Αν μπορεί να βγει κάτι καλό από τους δυστοπικούς καιρούς που ζούμε, ας είναι η επαν-ενασχόληση των νέων γενιών του σκρολαρίσματος και της μόνιμης διάσπασης προσοχής με την Ιστορία. Εστω και με περιστασιακά googlaρίσματα -δεν έχουμε την απαίτηση να κάθονται να ξεκοκαλίζουν βιβλία όπως εμείς στον καιρό μας, που δεν είχαμε τον πειρασμό του Ιντερνετ. Αφορμές, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλές. Οπως αυτή που έδωσε ο Τραμπ για να εντρυφήσουν οι νέοι στη ζωή του Βοναπάρτη και κυρίως στην επιρροή που άσκησε με τις ιδέες και τις πράξεις του στην αρχή του 19ου αιώνα.

Μια άλλη αφορμή, αυτή τη φορά για τον 20ό αιώνα, δίνει η έντονη ρωσο-ιταλική διαμάχη αυτών των ημερών – η οποία πέρασε κάτω από ραντάρ των κοσμοϊστορικών εξελίξεων στις σχέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης, με αφορμή την Ουκρανία.

Στις 5 Φεβρουαρίου σε διάλεξη στη Μασσαλία, ο Ιταλός πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα, παρομοίασε τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία με τους επεκτατικούς πολέμους του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’30 και του ’40. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στη Μόσχα, που άργησε χαρακτηριστικά να απαντήσει, ως την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου.

Στις 14 Φεβρουαρίου η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχάροβα, κατήγγειλε τα «βλάσφημα εφευρήματα» του Ματαρέλα, υπενθυμίζοντας πως η Ιταλία είναι η χώρα όπου γεννήθηκε ο φασισμός και ότι πολλοί Ιταλοί στρατιώτες «σκότωσαν τους παππούδες και τους προπαππούδες μας πολεμώντας κάτω από τη σημαία του Τρίτου Ράιχ». Η Ζαχάροβα κατηγόρησε τον Ματαρέλα για διασπορά «ρωσοφοβίας», αλλά τον υπερασπίστηκαν ομόθυμα η Μελόνι και όλα τα ιταλικά κόμματα, κατηγορώντας την, για προσβολή σύσσωμου του ιταλικού έθνους. «Λεπτομέρειες», θα πείτε. Εχουν όμως τη σημασία τους.