Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Το μεγαλύτερο πρόβλημα φαντάζει να είναι η αβεβαιότητα: για παράδειγμα, πόσο θα διαρκέσει ο περιορισμός «τέσσερα άτομα ανά τραπέζι» για τις ταβέρνες; Μπορεί μία εβδομάδα, μπορεί ένα μήνα, μπορεί έναν χρόνο – αλλά ίσως το κατάστημα χρειαστεί να ξαναβάλει λουκέτο αν ο ιός επιμείνει και μέσα στο καλοκαίρι…

Είναι προφανές ότι χιλιάδες επιχειρήσεις καλούνται αυτό το μήνα κάνουν μια βουτιά στο σκοτάδι, χωρίς να γνωρίζουν αν θα πέσουν στο νερό για να κολυμπήσουν ή σε τσιμέντο για να τσακιστούν. Και πολλοί είναι εκείνοι που θα το σκεφτούν πολύ αν πρέπει να κάνουν αυτή τη βουτιά…

Υστερα -για να μείνουμε στο χώρο της εστίασης- πόσα είναι τα μαγαζιά που διαθέτουν τόσο μεγάλο εξωτερικό χώρο ώστε να μπορούν να εφαρμόσουν χωρίς πρόβλημα την απόσταση δύο μέτρων από παρέα σε παρέα; Και ποιο θα είναι το διάστημα για το οποίο θα ισχύσει η σχετική πρόβλεψη; Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να το πει από τώρα.

Ανάλογα -και πολύ περισσότερα- είναι τα ερωτηματικά για όλους τους κλάδους, όπως και τα θολά σημεία στις προβλέψεις της πολιτείας: για παράδειγμα, μια επιχείρηση που κάθε χρόνο απασχολεί 20 υπαλλήλους τον Μάρτιο αλλά μόνον 10 τον Ιούνιο, πώς θα μπορέσει να το κάνει φέτος χωρίς να αποκλειστεί από τα μέτρα στήριξης, που προβλέπουν -και σωστά- ότι θα πρέπει να διατηρήσει τον αριθμό των εργαζομένων που είχε ακριβώς πριν από το λουκέτο λόγω ιού; Και τι θα γίνει αν στην προσπάθεια διόρθωσης αυτού του ζητήματος καούν και τα χλωρά μαζί με τα ξερά; Τι θα γίνει, δηλαδή, αν κάποιοι εργοδότες εκμεταλλευθούν τα -όποια- διορθωτικά μέτρα για να «απαλλαγούν» χωρίς κόστος από προσωπικό;

Αλλά αυτά ηχούν ως λεπτομέρειες σε μια αγορά που δεν γνωρίζει τι θα συμβαίνει σε 14 ημέρες – πόσω μάλλον σε ένα ή δύο μήνες. Και, με την έννοια αυτή, η πολιτεία θα πρέπει -κατά το δυνατόν- να δώσει κάποιες βεβαιότητες στις επιχειρήσεις. Και όποιος… βουτήξει!

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση