Τελευταία η Γερμανία χάνει στα γήπεδα της διεθνούς πολιτικής, της ενέργειας, ακόμη και της οικονομίας, του άλλοτε δυνατού της χαρτιού. Εν αρχή ην ο αθλητισμός, καθρέφτης πολλών πραγμάτων.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Βουδαπέστης η «κατακαημένη» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Ελλάδα πανηγύρισε 2 μετάλλια και κατετάγη 15η, αλλά η Γερμανία δεν πήρε ούτε ένα(!) για δεύτερη φορά στα χρονικά του θεσμού. (Εξαρτάται, βέβαια, από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς.

Στην παρθενική διοργάνωση του Ελσίνκι, το 1983, η Δυτική Γερμανία έμεινε εκτός βάθρου, αλλά η -ανύπαρκτη σήμερα- Ανατολική βγήκε πρώτη στον πίνακα με 19 μετάλλια! Μια πικρή ρεβάνς της Ιστορίας…). Αφού τα έσουρε σε αθλητές και παράγοντες για την «εθνική ντροπή», η κυκλοθυμική «Bild» αναρωτήθηκε μήπως οι Γερμανοί έγιναν «ράθυμοι και τεμπέληδες» (σαν τους Ελληνες, άφησε να εννοηθεί).

Οι νίκες και οι ήττες στα γήπεδα αντιμετωπίζονται πάντα με δόση υπερβολής, ακόμη και από τους ψυχραιμότερους λαούς. Με περισσή ψυχραιμία καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν οι Γερμανοί τα δεινά που τους επισώρευσαν ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή πενία εξαιτίας της γεωστρατηγικής τους πρόσδεσης στο άρμα των ΗΠΑ, η μείωση των εξαγωγών τους στην Κίνα, ο επιδοματικός λογαριασμός της πανδημίας που έρχεται βαρύς σε συνθήκες ύφεσης, η τσιγκουνιά τους να επενδύσουν σε υποδομές όταν έπρεπε.

Μιλώντας στο «Spiegel», o οικονομολόγος Γκάμπριελ Φέλμπερμαϊερ συνέκρινε την οικονομική κατάσταση στη Γερμανία με εκείνη της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Ισπανίας πριν από μία 15ετία. Από το 2017 η γερμανική ανάπτυξη βρίσκεται σταθερά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, με τη λέξη «αποβιομηχάνιση» να ακούγεται όλο και πιο συχνά και την «πράσινη μετάβαση» να προξενεί τεράστιους κοινωνικοπολιτικούς κλυδωνισμούς. Μια πορεία, όπως όλα δείχνουν, χωρίς επιστροφή, που θα έβαζε τον Λίνεκερ σε σκέψη…