Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ο Τσίπρας, όμως, δεν ανακάλυψε την πολιτική πυρίτιδα. Αφενός ακολούθησε τη μέθοδο του δήμαρχου Σπάρτης, επί δεκαετίες δοκιμασμένη στην ελληνική πραγματικότητα και αποδίδουσα, και αφετέρου τη μέθοδο του πολιτικού εκβιασμού κατά την προεδρική εκλογή, έχοντας και καβάτζα τον Καμμένο.

Το 2014 δεν είχε τόσα χρήματα να τα μοιράσει από τσάντες, αλλά καθώς οι περισσότεροι έβλεπαν ότι ήταν ο επόμενος πρωθυπουργός, πίστευαν ότι η «επιταγή των ΘΑ» που μοίραζε είχε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του. Μόλις του παρέδιδαν την κυβέρνηση θα την εξαργύρωναν.

Ηταν τότε που κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ δηλώνοντας ότι δεν θα τον πλήρωνε, προτρέποντας να κάνουν το ίδιο οι πολίτες. Κι όταν αποκαλύφθηκε ότι εξαπατούσε τον κόσμο, γιατί στο όνομά του δεν είχε καμία ιδιοκτησία, επομένως τι ΕΝΦΙΑ θα πλήρωνε, δεν ίδρωσε το αφτί του. Τότε ήταν που έσκισε και το Μνημόνιο. Τότε ήταν που έσβησε και το εξωτερικό χρέος. Τότε ήταν που «χάρισε» και τα δάνεια των πολιτών στις τράπεζες και τους παρακίνησε να μην πληρώνουν τις δόσεις. Σεισάχθεια το έλεγαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και κολλούσε από τη γλύκα η γλώσσα τους. Αραγε πόσοι άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους γιατί σταμάτησαν να πληρώνουν τη δόση του δανείου; Ηταν τότε που ανέβασε και τον πρώτο μισθό στα 751 ευρώ! Ετσι «γύρισε το παιχνίδι».

Εγώ, με κανέναν τρόπο δεν θέλω να αδικήσω τον Αλέξη, ότι στις εκλογές του Ιουλίου 2019 υπήρχαν τσάντες που μοίραζαν λεφτά, π.χ. στους Ρομά. Γιατί, αν και λένε ότι ποτέ ως το 2015 δεν είχαν δει Ρομά σε προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω πως όταν κραύγαζαν στην κεντρική πλατεία της Λάρισας «Οι Ρομά είναι εδώ για τον Αλέξη τον θεό» εννοούσαν πώς ήταν από πάντα θεός τους…

Μετά από πέντε σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που όλες οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν επιταγές χωρίς αντίκρισμα, -θυμάστε ότι αυξήθηκε και ο ΕΝΦΙΑ!- θα περίμενε κανείς ότι ο Τσίπρας δεν θα επέστρεφε στη μέθοδο «με τσάντες-υποσχέσεις και γυρίζω το παιχνίδι». Κι όμως, και τώρα αυτό κάνει ασύστολα, υποσχόμενος τα… υπεσχημένα του 2014, και μάλιστα επαυξημένα!

Σήμερα, όμως, δεν είμαστε στο 2007 με «τις τσάντες» του δημάρχου, αλλά ούτε και στο 2014 με τις τσάντες-υποσχέσεις του Τσίπρα. Είμαστε στο 2022, όπου ο Μητσοτάκης απέδειξε ότι μισεί την πολιτική των… «τσαντών» και απεχθάνεται «το ΘΑ των υποσχέσεων». Οπότε ο Τσίπρας πορεύεται προς το παρελθόν. Ο Μητσοτάκης πορεύεται στο μέλλον. Δεν θα την έλεγες και μικρή τη διαφορά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου