Η ιστορία του Μπασάρ Αλ Ασαντ είναι ιδιαίτερη. Δεν ήταν γιος βοσκού, ούτε και δημιουργός του Μπάαθ, όπως ο Σαντάμ. Γιος του προέδρου Χαφέζ αλ Ασαντ, προορισμένος να τον διαδεχθεί. Από δευτεροετής στην Ιατρική αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία Συνταγματάρχης. Το 2000, επειδή το «Σύνταγμα» προέβλεπε ο πρόεδρος να είναι 40 ετών και δεν συμφωνούσε με την ηλικία του Μπασάρ, άλλαξε το… Σύνταγμα. Κατέβηκε το όριο στα 34, όσα τα δικά του!

Αναλαμβάνοντας, επιχείρησε να ελέγξει τη διαφθορά, να εκσυγχρονίσει το κράτος, να αναπτύξει την οικονομία, εισάγοντας τον ιδιωτικό τομέα στον τραπεζικό, να μειώσει τη φορολογία στη βιομηχανία. Η προσπάθειά του, «η Ανοιξη της Δαμασκού» «τράκαρε» πάνω στην 11^η Σεπτέμβρη 2001, την επακόλουθη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, τους χιλιάδες Ιρακινούς πρόσφυγες που κατέφυγαν στη χώρα του. Οι οργανώσεις της Αλ Κάιντα και των Αδελφών Μουσουλμάνων βρήκαν καταφύγιο. Οι ΗΠΑ στράφηκαν κατά της Δαμασκού.

Τα γεγονότα έτρεχαν με αλλαγές και διακυμάνσεις. Η υποστήριξη της Χεζμπολάχ και οι θέσεις κατά του Ισραήλ έκαναν τον Ασαντ «μαύρο πρόβατο» στις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν θα τον έλεγες και ιδιαίτερα έξυπνο, αφού κατάφερε να στρέψει όλο τον κόσμο -ακόμη και τον Αραβικό Σύνδεσμο- εναντίον του. Ο τρόπος αντιμετώπισης του εμφύλιου που ξέσπασε, με χρήση χημικών κατά αντίπαλων περιοχών, βομβαρδισμούς πόλεων από τη ρωσική αεροπορία, ο εκτοπισμός του μισού πληθυσμού της Συρίας, προδιέγραψαν αργά αλλά αναπόφευκτα το τέλος του.

Τώρα, κάτω από τη σημαία της οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίραλ Σαμ συνυπάρχουν κάθε καρυδιάς ένοπλες δυνάμεις. Ο αρχηγός Αλ Γκολάνι, προβάλλεται -από ΜΜΕ της Δύσης- ως ολίγον τζιχαντιστής υποθέτω όπως κατά το ολίγον έγκυος. Παρουσιάζοντας το γκαράζ του Ασαντ με «σταβλιζόμενα» θηριώδη αυτοκίνητα, τη χλιδή των ανακτόρων όπου λεηλατούνται ακόμη και τα άδεια κουτιά Louis Vuitton και ταυτόχρονα μπουντρούμια -στα είκοσι μέτρα βάθος- χωρίς φως, αέρα, με ελάχιστη τροφή, όπου σάπιζαν δεκάδες χιλιάδες «εχθροί» του. Το καθεστώς Ασαντ δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από εκείνο του Σαντάμ.

Αν υπάρχει κάτι θετικό είναι ότι Σύριοι πρόσφυγες επιστρέφουν κατά χιλιάδες στην πατρίδα τους. Τους περιμένει διηρημένη, ανασκαμμένη, διαλυμένη, βομβαρδισμένη, χωρίς υποδομές, χωρίς περίθαλψη. Ο Ασαντ βρήκε άσυλο στον Πούτιν, χωρίς να εκπλήξει κανέναν. Οι «φίλοι» είναι και για τις δύσκολες «ώρες». Ωστόσο, δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς δεν προβλέπει ευοίωνο μέλλον στη Μόσχα, για τον αλαζόνα, υπερόπτη και δολοφόνο χιλιάδων Σύρων, Μπασάρ Αλ Ασαντ…