Για την ακρίβεια, το πανύψηλο κτίσμα του δυτικού Λονδίνου, παρουσίαζε πληθώρα εσωτερικών κατασκευαστικών προβλημάτων, ελάχιστα συστήματα πυρανίχνευσης, δεν είχε προβλεφθεί χώρος για σημεία συγκέντρωσης ενώ εκείνο που δείχνει να διαφεύγει της προσοχής είναι το γεγονός ότι η φωτιά ξεκίνησε από το εσωτερικό προς το εξωτερικό του κτιρίου, κάτι που δημιουργεί συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες.

Σχετικά με τις απαιτήσεις αντίδρασης στη φωτιά των Σύνθετων Συστημάτων Εξωτερικής Θερμομόνωσης (ΣΕΘ ή ETICS) στα κτίρια, αυτές καθορίζονται από την ευρωπαϊκή οδηγία τεχνικής αξιολόγησης ETAG 004/2013, σύμφωνα με την οποία όλα τα συστήματα ΣΕΘ ή ETICS θα πρέπει να αξιολογούνται σύμφωνα με το πρότυπο EN 13501-1 και να διαθέτουν Ευρωπαϊκή Τεχνική Αξιολόγηση (ΕΤΑ) και σύμφωνα με τον Κανονισμό 305/2011/ΕΕ, σήμανση CE.

Στην περίπτωση του Γκρένφελ χρησιμοποιήθηκε ένα σύστημα αεριζόμενης πρόσοψης με κάλυψη από τα γνωστά διακοσμητικά σύμμικτα πάνελ, και στη μέση μια στρώση πολυαιθυλενίου που επίσης καίγεται ταχύτατα.

Για τον λόγο αυτό, η φλόγα από τα πάνελ προσέβαλε το θερμομονωτικό υλικό (φαινόμενο καμινάδας) που δεν κάηκε ολοσχερώς, όπως θα συνέβαινε και με οποιοδήποτε άλλο υλικό σε αυτές τις θερμοκρασιακές συνθήκες, ακόμα και με τα δήθεν «άκαυστα» υλικά.

Πάντως, τα πρώτα στοιχεία αναφέρουν πως το υλικό μόνωσης που χρησιμοποιήθηκε στο συγκεκριμένο κτίριο, ήταν πάνελ πολυουρεθάνης, ειδικό για προσόψεις ψηλών μεταλλικών κτιρίων, ενώ υπάρχει η υπόνοια ότι υπήρχαν και άλλα δήθεν «άκαυστα» υλικά. Δεν υπάρχει απαγόρευση του συγκεκριμένου υλικού για χρήση σε εξωτερικές εφαρμογές, το οποίο μάλιστα δεν αναφλέγη και δεν κάηκε στο μεγαλύτερο μέρος, αλλά απλά παραμορφώθηκε και μαύρισε από τις υψηλές θερμοκρασίες, όπως όλα τα θερμομονωτικά προϊόντα δίχως εξωτερική επικάλυψη.