Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Παλιός πρωταθλητής του στίβου, με βαλκανικές νίκες και ευρωπαϊκές διακρίσεις το ’70-’80, μου εξομολογήθηκε πρόσφατα το προφανές: Μόνο ο ήπιος αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, ο πρωταθλητισμός αναμφίβολα τη βλάπτει. Το γόνατο του Μίλτου Τεντόγλου και ο πολυχειρουργημένος ώμος του Λευτέρη Πετρούνια θα έβγαιναν στους δρόμους με πλακάτ αν μπορούσαν, αλλά τα ψυχωμένα αφεντικά τους τούς επιβάλλουν δικτατορική σιωπή.

Το θέαμα του Κουβανού αθλητή του μήκους Ετσεβαρία και της Αμερικανίδας επικοντίστριας Σάντι Μόρις να καταρρέουν από τα τραύματά τους ράγισε καρδιές, κι ας ωφέλησε τους δικούς μας Τεντόγλου και Στεφανίδη. Αθλητισμό κάνουμε, όχι πόλεμο, και το θέμα των νικητών του ύψους (αλλά και των δύο δρομέων αντοχής, που αλληλομπουρδουκλώθηκαν, έπεσαν, και στη συνέχεια τερμάτισαν σχεδόν αγκαλιασμένοι) είναι αυτό που αντιπροσωπεύει το ολυμπιακό ιδεώδες. Την ημέρα της τροπικής καταιγίδας στο Τόκιο οι διοργανωτές συνέχισαν κανονικά το πρόγραμμα στους δρόμους, τις ρίψεις και τα άλματα, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών. Είδαμε δισκοβόλους να γλιστράνε στη βαλβίδα, δρομείς να σωριάζονται, επικοντίστριες να τραυματίζονται και να αγωνίζονται με φόβο Θεού.

Ολοι ξέρουμε ότι οι αθλητές είναι αναλώσιμα πιόνια των κρατών, ιδίως των αυταρχο-δικτατορικών, των πολυεθνικών χορηγών και των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Ο Κινέζος αθλητής του πινγκ πονγκ Σου Σιν και η συναθλήτριά του Λιου Σιβέν ζήτησαν ντροπιασμένοι συγγνώμη από το κινεζικό έθνος επειδή γύρισαν πίσω μόνο με το… αργυρό μετάλλιο.

Αν η «στρεσο-κατεσταλμένη» Αμερικανίδα γυμνάστρια Σάιμον Μπάιλς ήταν Κινέζα (ή παλαιότερα Ανατολικογερμανίδα) τότε μαύρο φίδι που την έφαγε. Μπορεί και να την έκλειναν σε ψυχιατρείο. Δυστυχώς, αυτοί είναι οι extreme Oλυμπιακοί Αγώνες της Covid εποχής, στις extreme συνθήκες που ζούμε.