«Το μήνυμα της κάλπης ήταν ξεκάθαρο: “Μελόνι, ερχόμαστε”», τόνισε χθες, πανευτυχής, η Ελι Σλάιν, με τον αέρα του ανέλπιστου 24,1%. Το Δημοκρατικό Κόμμα του οποίου ηγείται, μια βγαλμένη από το ιστορικό παρελθόν σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του πάλαι ποτέ κραταιού ιταλικού Κ.Κ. (PCI), βολόδερνε επί δεκαετίες σε χαμηλά ποσοστά, λόγω της ενσωμάτωσής του στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της ΤΙΝΑ και της νατοϊκής «ορθοδοξίας».

Η Σλάιν δεν του ξανάδωσε μόνο αριστερό «πρόσημο» (τι απεχθής όρος…), αλλά και αριστερή ουσία, επεκτείνοντας τον κοινωνικό και φυλετικό δικαιωματισμό της άνευρης μοντέρνας Κεντροαριστεράς στο κεφαλαιώδες ζήτημα της εργασίας και της κατοχής του πλούτου. Το ιταλικό «πρεκαριάτο», κληρονόμος της παλιάς εργατικής τάξης, βρήκε στο πρόσωπο της Σλάιν (αλλά και του αρχηγού των «Πέντε Αστέρων», Τζουζέπε Κόντε) κάποιον που είναι διατεθειμένος να το κινητοποιήσει περισσότερο, αντί μόνο να διεκδικεί καλύτερα επιδόματα φτώχειας για λογαριασμό του.

Η Μελόνι και η «πληθυντική» ιταλική Δεξιά παραμένουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού, παίζοντας με τη μετανάστευση, την υπεράσπιση των παραδοσιακών αξιών και εκπροσωπώντας δυναμικά το ιταλικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό με το γαλλογερμανικό. Σε θέματα, όμως, εργασίας και κοινωνικού κράτους, η Μελόνι αποδεικνύεται, μέρα με τη μέρα, σκληρή νεοφιλελεύθερη, κάτι που, μακροπρόθεσμα, θα της στοιχίσει. Προς το παρόν, άγγιξε στις ευρωεκλογές το 29%, έχοντας βάλει τον πήχη στο 26%, με τους συμμάχους της Σαλβίνι και «Forza Italia» να αθροίζουν 18,6%. Σύνολο περίπου 47,5%. Στον άλλο πόλο, το PD συγκεντρώνει πάνω-κάτω ένα 45% μαζί με τους δυνητικούς εταίρους του («Πέντε Αστέρια», Πρασινο-αριστερή Συμμαχία κ.ά.) Το παιχνίδι ανοίγει.