Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΝ κάποιος ευνοήσει επώνυμα συμφέροντα τότε ας βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ας τον καταγγείλει. Μέχρι να συμβεί όμως κάτι τέτοιο ας περιμένουν. Και ας σκεφτούν και κάτι άλλο στην Κουμουνδούρου. Πόσες φορές ευνόησαν «συμφέροντα» κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους κι ας μην είχαν ούτε ένα… golden boy στο υπουργικό συμβούλιο. Ή τουλάχιστον ας ρωτήσουν τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Πέτρο Κόκκαλη, αν εμπλέκονται τα επιχειρηματικά συμφέροντα με τις πολιτικές διαδρομές…

ΠΟΙΑ είναι, όμως, η αφορμή για αυτή την… καταγγελία της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθέτησε 21 εξωκοινοβουλευτικά στελέχη σε θέσεις – κλειδιά του υπουργικού συμβουλίου. Ποια είναι η «αμαρτία» αυτών των ανθρώπων; Οτι επί χρόνια εργάζονταν σε θέσεις μάνατζερ μεγάλων εταιριών. Οτι είναι επιτυχημένοι στον τομέα τους. Οτι γνωρίζουν ως ειδικοί τους τομείς τους οποίους ο πρωθυπουργός τους ανέθεσε για να παράξουν κυβερνητικό έργο.

ΜΗΠΩΣ θα έπρεπε να μην έχουν ξαναδουλέψει στη ζωή τους; Μήπως θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει την πορεία του Καρανίκα που από το… πουθενά εμφανίστηκε και έγινε σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του Αλέξη Τσίπρα; Στην προηγούμενη τετραετία είδαμε αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνουν σημαντικά υπουργικά πόστα χωρίς καν να γνωρίζουν το αντικείμενο ή ακόμα χειρότερο να αναλαμβάνουν π.χ. να φέρουν επενδύσεις ενώ δήλωναν ιδεοληπτικά πολέμιοι των επενδύσεων.

ΕΤΣΙ κι αλλιώς με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ είναι παράλογα όσα συμβαίνουν τώρα. Σε όλες τις θέσεις – κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, σε ΔΕΚΟ και άλλους φορείς η προηγούμενη κυβέρνηση τοποθετούσε διοικήσεις με μοναδικό κριτήριο τα κομματικά ένσημα, κάτι που είναι αλήθεια πως συνέβαινε και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και επί δεκαετίες στη χώρα μας. Γιατί υπήρχαν και υπάρχουν… Καρανίκες όλων των κομματικών αποχρώσεων.

ΥΠΗΡΧΕ και κάτι άλλο που είχε γίνει συνήθεια όλων σχεδόν των κυβερνήσεων. Οποτε έπρεπε να υλοποιηθούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο τέλος επικρατούσε η λογική της ΓΣΕΕ, της ΓΕΝΟΠ και λοιπών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι κυβερνήσεις μετρούσαν περισσότερο το άμεσο πολιτικό κόστος παρά το μελλοντικό όφελος για τη χώρα. Ετσι στο τέλος οι μεταρρυθμίσεις έμεναν στα χαρτιά. Κάπως έτσι δεν προχώρησε το ασφαλιστικό Γιαννίτση. Και για χρόνια δεν προχωρούσαν διάφορες ιδιωτικοποιήσεις/επενδύσεις όπως του ΟΛΠ, των αεροδρομίων. Κάπως έτσι έχουμε φτάσει μπροστά στη χρεοκοπία της ΔΕΗ.

ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι οι μάνατζερ που ανέλαβαν υπουργικά καθήκοντα θα έχουν επιτυχημένες θητείες. Τουλάχιστον, όμως, πρέπει να αναγνωριστεί ότι για πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός προσπαθεί να λύσει χρονίζοντα προβλήματα και παθογένειες με ανθρώπους που ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου