Κινδυνεύει, όμως, να αποδειχθεί… μοιραίο, αν δεν το αξιοποιήσει σωστά. Είναι σαν να σου δίνει κάποιος μια ασίστ «πάρε-βάλε» κι εσύ να τρομοκρατείσαι στην ιδέα ότι θα χάσεις το λέι απ ή θα αστοχήσεις σε κενό τέρμα. Πόσες φορές δεν έχουν συμβεί τέτοια στον αθλητισμό (και όχι μόνο);

Φύση τυχοδιωκτική, με αποστροφή σε κάθε λογής κανόνα πέραν αυτού της πάση θυσία επικράτησης, ο Τραμπ βρέθηκε ξαφνικά στο στοιχείο του. Σε μια «μεγάλη αναταραχή-ωραία κατάσταση», όπως θα έλεγε ο πρόεδρος Μάο. Με τη διαφορά ότι ο καιρός της 5ης Νοεμβρίου γαρ εγγύς και η πιθανότητα να του φύγουν κρίσιμες κεντρώες ψήφοι μεγάλη. Το δείχνει ήδη, δημοσκοπικά, η επιφυλακτική μερίδα των μετριοπαθέστερων οπαδών του, που δεν τους αρέσουν οι θεσμικές αναμπουμπούλες, ούτε η προοπτική να επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο ένας (όχι πλέον υπόδικος, αλλά) κατάδικος πρόεδρος.

Φρονίμως ποιών, ο Μπάιντεν έπαιξε για αρχή το αναμενόμενο κατενάτσιο, ώστε να μη συσπειρώσει/φανατίσει τους αντιπάλους. «Ουδείς υπεράνω του νόμου», είπε μεν, «οι κάλπες και μόνον θα κλείσουν το δρόμο του Τραμπ στον Λευκό Οίκο», συμπλήρωσε δε. Επειδή είναι αδύνατον να μην οξυνθούν περισσότερο τα πνεύματα μόλις ανακοινωθεί η ποινή του Τραμπ στις 11 Ιουλίου, ο Μπάιντεν θα κληθεί να κάνει κάτι την μπάλα αντί να την κρατάει στην κατοχή του έως τον Νοέμβριο.

Το ότι έχει αυτή τη στιγμή θεσμικά το πάνω χέρι, δεν σημαίνει και πολλά. Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν ράμματα και για τη δική του γούνα -ιδίως του γιου του, Χάντερ, αναφορικά με τις ουκρανικές μπίζνες και όχι μόνο-, με συνέπεια να μη θέλει να χρεωθεί τον μουτζούρη της πρόκλησης εμφυλίου. Ισως πάλι η ιστορικο-κοινωνική μοίρα της Αμερικής να είναι προδιαγεγραμμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε κανείς και τίποτε να μην μπορεί να την αποτρέψει.