Γράφει ο Βαγγέλης Λημνιώτης

Σχεδόν όλες είδαν μια λυπητερή στα εισιτήρια και τις εισπράξεις. Για κάποιες έφταιγε και η εποχή, αφού η δεκαετία του ’90 δεν ήταν απ΄αυτές που ωθούσε ιδιαίτερα το κοινό να πάει στα σινεμά. Ήταν μόλις μια δεκαετία μετά τις βιντεοταινίες και δεν είχαμε ακόμα την κουλτούρα του σινεφίλ. Ταξιδεύουμε στο νέο τεύχος του ET Magazine στο EleftherosTypos.gr.

Για όλες όμως ισχύει το, πλέον, θέσφατο ότι έγιναν για μελλοντική χρήση. Η εποχή τους δεν μπορούσε να τις αντέξει. Αυτές οι ταινίες είχαν ένα μήνυμα, κάλυπταν ένα συναίσθημα, όσο ασήμαντο ή σημαντικό μπορεί να το θεωρεί κανείς, που μόνο στη δεκαετία που διανύουμε θα μπορούσε να γίνει «ανταποκρίσιμο».

Στις περισσότερες απ΄αυτές που ακολουθούν ήταν το Youtube που συνέβαλλε τα μέγιστα για να μετατραπούν από αποτυχημένες του προχθές σε πετυχημένες του χθες και του σήμερα. Πιθανότατα και του αύριο.

Ας Περιμένουν οι Γυναίκες

Ο Σταύρος Τσιώλης έκανε πρώτα το Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε το 1992. Μετά έκανε το Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες 1998. Από τότε μέχρι το 2018 που κυκλοφόρησε το Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω πέρασαν 20 χρόνια στα οποία ούτε ο ίδιος ο Τσιώλης δεν περίμενε να γίνει αυτό που έγινε. Το Youtube μετέτρεψε το δεύτερο μέρος της τριλογίας των γυναικών σε έναν μύθο του ελληνικού σινεμά.

Διαβάστε εδώ όλα τα θέματα του ET Magazine 

Μια καυστική και συνάμα ελεγειακή ματιά που άπτεται πολλών τομέων της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικότερα αυτής που είχε ορθωθεί εκείνη τη δεκαετία και σε σχέση με όσα θα έρχονταν. Πολιτική, μπάλα, έρωτας. Το τρίπτυχο της ανδρικής φιλοσοφίας. Ο Θεός μπορεί να μη συγχωρεί αυτούς που από έρωτα εκπέσανε, αλλά πάρα πολλοί έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στο Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες και το κατάλαβαν καλύτερα στο πέρασμα του χρόνου.

Φθηνά Τσιγάρα

Αυτό που έχει συμβεί από το καλοκαίρι του 2015 και μέχρι το περασμένο με τα Φθηνά Τσιγάρα, δεν έχει προηγούμενο. Είναι πλέον από τις πιο must ταινίες για θερινό σινεμά. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης δίνει πάντα το παρών στις προβολές και μιλάει στο κοινό για το πως η ταινία αυτή πήγε άπατη όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1999 και μια δεκαετία αργότερα έθεσε τις βάσεις για να γίνει η ταινία που κάθε 18αρης θα έβλεπε μαζί με την παρέα του.

Οι ατάκες που έχουν μείνει από την ταινία πολλές. Τόσο οι ρομαντικές όσο και οι πιο… κάφρικες. Ο Χομπίστας, ο αθυρόστομος Τσάκωνας, το «Άσε με να αποδείξω ότι δεν είμαι ο άντρας της ζωής σου» και φυσικά «η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι». Τα Φθηνά Τσιγάρα είναι από τις ταινίες που φτιάχτηκαν για να εκτιμηθούν στο μακρινό τους μέλλον.

Τσίου

Θα φανταζόταν κανείς ότι μια από τις πιο low budget ταινίες ever, που γυρίστηκε μέσα σε 14 μέρες, θα θαβόταν στα άδυτα της ελληνικής κινηματογραφίας. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Όχι τόσο το 2005 που η ταινία κυκλοφόρησε. Περισσότερο μια δεκαετία μετά κατά την οποία ο Τσίου έγινε ένας αντιήρωας που βρισκόταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε μια πληθώρα ανθρώπων της Αθήνας.

Ο Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα είναι τόσο σάπιος, ώστε αυτή να είναι και η ομορφιά του. Ο Τσίου το αποτυπώνει καταπληκτικά έχοντας αυτή την κάπως ανεκδοτολογική φιγούρα να ψάχνει βαποράκι για να «γίνει». Ο Μάκης Παπαδημητράτος και ο Αλέξανδρος Παρίσης, δημιουργοί και πρωταγωνιστές της ταινίας, είχαν αναφέρει ότι με εξαίρεση το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ελάχιστοι πήγαν να δουν την ταινία στο σινεμά.

https://www.youtube.com/watch?v=Md_NYnRYFes

Δεκαπενταύγουστος

Ο Δεκαπενταύγουστος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη είναι από τις πολύ ιδιαίτερες ταινίες. Ιδιαίτερη και σε σχέση με τις συνυπάρχουσες της σε αυτό το κείμενο. Δεν μιλάμε για κωμωδία, δεν μιλάμε για κάτι που στο πέρασμα των ετών μπορεί να μπει στη χορεία των καλτ ταινιών. Μιλάμε για ένα δράμα. Συμπεριλαμβάνει κι αυτό όλα όσα σήμαινε στην τότε εποχή η 15η Αυγούστου, θρησκευτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, αλλά τα προσφέρει με έναν δραματικό τόνο και μια σκοτεινιά. Το τάμα και το θαύμα έχουν έντονη βροχή.

Η ανοδική της επιτυχία στην πορεία των ετών οφείλεται πρωτίστως στις πολλές τηλεοπτικές προβολές και σε δεύτερο βαθμό στο διαδίκτυο.

Σπιρτόκουτο

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη ήρθε στην εποχή που η Ελλάδα νόμιζε ότι έβρισκε τον θησαυρό, ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μάθαινε πως η κατανάλωση έπρεπε να είναι πάντα μεγαλύτερη της παραγωγής. Το Σπιρτόκουτο σατίρισε και εξευτέλισε με μαεστρία αυτά τα χαρακτηριστικά όπως αναπτύσσονταν στην μικροαστική ελληνική οικογένεια. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας πρώιμος Λάνθιμος αυτή η ταινία.

Το 2002 είχαν αγνοήσει όλοι το Σπιρτόκουτο. Ίσως γιατί ενοχλούσε το ύφος της. Ήταν ξενικό για την πεζή κανονικότητα του Έλληνα θεατή. Μερικά χρόνια αργότερα βρήκε το λιμάνι της και έφτασε σε αυτιά που ακούνε πολύ καλύτερα και μπορούν να την φιλτράρουν σωστά. Ταινία-ορισμός «μπροστά από την εποχή της».

Το Κακό

Το 2005 ήταν η πρώτη ελληνική ζόμπι ταινία. Αλλά και πάλι δεν εκτιμήθηκε. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι Το Κακό και το sequel του είναι το ελληνικό Human Centipede. Μια καλτίλα ολκής, ένα b-movie που θέλει μια διαφορετική λογική για να δεις τους λόγους που οδήγησαν τους συντελεστές να κάνουν μια τέτοια ταινία.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νούσσιας μπορεί να χαίρεται ότι Το Κακό αποτελεί μια κατηγορία μόνο του στην ιστορία του ελληνικού σινεμά και κινήθηκε σε αχαρτογράφητα ως τότε ύδατα. Και κολύμπησε, κρατήθηκε με δυσκολία στην επιφάνεια, μέχρι που οι γενιές που ενηλικιώθηκαν σε αυτή τη δεκαετία του πέταξαν σωσίβιο.

https://www.youtube.com/watch?v=XETX4EQHsJw