Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς*

Τον γύρο του κόσμου κάνουν και άλλες εικόνες με παιδιά που πέφτουν θύματα του πολέμου που μαίνεται στη γειτονιά τους. Αγγελούδια που χάθηκαν από τις βόμβες χωρίς να φταίνε και χωρίς να μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους.

Τον γύρο του κόσμου κάνουν και οι φωτογραφίες από άλλα παιδιά που θέλησαν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου αλλά πνίγηκαν στη Μεσόγειο ή τον Εβρο.

Γενικότερα, τον γύρο του κόσμου κάνουν εικόνες από παιδιά που μας φωνάζουν να τους βοηθήσουμε αλλά, δυστυχώς, στην καλύτερη περίπτωση αρκούμαστε σε ένα διαδικτυακό δάκρυ που ελπίζουμε κιόλας να μας δώσει και περισσότερα likes στο προφίλ μας.

Τον γύρο του κόσμου κάνουν φωτογραφίες και ιστορίες παιδιών που κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους φαινομενικά σωτήρες τους, είτε από τους γονείς και τους κάθε είδους προστάτες τους, είτε από κάποια μέλη παγκόσμιων οργανισμών όπως η Unicef και οι «Γιατροί χωρίς σύνορα».

Αυτά τα παιδιά, κυρίες και κύριοι, δεν είναι μακριά μας!

Αυτά τα παιδιά είναι δίπλα μας, αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα μας πάνω τους και να ξεχάσουμε την καταγωγή τους, το θρήσκευμά τους και την κουλτούρα τους. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να αποτελούν, μαζί με τα δικά μας παιδιά και τα παιδιά της Οικουμένης, το μέλλον του κόσμου μας. Δυστυχώ, όμως, πέρα από ένα κροκοδείλιο δάκρυ, στην καλύτερη περίπτωση τους γυρίζουμε την πλάτη!

Αυτά τα παιδιά, από τη γέννησή τους είναι καταδικασμένα. Είτε θα πεθάνουν, είτε θα ριζώσει τόσο πολύ στην ψυχή τους ο φόβος και το μίσος γι’ αυτά που τους στέρησαν και μοιραία θα ακολουθήσουν και αυτά τον δρόμο του πολέμου (κηρυγμένου ή ακήρυχτου).

Και το τραγικό είναι ότι ο θάνατος γι’ αυτά τα παιδιά παρουσιάζεται ως η μεγαλύτερη… σωτηρία για να μην δουν, ακούσουν και αισθανθούν τι άλλο έχουμε ετοιμάσει για εκείνα. Όσο για εμάς, θα περιμένουμε μία άφεση αμαρτιών που δεν θα έρθει ποτέ…

*Ο Μιχάλης Μαρδάς είναι αρχισυντάκτης του EleftherosTypos.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]