορωσίας προς Καλίνινγκραντ, μέσω δηλαδή πολωνικού εδάφους). Το ίδιο βέβαια μπορεί να γίνει και από τις περιοχές Κίντα και Βαβκοβίτσκι προς Λιθουανία και από εκεί προς Καλίνινγκραντ. Συνεπώς, η Λευκορωσία ευνοεί τις πολύπλευρες ρωσικές ενδεχόμενες επιχειρήσεις κατά Πολωνίας και βαλτικών κρατών.

Και όλα αυτά σε μία χρονική περίοδο που είχαν κάπως βελτιωθεί οι σχέσεις ΝΑΤΟ-Λευκορωσίας (βάσει απόρρητης έκθεσης 22 σελίδων της Συμμαχίας), ενώ εμφανίστηκε τελευταία μία προσωπική κρίση στις σχέσεις Πούτιν-Λουκασένκο. Ομως η χαοτική κατάσταση με τις εκλογές-παρωδία στη Λευκορωσία έφερε πάλι κοντά τους δύο άνδρες, ενώ οι δυτικοί εκτιμούν ότι ειδικές δυνάμεις της Ρωσίας βρίσκονται ήδη μέσα σε λευκορωσικό έδαφος. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η γειτονική μας Τουρκία διατηρεί αρκετά ικανοποιητικές σχέσεις με τον ιδιότροπο Λευκορώσο πρόεδρο.

Το ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια έχει ενισχύσει αρκετά τις Βαλτικές Δημοκρατίες και την Πολωνία. Θεωρούνται ως πολύ σημαντικές σύμμαχες-χώρες με εδαφικές και αμυντικές αδυναμίες. Το νατοϊκό σχέδιο λέγεται «ENHANCED FORWΑRD PRESENCE» (ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΗ-ΠΡΟΩΘΗΜΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ), όπου στις 4 χώρες έχουμε την εγκατάσταση πολυεθνικών σχηματισμών.

ΟΙ 4 ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Οι μόνες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που δεν έχουν στείλει εκεί δυνάμεις είναι η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Τουρκία και η Γαλλία. Η Βουλγαρία έχει επικαλεστεί οικονομικούς λόγους. Η Γαλλία λόγω της «περίεργης» θέσης στο ΝΑΤΟ δεν συμμετέχει ενεργά στη βαλτική ασφάλεια, ενώ το ΝΑΤΟ συνεργάζεται σε πάρα πολλά θέματα ενδελεχώς με τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Δεν είναι τυχαίο ότι στο συμβάν ανοικτά της Λιβύης μεταξύ του γαλλικού και του τουρκικού πλοίου (πριν από δύο μήνες) το Παρίσι δεν έτυχε υποστήριξης από πολλά νατοϊκά κράτη και ως ένα βαθμό δικαιώθηκε η Αγκυρα.

Η Ελλάδα λόγω οικονομικών δυσχερειών αλλά και του τουρκικού κινδύνου δεν έχει επιδείξει ενδιαφέρον για την κατάσταση σε Βαλτική-Βόρεια Θάλασσα και Σκανδιναβική, γι’ αυτό και δεν τυγχάνει υποστήριξης σε ζητήματά της από πολλές από τις ανωτέρω χώρες (παραμένουν ουδέτερες). Επίσης, λόγω της παρουσίας της Τουρκίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας και λαμβάνοντας υπόψη τη δεδομένη αντι-ρωσική θέση της Ουκρανίας και της Γεωργίας, δεν προσδίδουμε επίσης ιδιαίτερο βάρος στη Μαύρη Θάλασσα. Για αυτό οι συγκεκριμένες χώρες δεν ασχολούνται πολύ με τα προβλήματά μας, ενώ αναφορικά με τις θέσεις τους επηρεάζονται από τους Αμερικανούς και το Βερολίνο.

Ως εκ τούτου, σε τυχόν ελληνοτουρκική σύρραξη ή «θερμότατη ένταση» θα επιδείξουν πιο πολύ ενδιαφέρον για την όποια σχετιζόμενη απειλή της ρωσικής αρκούδας (και πώς η Μόσχα θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί την ελληνοτουρκική ένταση), παρά για τον τουρκικό λύκο…

*Ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος είναι Διεθνολόγος-Γεωστρατηγικός Αναλυτής

Από την έντυπη έκδοση  

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr