Ο ανθρώπινος αντίκτυπος της πανδημίας στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες εμφανίστηκε να είναι πολύ πιο σοβαρός από τα συγκρίσιμα επίσημα στατιστικά στοιχεία από την Κίνα, δεδομένου του ιστορικού της Κίνας για «πειραγμένα» νούμερα και έλεγχο των πληροφοριών, γεγονός που εγείρει ερωτηματικά σχετικά με την ανταλλαγή πληροφοριών από την Κίνα. Αυτό άρχισε να μετατοπίζει το παγκόσμιο αφήγημα από τα κινεζικά μέτρα περιορισμού (της πανδημίας) στο γεγονός ότι η Κίνα κρύβει την αλήθεια. Η Κίνα μπορεί να μη δημιούργησε τον ιό ούτε να τον διέδωσε σκόπιμα, αλλά η προχειρότητα στις πληροφορίες που ακούγονταν από νωρίς και ο προφανής εξαναγκασμός του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας από την Κίνα να υποβαθμίσει τη σημασία της αρχικής έξαρσης του ιού έκαναν πολλά κράτη να ισχυρίζονται ότι θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα προετοιμασμένα, αν η Κίνα είχε πει την αλήθεια.

ΕΙΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια ακριβή εκτίμηση, έναν τρόπο κάλυψης των εσωτερικών λαθών είτε για κάποιο συνδυασμό των δύο, οι απόψεις περί κινεζικής ευθύνης αυξήθηκαν λόγω της προμήθειας εξοπλισμού ατομικής προστασίας. Οταν στις αρχές της χρονιάς ο COVID-19 άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία στην Κίνα, υπήρχε βιασύνη στις προμήθειες εξοπλισμού ατομικής προστασίας σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο να σταλούν στην Κίνα για να βοηθήσουν στον περιορισμό του ιού και την προστασία των εργαζομένων στην Υγεία. Αυτό εξασθένισε τις γραμμές τροφοδοσίας όταν ο ιός άρχισε να εξαπλώνεται πέρα από τα κινεζικά σύνορα και οι κινεζικές αποστολές Εξοπλισμού Ατομικής Προστασίας και ελέγχων για τον COVID-19 σε επιλεγμένες χώρες επισημάνθηκαν γρήγορα ότι είχαν πολιτικά κίνητρα. Οταν τα ελαττωματικά κιτ ελέγχου και ο ψεύτικος εξοπλισμός ατομικής προστασίας άρχισαν να φθάνουν εν μέσω της κρίσης στη δημόσια Υγεία, η οργή εναντίον της Κίνας διογκώθηκε περαιτέρω, ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις του Πεκίνου. Κράτη της Δύσης, από το Ηνωμένο Βασίλειο έως την Αυστραλία, συσπειρώθηκαν πίσω από τις εκκλήσεις για έρευνα σχετικά με την προέλευση του COVID-19, κάτι που η Κίνα είδε ως μέρος μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας για να υπάρξει ο ισχυρισμός ότι η κινεζική κυβέρνηση ήταν πίσω από τον ιό.

ΚΑΘΩΣ Η ΚΙΝΑ δεχόταν ολοένα και περισσότερη αρνητική δημοσιότητα και σε επίπεδο δημόσιας κοινής γνώμης και σε αυτό της πολιτικής, ξεκίνησε μια επιθετική εκστρατεία, προσπαθώντας να τονίσει τη νίκη της έναντι του ιού και τη συνεργασία της με διεθνείς οργανισμούς. Αλλά και οι Κινέζοι διπλωμάτες ακολούθησαν, επίσης, μια πολύ πιο σκληρή γραμμή προς οτιδήποτε θεωρούσαν ότι ήταν επικριτικό για την Κίνα, τη λεγόμενη Wolf Warrior Diplomacy (συγκρουσιακή διπλωματία), όνομα που προήλθε από την εθνικιστική κινεζική ταινία. Το Πεκίνο άρχισε ακόμη και να χρησιμοποιεί οικονομικά εργαλεία εναντίον της κριτικής που δεχόταν, με πιο σημαντικό τις απειλές κατά του αυστραλιανού κριθαριού και τη διακοπή των εισαγωγών από τέσσερις αυστραλιανές εγκαταστάσεις επεξεργασίας κρέατος, ανεπίσημα ως αντίποινα για τις εκκλήσεις της Αυστραλίας για έρευνα σχετικά με την προέλευση του COVID-19.

Η ΑΛΛΑΓΗ της παγκόσμιας αντίληψης για την Κίνα θα αλλάξει το πλαίσιο του συνεχιζόμενου στρατηγικού ανταγωνισμού Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας. Πολλοί σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ προσπάθησαν να γεφυρώσουν το χάσμα ΗΠΑ-Κίνας, δεδομένης της οικονομικής σημασίας της Κίνας. Ενώ οι χώρες θα εξακολουθήσουν να επιδιώκουν να διατηρήσουν κάποια ισορροπία στις σχέσεις, υπάρχει αυξανόμενη συναίνεση ότι, εάν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η Κίνα θα επιβάλει αλλαγές στο διεθνές σύστημα, οι οποίες θα υπονομεύσουν την ασφάλειά τους.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ της Ευρασίας θα ενταθεί ο στρατηγικός ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας, η Ρίμλαντ του Νίκολας Σπκίμαν, η «αμφίβια» οδός που εκτείνεται από την Ευρώπη μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία έως τη Νοτιοανατολική Ασία και τις κινεζικές ακτές. Καθώς η Κίνα σταθεροποιεί τις σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κεντρική Ασία μέσω της οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας και της πρωτοβουλίας «Μία Ζώνη, Ενας Δρόμος» διασφαλίζει την ευρασιατική ενδοχώρα, ασκώντας πιέσεις στη Ρίμλαντ. Για την Κίνα, η Ρίμλαντ αποτελεί διέξοδο προς τη θάλασσα, τις περιοχές οικονομικής συνδεσιμότητας και τον χώρο απομόνωσης για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε απόπειρας των Ηνωμένων Πολιτειών για μια στρατηγική περιορισμού.

Η ΡΙΜΛΑΝΤ είναι ο χώρος όπου συναντιούνται η ηπειρωτική Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη θάλασσα. Καθώς η Κίνα πιέζει προς τα έξω εντός της Ρίμλαντ, οι ΗΠΑ και οι θαλάσσιοι εταίροι της, η Ιαπωνία και η Αυστραλία, θα επιταχύνουν την οικονομική, την πολιτική και τη στρατιωτική συνεργασία τους για να πιέσουν αντίστροφα (προς τα μέσα). Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν πρόσφατα έναν ανεξάρτητο δρόμο, είναι πιθανό την επόμενη δεκαετία να υπάρξει εκ νέου στρατηγική μεγαλύτερης συνεργασίας ή τουλάχιστον να ενθαρρύνει μεγαλύτερη δράση από εταίρους εκτός και κατά μήκος της Ρίμλαντ.

Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ και η Ιαπωνία ήδη επεκτείνουν τους τομείς επιχειρήσεών τους και λαμβάνουν προληπτικά μέτρα για την ενίσχυση των κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στην Ευρώπη, υπάρχουν αυξανόμενες εκκλήσεις για επανεκτίμηση των κινεζικών επενδύσεων, τουλάχιστον για να αποφευχθεί κινεζικές εταιρίες να διαπραγματεύονται αγορές σε ευρωπαϊκές εταιρίες που έχουν υποστεί ζημία από τον COVID-19. Εκεί όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να βρουν τους πολλούς εταίρους στην αντιμετώπιση της Κίνας θα είναι στη Μέση Ανατολή, όπου η Κίνα δεν αντιμετωπίζεται ως απειλή και έχει αποδειχθεί εξπέρ στη γεφύρωση των περιφερειακών αντιπαλοτήτων.

ΜΕ ΓΝΩΣΗ την αυξανόμενη δύναμη της Κίνας εν μέσω της πανδημίας του COVID-19 και των ΗΠΑ να προχωρούν με διακομματική στήριξη για να αντισταθμίσουν την κινεζική επιρροή, η Ρίμλαντ της Ευρασίας θα βρεθεί για άλλη μία φορά μεταξύ των ανταγωνιστικών πόλων εξουσίας. Αν και ο ακραίος κατακερματισμός του πλανήτη σε δύο ψυχροπολεμικού τύπου μπλοκ είναι απίθανος, θα μειωθούν οι δυνατότητες των χωρών να υποστηρίζουν την ουδετερότητα. Ο ανταγωνισμός Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών εκδηλώνεται όχι μόνο με διμερείς όρους, αλλά με τη μορφή παγκόσμιων κανόνων και θεσμών, εμπορικών προτύπων και οικονομικών μοντέλων – κάτι που θα κάνει το διευρυνόμενο χάσμα ολοένα και πιο δύσκολο να γεφυρωθεί.

*(Ο σχεδιασμός της πολιτικής ασφαλείας με βάση γεωγραφικούς παράγοντες)