Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Θα το γράψω έτσι όπως μου έχει μείνει στη μνήμη μου: Ηταν μια φωνή γυναίκας πανέμορφης, όποια κι αν ήταν η ηλικία της. Είχα γράψει δυο άρθρα για την ευκαιρία που έχανε η Αθήνα να έχει ένα Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το οποίο είχε ήδη σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας Ιεό Μινγκ Πέι -διάσημος για το σχεδιασμό της πυραμίδας του Λούβρου- και θα ήταν το πρώτο εμβληματικό κτίριο στην Αθήνα.

Εγραφα να χαμηλώσουν οι τόνοι στην οδό Ρηγίλλης γιατί εμφανίζονταν γείτονες – εξαιρετικά επώνυμοι- που είχαν κηρύξει τον πόλεμο κατά της ανέγερσης. Βέβαια, η αρχαιολογική σκαπάνη που προηγήθηκε της θεμελίωσής του έπεσε πάνω στο Λύκειο του Αριστοτέλη, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε ιστορικούς, αρχαιολόγους και φιλόλογους σε όλο τον κόσμο

Δεν θυμάμαι αν είχε γίνει κάποια σκέψη να διατηρηθούν τα ευρήματα και να αναγερθεί το μουσείο, αλλά και να είχε γίνει, ποιος θα τολμούσε να την πει δημόσια. Χρειάστηκε να ανεγερθεί το Μουσείο της Ακρόπολης, που «πάτησε« πάνω στην αρχαία γειτονιά, για να μας δοθεί η εικόνα της συμφιλίωσης των εποχών. Τέλος πάντων, η συζήτηση είχε ξεφύγει.

Υπήρχε και ένα ακόμη οικόπεδο που προσφερόταν στη Ριζάρη για να αναγερθεί το μουσείο αλλά κι εκεί οι γείτονες έδωσαν τη μάχη. Δεν θα τους έκρυβε τίποτε. Αντίθετα, ίσως να διόρθωνε την όψη του Πολεμικού Μουσείου για το οποίο ήμασταν πολλοί που δεν το βρίσκαμε του γούστου μας.

Εις μάτην. Προτίμησαν να γίνει το οικόπεδο υπόγειο γκαράζ παρά να γίνει το μουσείο. Η κυρία Ελίζα Γουλανδρή είχε απελπιστεί. Είχε μόλις πριν από λίγους μήνες φύγει ο Βασίλης της και η μόνη της επιθυμία ήταν να εκπληρώσει τη δική του: Η συλλογή τους να βρει στέγη στην Αθήνα, από φιλοπατρία, γιατί δεν είχαν χαθεί οι στέγες σε όλο τον κόσμο που θα προσφέρονταν με ενθουσιασμό να φιλοξενήσουν αυτή τη μυθώδη συλλογή.

Εδώ υπήρξαν άνθρωποι του πνεύματος – κάτι να πούμε- και δημοσιογράφοι που αμφισβητούσαν την αξία μιας συλλογής που δεν είχαν δει ποτέ, που έγραφαν κατά της ανέγερσης, και που επιδίδονταν σε μια ανήκουστη εχθρότητα, που πλήγωνε την κυρία Ελίζα.

Ολα αυτά ήρθαν χθες στο νου μου καθισμένη στο κομψό αμφιθέατρο του Μουσείου του Ιδρύματος της Ελίζας και του Βασίλη Γουλανδρή. Οι άνθρωποι του Ιδρύματος, τους είχαν φέρει ανάμεσά μας. Με φωτογραφίες, με φιλμάκια, με ό,τι υλικό είχαν. Μας ευεργέτησε το κοσμοπολίτικο ζεύγος Γουλανδρή βάζοντας την Αθήνα στους μεγάλους προορισμούς των φιλότεχνων.

Βγαίνοντας, από το μουσείο έπεσα πάνω στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θυμάσαι, τον ρώτησα, το τηλεφώνημα με την Ελίζα; Σαν χθες, μου είπε…

Από την έντυπη έκδοση