Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αν έκανα τον σταυρό μου; Ναι, κάνω τον σταυρό μου όλες τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως θα τον έκανα κι αν ήμουν σε ναό. Αλλά σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, μου φαίνεται πιο βαρύ ακόμη. Θα κλείσω τα μάτια μη και θα μεταφερθώ στο καθολικό της μονής, που τα τελευταία χρόνια πηγαίνω. Εκεί αισθάνομαι, σε μια ατμόσφαιρα μεγάλης κατάνυξης και συντριβής, την πορεία Του προς τον Γολγοθά αλλά και την ελπίδα της Ανάστασης.

Σας εξομολογούμαι ότι είμαι απαρηγόρητη που δεν θα ενώσω και τη δική μου φωνή στο ψαλτήρι ψάλλοντας τους στίχους της ωραιότερης ποίησης, καθ’ ης η μάνα βλέποντας το γιο Της -και Θεό Της- πάνω στον Σταυρό κλαίει και οδύρεται: Ω γλυκύ μου έαρ. Οι πέτρες δακρύζουν στο μοιρολόγι της.

Από μικρό παιδί η Μεγάλη Εβδομάδα με έφερνε στην Εκκλησία. Και καθώς η άνοιξη φτάνει μαζί της, καθόμουν στην αυλή, όπου οι πασχαλιές  πρόσφεραν στον Χριστό το πολυτιμότερο άρωμά τους. Ηταν σπουδαίο στα δικά μας παιδικά χρόνια να είσαι μυροφόρα, δίπλα στον στολισμένο Επιτάφιο. Με έχανε η μάνα μου…

Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα θα χαραχθεί στη μνήμη μου ως η μεγάλη υπακοή μας στον Χριστό. Ετσι, μόνο θα μας φανεί ελαφρότερη. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο μήνυμά του μας είπε ότι επειδή αγαπούμε τον Χριστό, μένουμε στο σπίτι μας. Οτι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να αγαπάμε και τους άλλους, όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Δύσκολα πράγματα μας βάζει η  αγάπη μας στον Χριστό. Αλλά αν δεχόμαστε  ότι η κεφαλή της Ορθοδοξίας  μάς καθοδηγεί, η υπακοή μας είναι η μόνη απάντηση.

Ακουσα πολλά αυτές τις μέρες. Και πρέπει σήμερα να είμαι ειλικρινής: Αγανάκτησα. Αγανάκτησα με δημοσιογράφους, άπραγους, που ανοηταίνοντας ρωτούσαν τους πολίτες: Εσάς θα σας λείψει η Ανάσταση; Τι θα κάνετε που δεν μπορείτε να πάτε στον Επιτάφιο; Πώς νιώθετε που δεν θα κοινωνήσετε; Τόση επιπολαιότητα και συνάμα άγνοια ασύγγνωστη για θεμέλια της πίστης μας, που ο καθένας μας βιώνει κατά μόνας. Τόση ασέβεια  για την ιερή σημασία της Ανάστασης, του Επιταφίου ή και της θείας μετάληψης ώστε να   ρωτούν με άνεση, λες και πρόκειται  οι ζητούμενες απαντήσεις να αναφέρονται σε συνήθεις επιλογές.

Στη δοκιμασία που βιώνουμε με την πανδημία  περνάμε την προσωπική μας δοκιμασία. Οι μέρες αυτές δεν προσφέρονται για ευσεβισμό. Μόνον για προσευχή και εγκαρτέρηση. Η Ανάσταση είναι δική μας υπόθεση…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου