Εχει τη μεγαλύτερη wall to wall (από τoίχο σε τoίχο) οθόνη που υπάρχει σε μεμονωμένη αίθουσα σήμερα στην Ελλάδα και έχει περάσει στην πλήρως ψηφιακή εποχή. Βέβαια, ένας κινηματογράφος δεν είναι μόνο τεχνολογικά επιτεύγματα και διακόσμηση. Είναι στιγμές μαγείας σε μία σκοτεινή αίθουσα, είναι μία ζωτική ένδειξη ότι η καρδιά της πόλης ακόμα πάλλεται.

Η διατήρηση της χρήσης του κινηματογράφου Ιντεάλ είναι ένα στοίχημα που δεν πρέπει να το χάσει η Αθήνα. Δεν έχει κανένα νόημα να διατηρείς μόνο το κέλυφος, αν χάσεις αυτό που είναι εντός του. Μοιάζει με τους μουσαμάδες στις προσόψεις χαλασμάτων, θα είναι σαν ψευδαίσθηση πολιτισμού. Και αν κάτι είναι σίγουρο, είναι πως η πρωτεύουσα δεν έχει την πολυτέλεια να απωλέσει πολιτιστικά τοπόσημα που τη συνδέουν με το πρόσφατο παρελθόν της.

«Η ερημοποίηση της Σταδίου μάς πληγώνει. Το καμένο κτίριο που στέγαζε τον Απόλλωνα και το Αττικόν παραμένει τραύμα ανεπούλωτο στον αστικό ιστό. Το Ideal, το Αστορ, η Ιριδα κινδυνεύουν. Χάνουμε κινηματογράφους που μας μύησαν στα “μυστικά του σινεμά σαν της ποιήσεως τη μαγεία”, όπως έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος, γνωρίζοντάς μας μεγάλους δημιουργούς, που απόσταξαν στις εικόνες τους τη λυρική ουσία της ζωής», έγραψε στην παρέμβασή της η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. «Χάνουμε τη μυσταγωγία της αίθουσας, τη γοητεία της συλλογικής εμπειρίας. Χάνουμε χώρους που δεν ήταν απλώς αίθουσες προβολής, αλλά κιβωτοί πολιτισμού. Καθώς αποκόπτονται, ένας ένας, από το σώμα της πόλης, όπως εξάλλου και άλλοι ιστορικοί τόποι συνάθροισης, παλιά καφενεία ή εστιατόρια που κάποτε αποτέλεσαν πυκνωτές της αθηναϊκής πνευματικής ζωής, χάνεται, σταδιακά, και η μνήμη της πόλης».

Ετσι είναι και δεν αφορά μόνο στο Ιντεάλ. Είναι το Αστορ, η Ιριδα, ο Απόλλωνας, το Αττικόν, είναι κάθε μικρός ή μεγάλος κινηματογράφος, είναι οι επιζήσαντες συνοικιακοί που αντέχουν σε πείσμα των καιρών. Απλά, το Ιντεάλ είναι το λάβαρο μιας μάχης που δεν πρέπει να υποσταλεί.