Ηταν αρκετή μια θεσμική συνάντηση του Ν. Ανδρουλάκη με τον Κ. Μητσοτάκη για να «λουστεί» από τον Σ. Φάμελλο και τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ τα μύρια όσα. Ηταν αρκετή για να πάρουν φωτιά τα πληκτρολόγια και οι γραφίδες του μίσους από νοικιάρικα υπόγεια. Στήθηκαν σενάρια συνωμοσίας απ’ αυτά που τα έχουν έτοιμα στο τσεπάκι «διά πάσαν νόσον». Στη συνάντηση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη πρέπει να έγινε κάποια κοσμογονία. Να «θάφτηκαν» οι υποκλοπές, να «μπαζώθηκαν» τα Τέμπη και να βγήκαν στο σφυρί καμιά τριανταριά ελληνικά νησιά στο Αιγαίο στο παζάρι με τον Ερντογάν.

Δεν έχει σημασία ότι και οι δύο πλευρές διευκρίνισαν με απόλυτο τρόπο πού υπήρξε πεδίο συνεννόησης και πού υπάρχει διάσταση απόψεων. Δεν έχει την παραμικρή σημασία ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και κατέστησε σαφές ότι δεν προτίθεται να απεμπολήσει τα δικαιώματά του, τα οποία απώλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτοκαταστροφικό τρόπο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η συναίνεση έπεσε με φόρα πάνω στον τοίχο του δογματισμού, του σταλινισμού και της ιδιοτέλειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το… «κόμμα της Δημοκρατίας», βγήκε σακατεμένος από την εσωτερική σύγκρουση, γιατί, μεταξύ άλλων, δεν είναι στο DNA του και την πολιτική κουλτούρα του να αναζητεί συμφωνίες, αλλά να μεγιστοποιεί διαφωνίες που φτάνουν στα άκρα. Πώς να αντιληφθεί την αξία της συναίνεσης ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να βρει ένα μίνιμουμ συνεννόησης στο εσωτερικό του κι έγιναν «από εφτά χωριά χωριάτες»;

Το ίδιο, ουσιαστικά, ισχύει και για άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία φύσει και θέση είναι «εναντίον». Και το ΚΚΕ και η Ζ. Κωνσταντοπούλου και η Ελληνική Λύση και η Νέα Αριστερά και η Νίκη δεν είναι κόμματα του διαλόγου, με σκοπό τη συμφωνία, όπου αυτή είναι εφικτή. Είναι κόμματα της σύγκρουσης και των χαρακωμάτων, ανεξαρτήτως αν -μεταξύ τους- έχουν διαφορετική ιδεολογία και πολιτική στόχευση.

Δεν χωράει ο νους τους ότι η συναίνεση μπορεί να μην είναι «στημένο παιχνίδι», κάτι «επικίνδυνο» ή η αναγκαία προϋπόθεση ώστε να διαπραχθεί κάποιο «έγκλημα». Αλλά μπορεί να είναι η μεγάλη γέφυρα που χτίζεται με επιχειρήματα, επεξεργασμένες και τεκμηριωμένες προτάσεις και καλή πρόθεση. Οσοι βδελύσσονται τη συναίνεση ασφαλώς δεν είναι καλοπροαίρετοι, με τα επιχειρήματα -όχι με την προπαγάνδα- έχουν τη σχέση που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο και οι δομημένες προτάσεις είναι άγνωστες έννοιες. Η γνωστή ατάκα του Αλ. Φλαμπουράρη, πάνω από τον φρέντο εσπρέσο, για τα business plan, έχει κερδίσει θέση στην πολιτική ιστορία.

Αλλά, τελικά, ισχύει το «δε βαριέσαι» Η κοινωνία και ο κόσμος προχωρούν. Προχωρούν με αυτούς που μπορούν να προχωρήσουν κι όχι με τους κιοτήδες, που έχουν μείνει ξέπνοοι να δίνουν «μάχες» οπισθοφυλακής.

Προφανώς το ΠΑΣΟΚ θα αντιπολιτεύεται -και σκληρά μάλιστα-, αλλά δεν θα είναι αντιθεσμικό και αντιπαραγωγικό. Και θα πιέζει την κυβέρνηση, γιατί έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία και η κυβέρνηση δεν τα έχει κάνει όλα τέλεια. Ομως στα κρίσιμα θέματα (εθνικά, αναθεώρηση του Συντάγματος, επίλυση ώριμων προβλημάτων της καθημερινότητας) δεν έχει κανέναν λόγο να αντιγράψει το «όχι σε όλα», που οδήγησε το ασκέρι του 32% στο 20%, μετά στο 17%, μετά στο 14% και τώρα σε δύο μικρά κόμματα που κινούνται μεταξύ του 3% και του 6%.

ΑΙΧΜΗ

ΠΟΣΟ ΛΙΓΟΣ Ο ΠΟΥΤΙΝ;

Τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής ο πρώην KGBίτης πρόεδρος της Ρωσίας; «Κατάφερε» να μην μπορεί να νικήσει την Ουκρανία εδώ και δύο χρόνια. «Κατάφερε» να χάσει και ρωσικά εδάφη. «Κατάφερε» να φέρει πάνω από 200.000 φέρετρα στη Ρωσία. «Κατάφερε» να απομονωθεί πλήρως από την Ευρώπη και να φέρει το ΝΑΤΟ στην πόρτα του (σκανδιναβικές χώρες και χώρες της Βαλτικής). Και τώρα, με την ανατροπή του Ασαντ, έμεινε με τον Ασαντ στα χέρια και χωρίς τη Συρία, που την έχασε κι αυτήν.

Ο «μέγας στρατηλάτης» και «μετρ της διπλωματίας» αποδεικνύεται μικρός και λίγος. Μπορεί να κατοχύρωσε μερικά εδάφη της Ουκρανίας και να γέμισε τα ταμεία της χώρας του, βραχυπρόθεσμα, με τα λεφτά από το φυσικό αέριο και το πετρέλαια, αλλά χάνει μακροπρόθεσμα τους πιο μεγάλους πελάτες του. Καθώς εξώθησε την Ε.Ε. να κάνει αυτό που αρνιόταν να κάνει επειδή βόλευε κυρίως τη Γερμανία: να δημιουργήσει νέους ενεργειακούς δρόμους, οι οποίοι την καθιστούν λιγότερο ευάλωτη και δημιουργούν -μακροπρόθεσμα-συνθήκες σοβαρής μείωσης του ενεργειακού πελατολογίου της Ρωσίας.

Εκτός από τη Συρία, ο Πούτιν φαίνεται να χάνει κι ένα ισχυρό έρεισμά του, την Τουρκία. Οπως είπε ο μέντορας του σύγχρονου ρωσικού αναθεωρητισμού, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, με αφορμή τη Συρία, και για να ασκήσει κριτική στην Τουρκία, «η Συρία ήταν παγίδα για τον Ερντογάν. Εκανε ένα στρατηγικό λάθος. Πρόδωσε τη Ρωσία. Πρόδωσε το Ιράν. Καταστράφηκε. Τώρα άρχισε το τέλος της Τουρκίας του Κεμάλ. Σας στηρίξαμε. Μέχρι τώρα. Θα μετανιώσετε από εδώ και πέρα». Η ρήση του εθνικιστή Ρώσου φιλοσόφου διαβάζεται και αλλιώς εκτός από την απειλητική στάση προς την Τουρκία. Η Ρωσία χάνει και την Τουρκία, η οποία ήταν από τους μεγάλους χορηγούς της στη διάρκεια του πολέμου με την Ουκρανία.

Αργότερα ή γρηγορότερα τελειώνει και ο πόλεμος με την Ουκρανία, με τον Ντ. Τραμπ να βρίσκεται στην προεδρία των ΗΠΑ. Και τότε θα γίνει το οριστικό ταμείο για τον νεοναζί του σύγχρονου κόσμου, τον Β. Πούτιν.

Γρίφος Πατέλη (1)

Επί πεντέμισι χρόνια δίπλα στον Κ. Μητσοτάκη, ο Αλ. Πατέλης, στο κρίσιμο πόστο του διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του, εξ αντικειμένου έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικά επιτεύγματα στην ελληνική οικονομία. Κυρίως με την αλλαγή της κακής εικόνας της χώρας στο εξωτερικό, τις επενδύσεις και την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας. Το Μ. Μαξίμου υποστηρίζει ότι η παραίτησή του ήταν δική του επιθυμία, κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος, οδηγώντας σε έναν βελούδινο χωρισμό. Η πρώτη σχετική συζήτηση με τον Κ. Μητσοτάκη, σύμφωνα με πληροφορίες, έγινε το καλοκαίρι, μετά τις ευρωεκλογές.  Ο Αλ. Πατέλης, αφού ζύγισε το ενδεχόμενο της άμεσης εμπλοκής στην πολιτική, φαίνεται πως κατέληξε, πως αντί της περιπέτειας της πολιτικής, είναι καλύτερο, ως στέλεχος της αγοράς, τώρα που είναι στα πάνω του, να βρει μια καλή θέση στην αγορά. Και είναι σίγουρο ότι με τα προσόντα και την εμπειρία που έχει αποκτήσει δίπλα στον πρωθυπουργό θα τη βρει και θα είναι πολύ καλή…

Γρίφος Πατέλη (2)

…Κάποιοι άλλοι έχουν ένα διαφορετικό αφήγημα, το οποίο δεν αναιρεί στο σύνολό του το επίσημο αφήγημα. Το ότι ο Αλ. Πατέλης ήταν το «κόκκινο πανί» για όσους νεοδημοκράτες εναντιώθηκαν στην ισότητα στον γάμο είναι κοινό μυστικό. Εξάλλου, κάποιοι εξ αυτών πανηγύρισαν εμφανώς μετά την ανακοίνωση της παραίτησής του. Στο διαφορετικό αφήγημα υπάρχει όμως μια πιο βαθιά πτυχή, η οποία δεν αφορά τον δικαιωματισμό του Αλ. Πατέλη. Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Κ. Μητσοτάκης έχει κάνει μια αρκετά ανοιχτή στροφή προς τους πολίτες που αισθάνονται δυσκολία στο να τα βγάλουν πέρα. Ζητώντας μάλιστα από τους υπουργούς του, στην τελευταία συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, να μη θριαμβολογούν για την οικονομία, που όντως πάει καλά, και να δείχνουν σεβασμό στα προβλήματα των πολιτών. Κάπου εδώ -κατά ορισμένους- υπάρχει η σκιά του Αλ. Πατέλη, καθώς κάποιοι του χρεώνουν πως συνέβαλε στην τεχνοκρατική ωραιοποίηση της πραγματικότητας. Καταλογίζοντάς του «έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα»…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Πρωτοχρονιά με Ν. Χαρδαλιά και Χρ. Μάστορα στο Πεδίον του Αρεως ή με Φ. Δεληβοριά και Ν. Μποφίλιου στο Σύνταγμα; Αυτά είναι τα μεγάλα διλήμματα…

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αν αυτό που συμβαίνει μεταξύ των Ν. Μωραΐτη, Ελ. Ακρίτα, Θ. Καρτερού και Ν. Καρανίκα δεν είναι ο ορισμός του πολιτικού «ξεκατινιάσματος», τότε ποιος είναι;