ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ αυτή η ανακοίνωση, που έγινε σεβαστή από όλους, θα είχαν συρρεύσει χιλιάδες άνθρωποι από όλη τη γη, να της πουν το τελευταίο αντίο: Βασιλείς, πρωθυπουργοί και επικεφαλής μεγάλων οργανισμών και απλοί άνθρωποι που στο χαμόγελό της είχαν βρει ζεστασιά και μια γλυκιά αγκαλιά στον πόνο τους.

ΘΑ ΕΙΧΕ πλημμυρίσει η οδός Αναστάσεως για τον αποχαιρετισμό της Μαριάννας, που κατάφερε όλοι να την βλέπουν σαν να ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Μόνον εκείνα τα παιδιά που σήμερα μεγάλωσαν κι έχουν τις δικές τους οικογένειες, που τα πήρε μικρά στην αγκαλιά της, στις δύσκολες ώρες της ασθένειάς τους, στον ξενώνα της «ΕΛΠΙΔΑΣ», θα γέμιζαν την εκκλησία και όλο το προαύλιο. Εκείνα τα παιδιά, χωρίς μαλλάκια, που τα τάιζε στο στόμα τρυφερά σαν μανούλα, όπως μεγάλωσε, με τόση αγάπη, και τα δικά της παιδιά.

ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΑΓΕΡΑΣ που πέρασε ανάμεσά μας, χαρίζοντάς μας μιαν άλλη διάσταση για το τι σημαίνει προσφορά αγάπης. Δεν ήταν φιλανθρωπία το έργο της. Ηταν η προσωπική της αφοσίωση, το ανυπόκριτο δόσιμό της στον ανθρώπινο πόνο. Η μυστική βοήθεια σε εκείνους που περνούσαν, σιωπηλά, ώρες ανέχειας. Το νοιάξιμο για όσους τιμούσε με τη φιλία και την εμπιστοσύνη της. Ηταν πάντα εκεί, με την καλή της κουβέντα.

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ποτέ, στα σαράντα χρόνια της βαθιάς φιλίας μας, να άκουσα από το δικό της στόμα πικρό σχόλιο ή μνησίκακο λόγο για εκείνους που δεν κατάλαβαν τι σήμαινε η αξιοπρέπεια, η υπευθυνότητα, η φροντίδα η, χωρίς ανταλλάγματα, αγάπη που εξέπεμπε. Δεν πικραινόταν όταν μετρούσαν το έργο της με τα δικά τους μίζερα μέτρα ή όταν της απέδιδαν στόχους που δεν είχε; Ναι. Αλλά αυτά δεν την κράτησαν ποτέ πίσω. Γίνονταν δύναμή της για να δώσει απαντήσεις έμπρακτες.

ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ που απαριθμούμε σήμερα όσα έκανε, όση αναγνώριση και επιβράβευση πήρε από τη διεθνή κοινότητα, τους ωραίους αγώνες που έδωσε με πείσμα, επιμονή και αποφασιστικότητα; Το μόνο που έχει σημασία είναι να πούμε πόσο βαθιά μες στη ψυχή της είχε κλείσει την Ελλάδα. Κι έβλεπες αυτή τη διάφανη γυναίκα και νόμιζες πως ήταν εύθραυστη. Αλλά αυτή σκέπαζε τα δικά της, τις έννοιές της, τους πόνους της, ρωτώντας «εσύ πώς είσαι», γεμίζοντας το δωμάτιο με λουλούδια.

Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ήταν το παράδειγμα της ανθρωπιάς, του ειλικρινούς πατριωτισμού, της εθνικής προσφοράς. Ανευ όρων. Μία πραγματική Ελληνίδα. Η κληρονομιά της δεν είναι βαριά μόνο για τα παιδιά της, τα εγγόνια της, τους συνεργάτες της. Για εκείνους που αγαπούσε ή για τους πολλούς που στήριξε και βοήθησε. Είναι βαριά για όλους μας, αν θέλουμε ο κόσμος μας να γίνει φωτεινότερος, με όπλο την αγάπη. Χωρίς διάκριση. Με αυταπάρνηση και ό,τι μπορεί ο καθένας από το περίσσευμα της καρδιάς του.

Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ θα μας λείπει την κάθε μας μέρα.