Είναι δεδομένο ότι τα κομματικά επιτελεία όσο διαρκεί το τριήμερο εθνικό πένθος συγκεντρώνουν στοιχεία ώστε να ορμήσουν σαν λέαινες στην αρένα όταν τελειώσει το τριήμερο. Ομως το πένθος για τις μανάδες, τους πατεράδες, τα αδέρφια και του συντρόφους δεν θα εξαντληθεί σε τρεις ημέρες. Θα συνεχιστεί για μια ζωή και αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνά κανείς.

Αν οι πολιτικοί ξεκινήσουν να ουρλιάζουν, να ανταλλάσσουν συνθήματα και κατηγορίες χωρίς να ακούγεται τίποτα ουσιαστικό, ο κόσμος θα εξαγριωθεί ακόμη περισσότερο. Αν δεν υπάρξουν ψύχραιμες φωνές και κυρίως αν όλοι δεν συμφωνήσουν σε μέτρα για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό, η οργή θα ξεχειλίσει και φυσικά δεν θα μεταφραστεί σε ψήφους, όπως μπορεί να ελπίζουν κάποιοι.

Η τραγωδία στα Τέμπη και όλες οι άλλες τραγωδίες που έρχονται, αν επιτέλους δεν βάλουμε μυαλό, δεν αντιμετωπίζονται με φωνές και αλληλοκατηγορίες. Τα παιδιά που χάθηκαν στη φονική σύγκρουση των τρένων θα μπορούσαν τώρα να είναι  ζωντανά και χαμογελαστά αν δεν υπήρχαν εδώ και χρόνια τεράστια λάθη.

Κάποια άλλα παιδιά που αυτή τη στιγμή χαμογελούν, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να χαθούν αν βρεθούν σε κάποιο υπόγειο μπαρ χωρίς διέξοδο διαφυγής ή μέσα σε ένα λεωφορείο που τρέχει με 100 χιλιόμετρα ή ο οδηγός οδηγεί με τους αγκώνες για να στρίψει το τσιγάρο ή μέσα σε ένα σχολείο που δεν έχει ελεγχθεί για αντισεισμική προστασία. Ολα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα αποτελούν τις τραγωδίες σε αναμονή και που αν δεν παρθούν τώρα μέτρα θα μας ρίξουν πάλι από τα σύννεφα.

Για αυτό ας θυμηθούν όλοι ότι το τέλος του τριήμερου εθνικού πένθους δεν σημαίνει τίποτα απολύτως και ότι ο κόσμος θέλει επιτέλους έργα και όχι λόγια.