Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Οπως είναι γνωστό, το παρελθόν δείχνει σε πολλές περιπτώσεις το μέλλον – ειδικά όταν η επιλογή που γίνεται είναι καθοριστική: ο Αλέξης Τσίπρας έκανε δύο φορές επιλογή κυβερνητικού εταίρου το 2015 – και αυτός ήταν ο Πάνος Καμμένος. Το ΠΑΣΟΚ -μετέπειτα ΚΙΝ.ΑΛ.-, όπως και το Ποτάμι, δεν μπήκαν στον πειρασμό να πουν «ναι» ή «όχι» στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ουδέποτε δέχθηκαν τέτοια πρόταση που να μην περιλαμβάνει τους ΑΝ.ΕΛ.

Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την επιλογή του από τότε. Μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου -και την εκλογική του ήττα- προανήγγειλε το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτοτε, περιορίστηκε σε μετεγγραφές από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ -μετεγγραφές διαφόρων ειδών και ποιοτήτων- χωρίς να δίνει σε καμία περίπτωση ένα διαφορετικό πολιτικό στίγμα που να πιέζει το Κίνημα Αλλαγής για μια διαφορετική προσέγγιση.

Εν τω μεταξύ, οι νεοεισερχόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ από το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ έχουν από τη μία να αντιμετωπίσουν την καχυποψία -για να το πούμε κομψά- των «παλιών» του κόμματος και από την άλλη δεν αντέχουν ένα πράγμα: να έχουν φύγει κακήν κακώς από το ΠΑΣΟΚ και να το βρουν μπροστά τους ως… συνομιλητή.

Αυτό όμως ισχύει -σε υπερθετικό βαθμό- και για τα στελέχη του Κινήματος Αλλαγής, τα οποία μπορούν να φανταστούν να πίνουν καφέ με τον Αλέκο Φλαμπουράρη αλλά όχι με τον Γιάννη Ραγκούση και τους περισσότερους από τους πρώην «δικούς τους».

Από την άλλη πλευρά, τη χώρα δεν την κυβερνά πια ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η Ν.Δ. – και κάθε κίνηση προσέγγισης του ΚΙΝ.ΑΛ. προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κάνει μεγάλα βήματα προς το χώρο του Κέντρου, θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως πλησίασμα της «Δεξιάς» από τους ψηφοφόρους. Τα ίδια -και χειρότερα- ισχύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, για να πει «όχι σε όλα», έχει φτάσει να μην υπερψηφίζει ακόμα και τις δικές του συμφωνίες, όπως εκείνη με τις ΗΠΑ.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου