Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Με τις λίγο πολύ γνωστές απόψεις του για το χρέος αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει η Ελλάδα. Εδώ όμως βρίσκονται, όχι πάντα με τη φυσική παρουσία τους αλλά πάντα με τη βαριά σκιά τους, και οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ΔΝΤ. Με τις λίγο πολύ γνωστές απόψεις τους για το χρέος αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει η Ελλάδα.

Να υποθέσουμε λοιπόν ότι από τη στιγμή που και οι δύο έχουν τον ίδιο στόχο, θα δράσουν όπως δρουν και οι πρωταγωνιστές στις αμερικανικές αστυνομικές ιστορίες. Θα υπάρχει ένας καλός και ένας κακός μπάτσος. Ο Μπαράκ Ομπάμα θα είναι ο καλός. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ποιοι έχουν τον άχαρο λόγο. Αυτοί που θα μείνουν, όταν ο πλανητάρχης θα φεύγει.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιθυμεί την απομείωση του χρέους, το έχει διατυπώσει με όλους τους τρόπους που υπάρχουν, σε όλους τους αποδέκτες που εμπλέκονται. Είναι αυτό που επιθυμεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία έχει αναγάγει την υπόθεση του χρέους σε κομβικό σημείο για την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη. Είναι όμως δυνατόν να δοθεί ένα τέτοιο δώρο στην Ελλάδα χωρίς να ζητηθεί αντίδωρο; Φυσικά και όχι. Το ΔΝΤ για να μπει στο πρόγραμμα απαιτεί συγκεκριμένα και πολύ σκληρά μέτρα. Ζητά μείωση των κύριων συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και δυνατότητα απολύσεων στο Δημόσιο μέσω κινητικότητας.

Αυτά δεν είναι μεταρρυθμίσεις, αυτά είναι ένα τέταρτο Μνημόνιο, όσο και αν η κυβέρνηση το αρνείται σχεδόν με αφέλεια. Για την ακρίβεια, δεν δέχεται τη λέξη και ομιλεί για μια «ξεχωριστή συμφωνία» που θα υπογραφεί με το ΔΝΤ. Ενα πρόγραμμα δηλαδή, το οποίο μάλιστα θα συνοδεύεται από μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά το 2018. Δεδομένου ότι το τρίτο Μνημόνιο λήγει στα μέσα του ’18, αντιλαμβανόμαστε ότι η 200ή επέτειος από την Επανάσταση του 1821 θα μας βρει υπό το ζυγό των νέων μέτρων. Αλλά τουλάχιστον θα έχουμε κάνει το χρέος… Τιραμόλα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου