Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η βραχύβια συμφιλίωση Χριστιανοδημοκρατών και Κομμουνιστών στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ενίσχυσε το «τόξο», που άντεξε ανεπίσημα και μετά τη διάλυση του πολιτικού συστήματος από τη δικαστική «Επιχείρηση Καθαρά Χέρια», την άνοδο του μπερλουσκονισμού και την κεντροαριστερή μετάλλαξη των Κομμουνιστών.

Αυτή λοιπόν η άτυπη πολιτική συνθήκη, το «κοινωνικό συμβόλαιο» πάνω στο οποίο στηριζόταν η Ιταλική Δημοκρατία, φαίνεται πως έπαψε να υπάρχει.

Η ταφόπλακα μπήκε το Σάββατο στη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση της Ρώμης, όπου έλαμψαν διά της απουσίας τους τα τρία κόμματα της Δεξιάς (Λέγκα, Αδελφοί της Ιταλίας, Forza Italia), χάνοντας και τυπικά το δικαίωμα στη χρήση του προθέματος «κεντρο-».

Οχι λοιπόν «κεντροδεξιά», αλλά σκέτα «δεξιά» έως «ακροδεξιά» πρέπει να αποκαλούνται πλέον τα κόμματα των Σαλβίνι, Μελόνι και Μπερλουσκόνι, που έκαναν πως «δεν είδαν, δεν άκουσαν» για την επίθεση των φασιστών της Forza Nuova στα γραφεία της ιταλικής ΓΣΕΕ την προηγούμενη Κυριακή, μέσα από μια θολή διαδήλωση αντιεμβολιαστών.

Η αλήθεια είναι πως το μαζικό αντιεμβολιαστικό κίνημα στη γείτονα δημιουργεί τεράστιες συγχύσεις, αφού με αφορμή το υποχρεωτικό Πράσινο Πάσο μπλέκει δίκαια εργατικά αιτήματα και βάσιμες ανησυχίες για την τύχη των ατομικών ελευθεριών με «ψεκασμένες» αντιεπιστημονικές θεωρίες και τερατώδεις συνωμοσιολογίες.

Κι εκεί που χάνεται η μπάλα, τρίβουν τα χέρια τους οι φασίστες, στους οποίους κλείνει απροκάλυπτα το μάτι η τρικέφαλη ιταλική Δεξιά, για να ψαρέψει προφανώς στα θολά νερά της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. Επικίνδυνες καταστάσεις σε μια Ιταλία που κυβερνά σχεδόν «καισαρικά» ένας -grande fratello- τραπεζίτης.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr