Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΑΠΟ ό,τι φαίνεται η Ευρώπη δεν έχει πάρει -ούτε θέλει να πάρει- κανένα μάθημα από τα παθήματα της τελευταίας δεκαετίας. Τα νήματα συνεχίζουν να τα κινούν κατά κύριο λόγο η Γερμανία και δευτερευόντως η Γαλλία. Ολες οι αποφάσεις για όλα τα ζητήματα λαμβάνονται με τρομερή χρονοκαθυστέρηση. Τις περισσότερες φορές όταν λαμβάνονται δεν έχουν πια νόημα. Η κάθε χώρα συνεχίζει να κοιτάει την… πάρτη της, σε σχέση με τις πολιτικές ισορροπίες κάθε κοινοβουλίου ή των προσεχών εθνικών εκλογών. Η βαριά και αργή γραφειοκρατία των Βρυξελλών δείχνει να βρίσκεται πάντοτε στον… κόσμο της χωρίς να καταφέρνει να αντιδρά με τον τρόπο που επιβάλλουν οι καταστάσεις.

ΧΩΡΙΣ καμία στρατηγική, τουλάχιστον για την πρώτη τριετία, αντιμετωπίστηκε η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008. Με απανωτά λάθη αντιμετωπίστηκαν η «Αραβική Ανοιξη», ο πόλεμος στη Συρία, αλλά και ο τωρινός εμφύλιος στη Λιβύη. Με τραγικό τρόπο διαχειρίστηκε το μεταναστευτικό. Χωρίς ουσιαστική -εννοείται και χωρίς ενιαία- στρατηγική αντιμετωπίζεται ο εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Η Ευρώπη μέσα στην τελευταία δεκαετία είδε και έζησε πράγματα που κανείς δεν θα φανταζόταν στο παρελθόν. Η Βρετανία αποχωρεί από την Ε.Ε. Ακροδεξιά κόμματα με εθνικιστική ρητορική συμμετέχουν στη διακυβέρνηση αρκετών χωρών στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Αντιευρωπαϊκά κόμματα με λαϊκιστική ρητορική όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και -πρόσφατα- οι Podemos ανήλθαν στην εξουσία. Η Ελλάδα έφτασε μισό βήμα από την αποχώρησή της από την ευρωζώνη το 2015. Η Γαλλία συνταράσσεται διαρκώς από διαδηλώσεις, ενώ ακόμα και στη Γερμανία κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το πολιτικό σκηνικό της επόμενης ημέρας μετά την αποχώρηση της Μέρκελ σε ενάμιση χρόνο από τώρα.

ΚΙ όμως ακόμα και ύστερα από όλα αυτά η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών των «27» τάσσονται θερμά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιθυμούν, βέβαια, να αλλάξουν πολλά πράγματα τόσο στο κεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό όσο και στην καθημερινότητά τους. Μέχρι τώρα η Ευρώπη δείχνει να αγνοεί αυτές τις φωνές που ζητούν περισσότερη «ενοποίηση» και αλληλεγγύη. Αν οι ηγέτιδες χώρες συνεχίσουν την ίδια τακτική και στα επόμενα χρόνια, τότε θα υπάρξουν σημαντικά ζητήματα συνοχής. Γιατί, οι πολίτες θέλουν να ζουν σε μια ενωμένη Ευρώπη, που να τους παρέχει ασφάλεια, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίες και όραμα για το μέλλον. Και δυστυχώς αυτή τη στιγμή ο «Ευρωπαίος ασθενής» δείχνει ανήμπορος να χαράξει μια κοινή στρατηγική για να ικανοποιήσει τα «προαπαιτούμενα» των πολιτών.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου