Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Τα τελευταία είκοσι έξι χρόνια κάθε φορά που θέλω να περπατήσω, να βγω από το σπίτι μου, ανεβαίνω τη Διονυσίου Αεροπαγίτου -εκεί που τον 5ο αιώνα ήταν κτισμένα τα σπίτια των φιλοσόφων- και καταλήγω στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδάρη – πιστεύω ότι ξέρετε την ιστορία του. Χαίρομαι το «κέντημα» του Πικιώνη στους τοίχους του -λένε πως ίσως να είναι και του 9ου αιώνα-, αλλά και τον μαρμαρόστρωτο χώρο γύρω του, όπως και τις βεράντες στο κλειστό -δεν θυμάμαι πόσα χρόνια τώρα- καφενεδάκι που πηγαίναμε στα φοιτητικά μας χρόνια.

Υπέροχο το χειμώνα με τις κλειστές τζαμαρίες του και την ποικιλία από βότανα. Υπέροχο και το καλοκαίρι, το βραδάκι όταν έφταναν ως εκεί οι ήχοι από τα κλαρίνα και τα βιολιά από τους χορούς στο θέατρο της Δόρας Στράτου. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ότι έχουν ρημάξει και τα δύο. Λες και θα ήταν δύσκολο το καλοκαίρι -να γεμίζει από τουρίστες- να γίνονται πάλι οι χοροί και να ακούγονται τα τραγούδια από την άλλη Ελλάδα που μυρίζει θυμάρι.

Μάλλον θα έπρεπε να ζητήσω τα ρέστα από το ΤΑΙΠΕΔ που μια θυγατρική του «κληρονόμησε» τα ακίνητα του ΕΟΤ, δήθεν για αξιοποίηση, και αφήνει και ρημάζει αυτό το κόσμημα στον πιο ωραίο περίπατο της Αθήνας. (Αμα χαλαρώσουμε λίγο από τον κορονοϊό, θα γράψω στον πρωθυπουργό.)

Εκεί έχω γνωρίσει και την κυρία Πελαγία, μια γλυκιά γυναίκα που χρόνια ολόκληρα τη θυμάμαι να γυρίζει ακούραστη από Πνύκα σε Φιλόπαππο. Αρχαιοφύλακας με μεράκι η κυρία Πελαγία. Και μου έδειξε στο κινητό της πώς είναι πεντακάθαροι οι χώροι το απόγευμα που τελειώνει τη βάρδιά της και πώς τους βρίσκει το πρωί. Το βράδυ στην Πνύκα δεκάδες άνθρωποι μπαίνουν μέσα – έχουν σπάσει για εικοστή φορά την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου.

Το πρωί η κυρία Πελαγία και οι συνάδελφοί της μαζεύουν μαύρες σακούλες από μπουκάλια και πλαστικά ποτήρια από φραπέ και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας. Τα περασμένα καλοκαίρια, αργά το βράδυ, τουριστικοί πράκτορες άδειαζαν πούλμαν με τουρίστες και τους έκαναν πάρτι, χρεώνοντάς τους και… τη θέα της φωτισμένης Ακρόπολης. Ευτυχώς πέρυσι φωτίστηκε ο λόφος του Φιλοπάππου, μου λέει η κυρία Πελαγία. Και θυμήθηκα, τέλος Αυγούστου το 2018, τον εικοσιπεντάχρονο Νικόλα Μουστάκα που τρεις Πακιστανοί τον γκρέμισαν από το λόφο του Φιλοπάππου να πάρουν το κινητό του… Μήπως φέτος φωτιστεί και η Πνύκα; Εκείνα τα πράγματα που φαίνονται μικρά, όμως είναι τόσο μεγάλα…

Από την έντυπη έκδοση