Στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή παγιώθηκε στην τρίτη θέση, στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν φλερτάρει ακόμα και με τη δεύτερη θέση στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Αν αυτό δεν δείχνει πως πήραμε τη ζωή μας λάθος, μα δεν αλλάξαμε ζωή, τότε τι;

Χθες εορτάστηκε, όπως εορτάστηκε, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Δηλαδή, ζήσαμε μια ακόμα μέρα της Μαρμότας, με τα ίδια γεγονότα να επαναλαμβάνονται. Σχολικές γιορτές και ποιήματα, πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία (σουρεάλ λεπτομέρεια η παρουσία του Μπαράκ Ομπάμα λίγα 24ωρα νωρίτερα στην Ελλάδα), επεισόδια και φωτιές στα Εξάρχεια και στους πέριξ δρόμους, ξύλινοι πολιτικοί λόγοι και κοκορομαχίες στη Βουλή. Επί της ουσίας, δηλαδή, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Με τους βανδαλισμούς να καπελώνουν κάθε φορά το μήνυμα του Πολυτεχνείου και τους επαγγελματίες αντιστασιακούς να καπελώνουν διαχρονικά τους πραγματικούς αγωνιστές, πορευόμαστε κάθε χρόνο και χειρότερα. Και αν οι νέοι γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική, αδιαφορούν ή μεταναστεύουν, είναι επειδή απέτυχαν οι προηγούμενες γενιές να τους παράσχουν αυτά που όφειλαν: Τη δυνατότητα για μια καλή μόρφωση, τα εφόδια για μια αξιοπρεπή ζωή, την ευκαιρία για εργασία, το όραμα να μείνουν και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο.

Κατώτεροι των προσδοκιών και οι πολιτικοί που ανήκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου, ίσως διπλά υπεύθυνοι αυτοί για την απαξίωση που βιώνει σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας. Κανείς τους δεν κατάλαβε τι είναι αυτό που γιγάντωσε το φάντασμα του φασισμού. Παρ’ όλα αυτά, η χούντα, ναι, τέλειωσε το ’73. Αλλά ας ασχοληθούμε, όσο είναι καιρός ακόμα, με τη Δημοκρατία που μας απέμεινε, πριν τελειώσει και μαζί της τελειώσουμε κι εμείς.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου