Βέβαια δεν αρκείται μόνο σε αυτά, πριν φτάσει στο σημείο να «διορίσει» κυβέρνηση στην Αθήνα. Ξεγυμνώνει 92 μετανάστες, κι αφού τους παίρνει όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα, στη συνέχεια δίνει εντολή στη Στρατοχωροφυλακή, αφού τους δώσει ένα χέρι ξύλο, να τους βάλει σε πλαστικές βάρκες, ώστε να βρεθούν στην ελληνική πλευρά του Εβρου. Γυμνοί και καταρρακωμένοι μέσα στο κρύο και τα παγωμένα νερά του Εβρου. (Εδώ βέβαια υπάρχει κι ένα θέμα. Το σύστημα προειδοποίησης που έχει τεθεί με επιτυχία σε λειτουργία στον Εβρο προφανώς έχει κάποιες «τρύπες». Τις οποίες οι Τούρκοι γνωρίζουν κι από κει περνάνε μετανάστες στο ελληνικό έδαφος.)

Χθες μάθαμε επίσης, μέσω του Bloomberg, ότι η Τουρκία στις 7 το πρωί έκανε μυστική δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου μικρού βεληνεκούς κάπου κοντά στην Μαύρη Θάλασσα. Ο πύραυλος λέει το ρεπορτάζ διήνυσε 561 χιλιόμετρα, δηλαδή περίπου 350 μίλια. Κι όπως έγραψε ένας Τούρκος καθηγητής, «η Τουρκία είναι πλέον σε θέση να χτυπήσει στόχους πολύ πέρα από την Αθήνα». Όπως φαίνεται, η «μυστική δοκιμή» δεν ήταν και τόσο μυστική, αφού από το ρεπορτάζ μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οι πηγές του είναι τουρκικές.

Αρα η δοκιμή πραγματοποιήθηκε -εκτός των άλλων- για να γίνει γνωστή και στην Ελλάδα και στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ. Θα μπορούσε να είναι ένα «μήνυμα»-προειδοποίηση για εκείνη «τη νύχτα» που «θα έρθουν». Μπορεί όμως να είναι μία ακόμα «διπλωματική» κίνηση μέσα στην άγαρμπη ρητορική και πολιτική που ακολουθεί τους τελευταίους μήνες η Αγκυρα. Με αποκλειστικό στόχο την πρόκληση ανησυχίας και σπέκουλας εντός της Ελλάδας.

Αυτό το πρόγραμμα πάντως είναι απόρρητο, λέγεται Tayfun, είναι υπό την άμεση εποπτεία της τουρκικής προεδρίας, αλλά δεν παύει, σύμφωνα με υψηλά ιστάμενες ελληνικές στρατιωτικές πηγές, να είναι ένα πρόγραμμα δοκιμών. Κάτι αντίστοιχο με το τουρκικό τανκ που κατασκευάζεται εδώ και περίπου 20 χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχει κινητήρα.

Αλλωστε όλη η στρατηγική και η τακτική της Αγκυρας ουσιαστικά έχουν ένα και μόνο στόχο: τον εκφοβισμό της Ελλάδας και την επανέναρξη των συνομιλίων με την Ελλάδα «φοβισμένη». Ομως η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και των Ε.Δ. δεν δείχνει κανέναν φόβο. Αντιθέτως, αποπνέει ψυχραιμία, σιγουριά και αποφασιστικότητα.

Δεν είναι τυχαίο απ’ αυτήν την άποψη ότι ο τουρκικός Τύπος έχει κυριολεκτικά «λυσσάξει» με τον ΑΓΕΕΘΑ, Κ. Φλώρο. Ο οποίος -και λόγω θέσης και λόγω χαρακτήρα- εκφράζει με τον πιο σαφή τρόπο την ελληνική ετοιμότητα και αποφασιστικότητα. Κάνοντας την Τουρκία να μοιάζει όλο και περισσότερο με «σκυλί που γαβγίζει» αλλά «δεν δαγκώνει».

ΙΧΝΗ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ» ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Αύριο και μεθαύριο στη Σύνοδο Κορυφής των «27» θα συζητηθεί η πρόταση που παρουσίασε χθες η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Μια πρόταση που έχει τρεις βασικούς άξονες, την ενίσχυση της κοινής αγοράς φυσικού αερίου κατά το πρότυπο με τα εμβόλια κατά την πανδημία, τη μείωση της ζήτησης και τέλος -και σημαντικότερο- έναν προσωρινό μηχανισμό διόρθωσης των τιμών. Αυτός ο μηχανισμός θα τεθεί σε εφαρμογή στο τέλος του έτους και θα ισχύσει έως τον Μάρτιο του 2023. Ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσε να χαιρετίσει το «ολοκληρωμένο πακέτο» της προέδρου της Κομισιόν, καθώς και τη συμπερίληψη σε αυτό δύο ελληνικών προτάσεων: το μηχανισμό διόρθωσης τιμών στο TTF και τους διακόπτες κυκλώματος στις αγορές παραγώγων ενέργειας. Προφανώς σαν πρώτο βήμα το «πακέτο Λάιεν» είναι κάτι εκεί όπου δεν υπήρχε τίποτα. Μπορεί να μην είναι το πλαφόν στη χονδρική τιμή του φυσικού αερίου, αλλά υπό προϋποθέσεις μπορεί να συμβάλει στον έλεγχο των τιμών και να μειώσει τον κίνδυνο μιας ακραίας αστάθειας. Ταυτοχρόνως όμως είναι «σημαδεμένο» από τους σκληρούς συμβιβασμούς που έγιναν. Οι σκληροί συμβιβασμοί συνήθως παράγουν ή θαύματα ή ουσιαστικά αδρανείς και ατελέσφορες λύσεις. Η κατάληξη -αν υπάρξει- τόσο στη Σύνοδο Κορυφής όσο και στο άμεσο μέλλον θα δείξει αν η «ευρωπαϊκή απάντηση» στην ενεργειακή κρίση είναι πράγματι απάντηση κι όχι μια ακόμα κλοτσιά στο ντενεκεδάκι να πάει παρακάτω μέχρι να το ξανασυναντήσουμε…

Κι όμως, γίνεται…

Σε έναν από τους «πρωινούς καφέδες» στο Μ. Μαξίμου, προ ολίγων ημερών, η κουβέντα είχε αρχίσει πριν φτάσει ο Κ. Μητσοτάκης. Στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού με ειδικές γνώσεις επί του θέματος επιχειρηματολογούσε με θέρμη ότι η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για τις παρακολουθήσεις έπρεπε «οπωσδήποτε» να είναι κλειστή, για να διαφυλαχτεί το απόρρητο. Με την άποψή του δεν συμφωνούσαν αρκετοί από τους παρευρισκομένους, αλλά ο υπουργός επέμενε με σθένος…

…Και άνετα!

…Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει στην αίθουσα ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ανακοινώνει στους συνεργάτες του ότι το σκέφτηκε πολύ και είχε αποφασίσει, ότι η συνεδρίαση στην Ολομέλεια της Βουλής πρέπει να είναι ανοιχτή. Οπως και θα είναι. Πριν προλάβει κανένας άλλος να πει κάτι, σπεύδει ο ισχυρός υπερασπιστής της κλειστής συνεδρίασης να… υπερθεματίσει, λέγοντας «πολύ σωστό, πρόεδρε, είναι μονόδρομος»! Οσοι είχαν ακούσει τι έλεγε μόλις πριν από λίγα λεπτά έμειναν άναυδοι κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ουδείς το έκανε θέμα, αλλά είχε γίνει θέμα από μόνη της η θεαματική κυβίστηση του πρώην θερμού υποστηρικτή της αντίθετης άποψης…

…Και το διά ταύτα

Το συμβάν έχει κάποια αξία, μόνο και μόνο για να καταστεί σαφές πώς λειτουργούν ορισμένοι υψηλά ιστάμενοι -με μεγάλες αρμοδιότητες- οι οποίοι έχουν σαν «ιδεολογία» την «αυλικότητα». Εχει όμως και μια πρόσθετη σημασία. Εν όψει των εκλογών, το στενό περιβάλλον του Κ. Μητσοτάκη έχει καταγράψει ποιοι υπουργοί (και βουλευτές) βάζουν πλάτη στα δύσκολα και ποιοι ψάχνουν δικαιολογίες να… λείπουν. Ο απολογισμός δεν είναι εξαιρετικός. Καθώς πέραν 4-5 υπουργών, 2-3 υφυπουργών και 10-15 βουλευτών, οι υπόλοιποι μάλλον σφυρίζουν αδιάφορα στα δύσκολα. Ολως τυχαίως μεταξύ εκείνων που η εμφάνισή τους σπανίζει στις δύσκολες αντιπαραθέσεις του δημοσίου διαλόγου βρίσκονται σχεδόν όλοι οι «μυαλοπωλητές» με την αναγκαία «ευλυγισία» στην αλλαγή άποψης…

ΠΑΛΙ ΜΕ «ΟΜΠΡΕΛΑ» Ο ΑΛΕΞΗΣ

Οι «προεδρικοί» πίστεψαν ότι με τον σαρωτικό θρίαμβο του Α. Τσίπρα στο συνέδριο (75%) θα τελείωνε οριστικά και η ενοχλητική «Ομπρέλα». Η εκεχειρία κράτησε μόλις λίγους μήνες. Μετά την ετεροχρονισμένη αντίδραση της «Ομπρέλας» για τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, που ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήρθε το θερμό επεισόδιο Ν. Φίλη-Ν. Παππά στη συνεδρίαση της Π.Γ. το οποίο επανέφερε στο προσκήνιο το σύνολο της πολιτικής διαφωνίας που υπάρχει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη φυσιογνωμία του κόμματος: «Αριστερά» ή «στροφή στο Κέντρο»; «Συμφιλίωση με τη μεσαία τάξη» ή «ριζοσπαστική Αριστερά»; Το δίλημμα έρχεται από πολύ παλιά κι όπως φαίνεται δεν ξαναήρθε για να φύγει. Πόσω μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» που θέλουν οι «προεδρικοί» δεν περπατάει.