Υπό μια έννοια, ο δημιουργός ήθελε να διδάξει στο δημιούργημά του το μοιραίο, το μάταιο και το αναπόφευκτο για το εφήμερο της ζωής. Σε πιο γήινη εκδοχή της θεϊκής ρήσης, ο ΣΥΡΙΖΑ-Αδάμ άργησε να καταλάβει το βαθύτερο νόημα του θεού-Κασσελάκη. Μέχρι που έφτασε το «πλήρωμα του χρόνου» και ο Αδάμ κλείστηκε για πολλές ώρες σε μια αίθουσα, η οποία είχε απ’ έξω μια ταμπέλα που έγραφε «Πολιτική Γραμματεία». Η συζήτηση είχε οργή, αλλά και βασανιστικά υπαρξιακά ερωτήματα, του τύπου «ποιοι είμαστε;», «πού πάμε;», «πώς γίνεται να έρχονται τα πάνω κάτω;», «πού πήγε η πέτρα που είχε γραμμένο επάνω της το καταστατικό;» και άλλα τέτοια εσχατολογικά. Υπήρξε αδύνατον να αποφασίσουν και το μόνο που αποφάσισαν είναι να συνεχίσουν σήμερα…

Αφήνοντας τις Γραφές κι επιστρέφοντας στα γήινα και τα εφήμερα της πολιτικής ζωής, όσοι στήριξαν την εκλογή του ενός αλλοπαρμένου νάρκισσου στην ηγεσία του κόμματος έχουν βρεθεί μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο. Το οποίο ωστόσο, εκτός από την υπογραφή του Στ. Κασσελάκη, φέρει φαρδιά-πλατιά και τη δική τους υπογραφή. Είναι συνένοχοι στο δράμα που ζουν. Είναι συνένοχοι στο κατάντημα του κόμματός τους. Είναι συνένοχοι γιατί, είτε εκουσίως είτε ακουσίως, αφέθηκαν να παρασυρθούν και να δουν στο πρόσωπο ενός καταφανώς πολιτικά αστοιχείωτου τον «Μεσσία», ο οποίος θα ικανοποιούσε τη βουλιμική σχέση με την εξουσία, που έχουν αποκτήσει. Είναι συνένοχοι γιατί συνέπραξαν στην απόκτηση της «ιδιοκτησίας» του ΣΥΡΙΖΑ από τον «άγνωστο», που ήρθε με λεφτά και λούσα από την Αμερική. Είναι συνένοχοι γιατί δεν είδαν αυτό που έβλεπε κάθε καλοπροαίρετο μέλος του κόμματος: Οτι κάθε τι που έκανε ή έλεγε ο «εισαγόμενος χαρισματικός» παρέπεμπε σε πολιτικό… UFO. Αγνοια, βολονταρισμός, ναρκισσισμός, επικοινωνιακό λούστρο και πολιτική κενότητα. Αυτοί οι έμπειροι και μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές βρέθηκαν αποσβολωμένοι να συνειδητοποιούν ότι τους «έπιασε Κώτσους». Ποιος; Ενα καλομαθημένο πλουσιόπαιδο, που «έπαιξε» με τις ανασφάλειες και τη βουλιμία τους για «κυβερνησιμότητα».

Ενας επηρμένος νεαρός, ο οποίος, υποτίθεται, προσπάθησε να «ξεβλαχέψει» την «άρρωστη αξιωματική αντιπολίτευση» (όπως την είχε χαρακτηρίσει). Την πήγε στην Αίγινα. Τη δάνεισε για να κάνουν Χριστούγεννα. Και μετά με το καλάμι του να πετά ψηλά, τους διεμήνυσε μέσω της «Λέσχης της Κηφισιάς» ότι σκοπεύει να γίνει πρωθυπουργός, «με μεγαλύτερο αποτύπωμα από τον Ανδρέα Παπανδρέου». Ο «εφοπλιστής» έγινε «ιδιοκτήτης κόμματος». Κι αποφάσισε να ασκήσει τα δικαιώματα της «ιδιοκτησίας»: Τέσσερις μέρες πριν από το Συνέδριο του κόμματος, με ένα απλό ερωτηματολόγιο κατήργησε το Συνέδριο! Ολα τα ταυτοτικά θέματα (πολιτικός προσανατολισμός, όνομα, λογότυπο, δομές κ.λπ.), που αποφασίζονται μόνο σε συνέδριο, ο Στ. Κασσελάκης προσπάθησε να τα «λύσει» με ένα απλό ερωτηματολόγιο και αγνοώντας προκλητικά την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Απαξίωσε να συνεδριάσει μαζί τους κι απλώς τους έστειλε από το Λονδίνο ένα είδος «εξώδικου»: Εξωση για ιδιοκατοίκηση. Η Πολιτική Γραμματεία δεν μπόρεσε να κρύψει την αμηχανία της. Οχι μόνο δεν πήρε απόφαση, αλλά προσπάθησε με μια μακροσκελή και φλύαρη ανακοίνωση να την κρύψει. Για πόσο; Για μερικές ώρες. Σήμερα θα συνεδριάσει ξανά. Αν ο ιδιοκτήτης δεν επεκτείνει τη μίσθωση του κόμματος μέχρι τον Ιούνιο, δηλαδή αν δεν συμμετάσχει σε μια συνεδρίαση-κουκούλωμα, η οποία θα επιτρέψει (;) μια ενιαία παρουσία στις ευρωεκλογές, τότε οι επιλογές είναι αυστηρά δύο: Ή θα συνεδριάσει η Κ.Ε. με ερώτημα την καθαίρεση του Στ. Κασσελάκη ή θα αναβληθεί το Συνέδριο που θα ξεκινούσε μεθαύριο, άγνωστο με τι θα γίνει ως τότε. Ο,τι και να γίνει όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει απομείνει από μια πρώτη διάσπαση («Νέα Αριστερά») έχει μπει σε τροχιά διάλυσης. Το γυαλί δεν έχει ραγίσει. Εχει σπάσει.

Επιστρέφοντας στην αρχική θεολογική προσέγγιση των όσων συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, πάμε σε μια άλλη θρησκεία, η οποία πιστεύει στο «κισμέτ». Στο πεπρωμένο. Παραδόξως αυτή η θεολογική ερμηνεία έχει ερείσματα στη δομική συγκρότηση και τη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Η διάλυσή του εμπεριέχεται στο πολιτικό είναι του. Επί σειρά πολλών ετών ήταν ένα κόμμα του 3%-4%. Μια κακόγουστη φάρσα που αποφάσισε να κάνει η ιστορία το 2015, με «συνεργό» το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας, οδήγησε στην «κυβερνώσα Αριστερά», ίσως του μεγαλύτερου λαϊκιστή που πέρασε από την πολιτική ζωή της χώρας. Για την ακρίβεια, ο Α. Τσίπρας με δεκανίκι τον «εισηγητή» των «ψεκασμών» στον δημόσιο διάλογο, τον Π. Καμμένο, έκαναν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο,τι πιο ανορθολογικό, διχαστικό και εχθροπαθές έζησε η χώρα μετά τη χούντα. Ο,τι πιο καταστροφικό για την κοινωνική συνοχή σε επίπεδο τοξικότητας, δολοφονίας χαρακτήρων και ρεβανσισμού. Η διάλυση της οικονομίας ίσως ήταν τελικά το μικρότερο κακό που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Στο 3%-4% προστέθηκαν ετερόκλητες και τυχοδιωκτικές δυνάμεις, με στόχο τη νομή της εξουσίας και την εκδίκηση. Οταν χάθηκε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας, το ετερόκλητο αλαλάζον πλήθος ηττήθηκε παταγωδώς το 2019. Κι όταν πείστηκε ότι δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής στην εξουσία, συνετρίβη το 2023. «Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα», λέει ο λαός. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε στο πολιτικό γονιδίωμά του.

ΑΙΧΜΗ

ΔΥΟ ΜΑΝΕΣ ΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ

Είναι και οι δύο χαροκαμένες μάνες. Τραγικά πρόσωπα που αξίζουν απεριόριστου σεβασμού. Τίποτα πιο οδυνηρό από το ο γονιός να κηδεύει το παιδί του. Τίποτα.

Η μία είναι η «Μάνα στο Μάτι» και η άλλη η «Μάνα των Τεμπών». Εχουν τόσα πολλά κοινά στοιχεία. Είναι ίδιες. Τόσο ίδιες όσο η ισοπέδωση που αφήνει πίσω του ο αγιάτρευτος πόνος. Κι όμως έχουν και μία διαφορά.

Η μία μάνα ζει το δράμα της σιωπηλά. Και προσφεύγει στη Δικαιοσύνη. Από εκείνη, την «τυφλή», περιμένει τη Δικαίωσή της. Η άλλη μάνα ζει με οδύνη το δικό της δράμα. Αλλά το καθιστά στοιχείο της πολιτικής-κομματικής αντιπαράθεσης.

Προφανώς και οι δύο μάνες έχουν την προσωπικότητά τους και τις απόψεις τους. Δεν μπορεί να είναι «ουδέτερες», ιδιαίτερα μετά την απερίγραπτη τραγωδία που τις βρήκε. Κι έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν τις απόψεις τους και να πενθούν με τον τρόπο που η κάθε μία θέλει. Απεριόριστο δικαίωμα και στη σιωπή και στην κραυγή. Κάποιες φορές η κραυγή σκίζει πιο ανατριχιαστικά τη σιωπή της αμηχανίας ή της ενοχής. Κάποιες άλλες η σιωπή γίνεται εκκωφαντική και τρομακτική.

ΑΠΟΡΙΕΣ -1

Η χθεσινή επίσκεψη του Γ. Μπρατάκου στην Κατεχάκη υποδηλώνει την έντονη επιθυμία-απαίτηση του Κ. Μητσοτάκη να μην υπάρξει ένταση και βία στη σημερινή κινητοποίηση των αγροτών;

ΑΠΟΡΙΕΣ -2

Οι απειλές σε πρύτανη μοριοδοτούνται; Είναι μπόνους για το άκοπο πτυχίο;

ΑΠΟΡΙΕΣ -3

Τελικά η μόνη «Κασσελακική» είναι η Θ. Τζάκρη, η οποία, όπως ο πρόεδρος, αρνήθηκε να συνδεθεί με τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας;

ΑΠΟΡΙΕΣ -4

Πώς ακριβώς μπορεί να «εργάζεται» κάποιος στην καθαριότητα ενός δήμου με τηλεργασία;