Ούτε ο Κριαλέζε αστόχησε που επέλεξε την Ισπανίδα ηθοποιό για το ρόλο μιας μητέρας τριών παιδιών στη Ρώμη της δεκαετίας του ’70, που βλέπει το γάμο της να κλονίζεται και τη μεγάλη της κόρη να θεωρεί δεδομένο ότι γεννήθηκε με λάθος φύλο. Η Κρουζ φλέγεται, παθιάζεται, ανεβάζει τους τόνους της φωνής της, οι φλέβες στο λαιμό της φουσκώνουν, χορεύει, τραγουδά και αγκαλιάζει την κόρη της, έχοντας επιλέξει να πιάσει και αυτόν το ρόλο σφιχτά στα χέρια της και να τον εμπιστευθεί στο φακό ως ένα υπερπολύτιμο αγαθό που δούλεψε σκληρά για να αποκτήσει.
Η μερική μεταμόρφωσή της (χτενίσματα, μακιγιάζ, ρούχα) μας θυμίζει ηρωίδες της μεγάλης οθόνης περασμένων δεκαετιών και δεν είναι ψέμα να πούμε ότι, αν ζούσε τότε, πάλι την ίδια μεγάλη πορεία θα έκανε μπροστά στην κάμερα. Εχει πάντα ενδιαφέρον να τη βλέπεις στη μεγάλη οθόνη, ακόμα κι όταν οι ταινίες στις οποίες εμφανίζεται είναι άνισες, όπως το πρόσφατο «Επίσημη συμμετοχή». Στην «Απέραντη αγάπη» μιλά ιταλικά, τη γλώσσα μιας χώρας που την αγαπάει. Πρόσφατη άλλωστε είναι η βράβευσή της στο Φεστιβάλ της Βενετίας για την ερμηνεία της στις «Παράλληλες μητέρες» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Κι εκείνη ανταποδίδει μεταμφιεζόμενη σε Ραφαέλα Καρά, τραγουδώντας και χορεύοντας τις μεγάλες επιτυχίες, αποτίοντας φόρο τιμής σε ένα σύμβολο της γειτονικής χώρας που ο θάνατός της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας κόστισε πολύ στα εκατομμύρια των θαυμαστών της.
Ροή Ειδήσεων 
