Κάθε φορά σε τέτοιες περιπτώσεις ανακύπτει το ερώτημα: οι πράξεις του προσώπου πρέπει να επιφέρουν τη διαγραφή και του καλλιτέχνη; Είναι κάπως δύσκολο να απαντηθεί αυτό με ένα ναι ή ένα όχι, αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι πως σε επίπεδο τέτοιων πράξεων ακόμα και η καλλιτεχνική υπόσταση εκβαραθρώνεται και κηλιδώνεται.

Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017 ο Κέβιν Σπέισι ήταν σεβασμός, έκανε sold out με τα θέατρα του σε Λονδίνο και Αμερική, μετέτρεπε ακόμα και τις μέτριες ταινίες σε άξιες θέασης. Ο Χάρβι Γουάινστιν άνοιξε και για εκείνο την πύλη μιας κόλασης που τον ρούφηξε και τον πέταξε ξανά έξω, αλλά έτοιμο για εκδίκηση παρά για μετάνοια.

Η καταδίκη του σε επίπεδο κοινής γνώμης ήταν εκκωφαντική. Μπορεί κανένα δικαστήριο να μην απεφάνθη για την ενοχή του σε όλες τις κατηγορίες, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι προφανές ότι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Στην κρίση του κοινού μέτρησαν όσα κατήγγειλε πρώτα ο Άντονι Ραπ, ο ηθοποιός που έριξε τον πρώτο λίθο προς τον Σπέισι για να ακολουθήσουν μερικοί ακόμα.

Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ο Ραπ ήταν 14 ετών όταν ο 19χρονος Σπέισι τον παρενόχλησε όπως ισχυρίζεται. Δεν ήταν οι 20 κατηγορίες από κατά καιρούς προσωπικό στο Old Vic Theatre του Λονδίνου όπου διετέλεσε για 11 χρόνια καλλιτεχνικός διευθυντής. Δεν είναι οι συνολικά 30 κατηγορίες για παρενόχληση.

Είναι και η αντικατάστασή του από τον Κρίστοφερ Πλάμερ στο All The Money In The World σε έναν ρόλο που τον είχε ήδη γυρίσει. Είναι πολύ περισσότερο το γύρισμα της πλάτης απ΄όλη την παραγωγή του House of Cards και το «σβήσιμο» του από τον ρόλο που ταυτίστηκε μαζί του.

Ο ίδιος ο Κέβιν Σπέισι επέλεξε ως πρώτη αντίδραση να κλειστεί σε μια κλινική αποτοξίνωσης από το σεξ και να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Μέχρι που τρεις μέρες πριν κυκλοφόρησε ένα βίντεο.

Ένα βίντεο εν είδει απάντησης, ίσως κι εκδίκησης για όλα αυτά που έχει υποστεί. «Με θέλετε πίσω» λέει μεταξύ άλλων με μια τεράστια αυταρέσκεια. Τι θέλει να πετύχει; Κανείς δεν ξέρει.

Την ίδια στιγμή έρχεται στην επιφάνεια ένα βίντεο όπου φέρεται να θωπεύει τα γεννητικά όργανα ενός ανήλικου πάνω από το παντελόνι.

Μέχρι σήμερα, οι πιο χαρακτηριστικοί του ρόλοι αφορούσαν την παρακμή, την αποδοχή της ως κανονικότητα και μας έκαναν όλους να πιστέψουμε ότι είναι ηθοποιάρα. Αυτό δεν θα αλλάξει άρδην.

Απλώς γίνεται σιγά σιγά αντιληπτό ότι μάλλον ο Σπέισι ένιωθε πολύ άνετα με αυτόν τον εναγκαλισμό της σήψης. Είτε ως Φρανκ Άντεργουντ, είτε ως Τζον Ντο στο Seven, είτε ως Ρότζερ Κιντ στο The Usual Suspects.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]