Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πέρασε ένας αιώνας από την ένδοξη εποχή των Βαλκανικών Πολέμων. Οι συσχετισμοί άλλαξαν και οι Τούρκοι κόβουν βόλτες έξω από την Τζια, από εκεί που δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από τα Δαρδανέλια. Το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό  του 1913-23 δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινό, που αλωνίζει ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, τρίζοντας τα αποβατικά του δόντια από τη Λέσβο ως το Καστελλόριζο.

Εγιναν όμως πράγματι οι Τούρκοι ισάξιοι ανταγωνιστές μας στο Αιγαίο; Χάσαμε οριστικά τα πρωτεία στο πανάρχαιο Ελληνικό Αρχιπέλαγος; Ο αρχηγός του τουρκικού στόλου ως το 2005, ναύαρχος ε.α., Εζντέν Ερνέκ, μας «καθησυχάζει» έμμεσα πως όχι!

«Είμαστε ναυτικός λαός; Η απάντηση στο ερώτημα θα μειώσει το ηθικό μας. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των Τούρκων η θάλασσα είναι ένα περιβάλλον δροσιάς το καλοκαίρι. Ενα μεγάλο τμήμα του λαού δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ψάρι…», γράφει ο Ερνέκ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Νέα Ναυτική Επιθεώρηση» (Yeni Deniz Mecmuasi).

Στο ίδιο άρθρο με τίτλο «Ας στοχαστούμε τη ναυτική Τουρκία», ο απόστρατος ναύαρχος που συμμετείχε στη συνωμοσία της Βαριοπούλας, υπογραμμίζει πως τα νησιά του Αιγαίου δεν χάθηκαν στη Λοζάνη, αλλά λόγω ανυπαρξίας τουρκικού στόλου το 1923. Για τη σημερινή ποιότητα του έμψυχου υλικού λέει: «Οταν ήμουν υπαρχηγός του στόλου, ρώτησα ένα ναύτη από τα νοτιοανατολικά πώς του φαίνεται η θάλασσα. ‘‘Μοιάζει με τους αγρούς με στάχυα, που κυματίζουν στον άνεμο’’, μου απάντησε. Αυτές είναι οι γνώσεις των συμπατριωτών μας για το υγρό στοιχείο…».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου