Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Συμμετείχε στο ισπανικό και το ιταλικό πρωτάθλημα, κατακτώντας ένα Κύπελλο UEFA με τη Νάπολι. Κι όμως, ο μυθικός αυτός μπαλαδόρος δεν αξιώθηκε να παίξει ούτε έναν αγώνα στη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση της Νότιας Αμερικής, το Κόπα Λιμπερταδόρες (το αντίστοιχο Champions League)! Απίστευτο κι όμως αληθινό.

Επειδή τα χρόνια της επαγγελματικής ζωής ενός ποδοσφαιριστή είναι περιορισμένα, καμιά φορά χρειάζεται και τύχη. Αν π.χ. ο Βασίλης Χατζηπαναγής δεν είχε παίξει σε ένα άσχετο φιλικό με την Εθνική Νέων της Σοβιετικής Ενωσης τη δεκαετία του ’70, τότε η Εθνική Ελλάδος ίσως να είχε ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης πολύ πριν από το 2004.

Τι να κάνουμε, η Ιστορία δεν γράφεται με «αν»… Αλλοτε οι ομάδες του Μαραντόνα δεν κατακτούσαν το πρωτάθλημα κι άλλοτε μεσολαβούσαν αστάθμητοι παράγοντες, όπως η κλήση του στην Εθνική. Τελικά, το χέρι της μοίρας επέτρεψε μια μικρή παρηγοριά. Το όνομα Μαραντόνα γράφτηκε στις δέλτους του Κόπα Λιμπερταδόρες, αλλά όχι από τον Ντιέγκο. Τα δύο αδέλφια του, ο Ραούλ (με το παρατσούκλι Λάλο) και ο Ούγκο έγραψαν έναν μικρό αριθμό συμμετοχών στη διοργάνωση, με τις φανέλες της Μπόκα και της Αρχεντίνος Τζούνιορς, αντίστοιχα.

Δεν είχαν τη χάρη, αλλά διέθεταν το όνομα. Τουλάχιστον λίγο προτού κρεμάσει οριστικά τα παπούτσια του, ο Ντιέγκο πρόλαβε να πάρει μυρωδιά από Κόπα Λιμπερταδόρες. Το προτελευταίο παιχνίδι της καριέρας του ήταν για τους ομίλους του Σούπερ Καπ της Νότιας Αμερικής, στις 24 Σεπτεμβρίου 1997, απέναντι στη χιλιανή Κόλο Κόλο, στο στάδιο Μονουμεντάλ του Σαντιάγο.

Ενα μήνα αργότερα, στις 25 Οκτωβρίου, έπαιξε τον τελευταίο επίσημο αγώνα της ζωής του, κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ. Εννοείται με τα χρώματα της Μπόκα…

Από την έντυπη έκδοση