Εσπασε έτσι τους ανθρωπιστικούς κώδικες που επιτάσσουν να σεβόμαστε τη σωματική αδυναμία ακόμη και του χειρότερου εχθρού μας. Τα προβλήματα υγείας του Ερντογάν είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής του διαδρομής, τουλάχιστον από το 2006. Ως τώρα διέψευδε τους αντιπάλους του σαν τον Ελ Σιντ, αλλά κάπου εδώ φαίνεται ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Κινούμαστε, λοιπόν, στη σφαίρα του αχαρτογράφητου, που γίνεται ακόμη πιο θολό, μιας και μιλάμε για την Τουρκία.

Το «απρόβλεπτο» τείνει να γίνει βασικός πολιτικός κίνδυνος στον χαοτικό μας κόσμο, έχοντας ήδη ανατρέψει δύο «σίγουρες» εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη. Το 2002, στη Γερμανία, ο καγκελάριος Σρέντερ τσαλαβούτησε με τις γαλότσες του στις πλημμύρες με γενναία επιδόματα και επικοινωνιακά τρικ, «κλέβοντας» μια σίγουρη νίκη από τους Χριστιανοδημοκράτες. Τον Μάρτιο του 2004, οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα «χάρισαν» μια απρόσμενη νίκη στον Σοσιαλιστή Θαπατέρο με την επίθεση στο σταθμό της Μαδρίτης, «τιμωρώντας» τον Αθνάρ για την αποστολή ισπανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Στην περίπτωση Ερντογάν, τα δεδομένα μπορούν να ανατραπούν από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα. Το καθεστωτικό πέπλο συγκάλυψης και λογοκρισίας για τη σοβαρότητα της κατάστασής του τροφοδοτεί θεωρίες συνωμοσίας που μόνο η πραγματικότητα μπορεί να ξεδιαλύνει. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι δύο εβδομάδες ως τις κάλπες της 14ης Μαΐου ισοδυναμούν με αιώνα, και οι προβλέψεις του Τουρκικού Συντάγματος για αντικατάσταση του «νεκρού», «βαριά ασθενούντος» ή «παραιτηθέντος» προέδρου της Δημοκρατίας από τον πρόεδρο της Βουλής, ωσότου εκλεγεί ο αντικαταστάτης του, δεν αγγίζουν τον πυρήνα του πολιτικού προβλήματος.

Οσο για τον Ρούμπιν, προειδοποιεί ότι ακόμη κι αν ο τύραννος μας αφήσει χρόνους, δεν υπάρχει λόγος για πανηγυρισμούς. Τόσο η ερντογανική Τουρκία όσο και η κεμαλική της προκάτοχος έχουν να διανύσουν πολύ δρόμο για να γίνουν μια χώρα που σέβεται τα δημοκρατικά δικαιώματα και τους γείτονές της.