Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Πολλοί από αυτούς δεν έζησαν τα εγκλήματα της «17 Νοέμβρη», ούτε τον πόνο που προκάλεσαν όχι μόνο στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και στην ελληνική κοινωνία που δεχόταν τα πλήγματα της τρομοκρατίας σαν σφαίρες στο κορμί της Δημοκρατίας.

Αυτοί οι νέοι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν παρακολούθησαν την ομιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Βουλή, λίγη μόλις ώρα μετά τη δολοφονία του γαμπρού του Παύλου Μπακογιάννη. Αν την αναζητήσουν στο YouTube, θα έβλεπαν ότι όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο, παραμέρισαν τις χαώδεις διαφορές τους και συγκρότησαν μέτωπο κατά της τρομοκρατίας.

Ελεγε σε εκείνη την κοινοβουλευτική του παρουσία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Είναι μία πολιτική δολοφονία που προστίθεται σε μια μακρά αλυσίδα δολοφονιών που προηγήθηκαν. Αποτελεί σκληρό πλήγμα για τη Νέα Δημοκρατία. Κι αποτελεί δεινή δοκιμασία για μένα και την οικογένειά μου. Πρέπει όμως αυτή την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας να σταθούμε όλοι μας όρθιοι. Να προστατέψουμε τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Σε ό,τι με αφορά, εγώ μια ευχή έχω να εκφράσω. Να είναι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο αίμα που χύνεται άδικα σε αυτό τον τόπο». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του και ενώ η φωνή του είχε λυγίσει, η Βουλή σύσσωμη τον χειροκρότησε, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου προσήλθε στο έδρανο του προέδρου της Ν.Δ. και τον συλλυπήθηκε για την ανείπωτη απώλειά του.

Δυστυχώς τα λόγια του Μητσοτάκη δεν επαληθεύτηκαν, το αίμα του Μπακογιάννη δεν ήταν το τελευταίο, ακολούθησαν και άλλα στυγερά χτυπήματα τρομοκρατών. Ομως η τρομοκρατία της «17 Νοέμβρη» είχε ηττηθεί, δεν έβρισκε πολιτική στήριξη, τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου είχαν γίνει μία γροθιά απέναντι στους πιστολάδες της Δημοκρατίας, που συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν.

Οι νέοι που κρατούσαν προχθές το πανό συντασσόμενοι με τη «17 Νοέμβρη» δεν γνώρισαν ποτέ τους τον Θάνο Αξαρλιάν. Θα μπορούσε η οικογένεια Αξαρλιάν να σηκώσει και αυτή ένα πανό με τρεις λέξεις. «Δολοφονήθηκε 14 Ιουλίου». Μόνο που το πανό δεν θα ήταν γραμμένο με μπογιά, αλλά με το αίμα του 20χρονου Θάνου τους, που δολοφονήθηκε από τον Κουφοντίνα, ο οποίος εκείνη την αποφράδα ημέρα βιαζόταν να πάει διακοπές με τη γυναίκα του και πάτησε το κουμπί της έκρηξης. Η οικογένεια του δολοφόνου δεν μπορούσε να καθυστερήσει τα μπάνια της βυθίζοντας στο πένθος μια άλλη οικογένεια και μαζί κάθε ελληνική δημοκρατική οικογένεια, που στέκεται απέναντι σε κάθε τρομοκράτη.

Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν μπορεί να σηκώσει πανό ή να διαμαρτυρηθεί, όμως η μνήμη του παραμένει ζωντανή και οποιαδήποτε προσπάθεια αναβίωσης του κλίματος τρομοκρατίας της δεκαετίας του ’70 και του ’80 είναι καταδικασμένη από την κοινωνία. Οσο για τις αντιδράσεις κομμάτων της αντιπολίτευσης, ας δουν το βίντεο της ομιλίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και το μέτωπο των πολιτικών αρχηγών που είχε σχηματισθεί τότε απέναντι στην τρομοκρατία και ας κοιταχτούν στον καθρέφτη.