Ωραίες ιστορίες για να τέρπεται το κοινό, να τονώνεται το εθνικό φρόνιμα και να πουλάμε κι εμείς κανένα φύλλο παραπάνω. Αλλά ως εκεί. Αν το καλοσκεφτούμε, η φρενίτιδα για τον τάφο του Μακεδόνα στρατηλάτη συνέπεσε με την πρώτη κόντρα με τους Νοτιοσλάβους για την κληρονομιά του ονόματος. Ενα πρόβλημα υποτίθεται λυμένο (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε). Τώρα η Κλεοπάτρα ξεφυτρώνει ως πολιτισμικό ντεκόρ μιας άλλης γεωπολιτικής σύγκρουσης, με πρωταγωνίστριες Ελλάδα, Τουρκία, Αίγυπτο, Λιβύη -και στο βάθος του κάδρου, Κύπρο και Ισραήλ-, για τα ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής. Μάλλον κάποιος θεός μάς κάνει πλάκα είτε λέγεται Οσιρις είτε Δίας, Αμμων Ρα, Γιαχβέ ή Αλλάχ.

Χαράζοντας νοερά μια ευθεία γραμμή προς Βορράν από τον «τάφο της Κλεοπάτρας», πέφτουμε πάνω στο ναρκοπέδιο όπου συναντώνται ή νόμιμη ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ με την παράνομη τουρκολιβυκή. Μια ενοχλητική ανορθογραφία, μπαστακωμένη σαν τον κλέφτη στο μαντρί. Τον καιρό της Κλεοπάτρας οι πρόγονοι των σημερινών Τούρκων ζούσαν αμέριμνοι στα Αλτάια, έχοντας μόνη επαφή με το υγρό στοιχείο λίμνες και ποτάμια. Τώρα ονειρεύονται «Γαλάζιες Πατρίδες», εκτείνοντας in extremis ως τη Μάλτα (Μάλτα, γιοκ…) και θεωρώντας δικό τους ολόκληρο το «Toυρκοαιγαίο». Με τη φόρα που έχει πάρει ο Ερντογάν, δεν το έχει σε τίποτα να θυμηθεί πως η Αίγυπτος βρισκόταν υπό την εξουσία των Οθωμανών και να διεκδικήσει μερίδιο από τον τάφο της Πτολεμαίας βασίλισσας – ή έστω από τα έσοδα του μουσείου, όπου θα εκτεθούν τα ευρήματά του. «Kleopatra hanim, sen ne dersen» (Κλεοπάτρα χανούμ, ό,τι πεις εσύ).