Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Το περίεργο είναι ότι για τη φορολογία, που συνιστά ίσως το βασικότερο κεφάλαιο για την οικονομική πολιτική ενός κόμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ αφιέρωσε μόλις 76 λέξεις. Τις παραθέτουμε αυτούσιες:

«Δικαιότερο φορολογικό σύστημα. Αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος μέσω της δικαιότερης κατανομής των φορολογικών βαρών, της πάταξης της φοροδιαφυγής, της μείωσης των φόρων κατανάλωσης, της προοδευτικής φορολόγησης εισοδημάτων και πλούτου, της κατάργησης των έκτακτων εισφορών και της απλοποίησης του φορολογικού συστήματος. Στόχος είναι το ελληνικό φορολογικό σύστημα να συγκλίνει με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους φορολόγησης εισοδημάτων, επιχειρήσεων και κατανάλωσης, να ενισχυθεί η αναδιανεμητική φύση του και να μειωθούν οι ανισότητες. Φορολογικά κίνητρα για καινοτόμες επιχειρηματικές ιδέες».
Δηλαδή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να υπάρξει δίκαιο φορολογικό σύστημα και πάταξη της φοροδιαφυγής, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το διαρκές αίτημα της παγκόσμιας κοινότητας για ειρήνη στην ανθρωπότητα.

Σε ένα κείμενο προγραμματικών θέσεων, που χαρακτηρίζεται από αμηχανία έως φλυαρία, ο κ. Τσίπρας ουσιαστικά «έκρυψε» τις σκέψεις του για τους φόρους. Αυτό δεν έγινε εκ παραδρομής, αλλά πρόκειται για συνειδητή επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται κατά της μείωσης των φόρων που έχει επιλέξει η κυβέρνηση ως εργαλείο για την προσέλκυση επενδύσεων και την τόνωση της μεσαίας τάξης. Ο κ. Τσίπρας χαρακτηρίζει «νεοφιλελευθερισμό» τις δραστικές μειώσεις φόρων και εισφορών στις επιχειρήσεις, ενώ στελέχη του, όπως ο κ. Τρύφων Αλεξιάδης που γνωρίζει από τα φορολογικά, έχουν ταχθεί σαφώς υπέρ της αύξησης των φορολογικών εσόδων.

Αυτή είναι και μία διακριτή διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Μητσοτάκης προχωρά σε μόνιμες μειώσεις φόρων και τα μηνύματα που λαμβάνει το οικονομικό επιτελείο από επενδυτές είναι ενθαρρυντικά για υλοποίηση επιχειρηματικών πρωτοβουλιών.

Ο Τσίπρας, πέρα από τη δημοσιονομική ασάφεια, επανέλαβε στο πρόγραμμά του υποσχέσεις τις οποίες είχαμε ακούσει από το 2015. Για παράδειγμα, «η αποκατάσταση και κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η αύξηση του κατώτατου μισθού, η αξιοποίηση και αναβάθμιση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού της χώρας για τη δημιουργία καινοτομίας» ήταν κεντρικός στόχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα τότε έλεγαν ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα ήταν το πρώτο νομοθέτημα, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε το αντίθετο. Την περίοδο Τσίπρα οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης κυριάρχησαν στην αγορά εργασίας και δημιουργήθηκε η γενιά των 300 ευρώ.

Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν επίσης μέτρα όπως η εφαρμογή σε πιλοτική βάση του 35ώρου και της τετραημέρης εργασίας με κρατική επιδότηση για την πέμπτη ημέρα, η επιδότηση διατήρησης θέσεων εργασίας, η καθιέρωση κοινωνικού εισοδήματος, η υλοποίηση ειδικών προγραμμάτων για 50.000 νέους επιστήμονες με αυξημένες αμοιβές, 100.000 γυναίκες και μακροχρόνια ανέργους.

Συνολικά, ο κ. Τσίπρας επανέρχεται στη συνταγή των επιδοτήσεων, που δεν λύνουν το πρόβλημα παρά μόνο το μπαλώνουν για μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να διατυπώνει προτάσεις για τη δημιουργία μόνιμων θέσεων εργασίας. Αυτό είναι και το βασικό έλλειμμα στις προγραμματικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχολείται με το πώς θα μοιράσει τον «πλούτο» χωρίς να καταθέτει λύσεις για τη δημιουργία εισοδημάτων.

Ολα τα αποθέτει στη λειτουργία του κράτους που θα επιδοτεί θέσεις εργασίας, ωράρια και ασφάλιση, μόνο που έτσι ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Για αυτόν το λόγο και το κεφάλαιο για τους φόρους εξαντλείται σε μία παράγραφο ευχολόγιων. Αν γινόταν αναλυτική περιγραφή για το πώς θα χρηματοδοτούνταν οι κρατικές δαπάνες, οι φόροι της περιόδου 2015-2019 θα έμοιαζαν με ελαφρύνσεις.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr