Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Και πότε; Τη στιγμή ακριβώς που η ανάπτυξη χτυπούσε την πόρτα της Ελλάδας και οι Σαμαροβενιζέλοι έδειχναν την έξοδο στην κρίση. Ηταν ακόμη η εποχή που η ελπίδα δεν είχε ξεβάψει το κόκκινο και στο Σύνταγμα ηχούσαν ακόμη οι ιαχές των -οργανωμένων από τον ΣΥΡΙΖΑ- «αγανακτισμένων».

Είναι περίεργο, τώρα που το αναλογίζομαι, πόσο γρήγορα, μέσα σε δυο χρόνια, από το θριαμβευτή Τσίπρα και τον ακόλουθο στις ατέρμονες κυβιστήσεις του Καμμένο φτάσαμε στην προ ημερησίας, τη Δευτέρα, όπου μόνο λύπηση μπόρεσαν να προκαλέσουν για το σε ποια χέρια κατάντησε η Ελλάδα. Ούτε καν οργή. Ο μιθριδατισμός στα ψέματα μας αφήνει πλέον μόνον αηδιασμένους. Τα όσα είπαν οι δύο εταίροι της συμφοράς ήταν τα γνωστά πλέον και χιλιοειπωμένα. Και αυτοί μεν θεωρούν ευήθεις τους πολίτες, όσους ακόμη αντέχουν τον ήχο της φωνής και την εικόνα τους, μέσω τηλεοψίας, οι δε πολίτες βεβαιώθηκαν για μια ακόμη φορά ότι πρόκειται περί αδιάντροπων μαυρογιαλούρων.

Αναρωτιέμαι αν ο εσμός συμβούλων, με πρωθιερέα τον επί παντός Παππά, είχε προβλέψει ότι αυτή η προ ημερησίας συζήτηση για τη διαπλοκή, μέρες που είναι, θα ήταν ένας τεράστιος καθρέφτης, στον οποίο θα έβλεπαν το είδωλό τους τα στελέχη της κυβέρνησης, έχοντας στο λαιμό τους περασμενο, σαν σκοινί, το ηθικό μειονέκτημα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Οχι. Η προ ημερησίας της Δευτέρας, ακόμη κι αν μας κατέθλιψε με το ψηφιδωτό της διαπλοκής, το οποίο εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα προ ιδρύσεώς της, έδωσε στους πολίτες την ελπίδα ότι υπάρχει ο εναλλακτικός δρόμος στη διακυβέρνηση. Τον άνοιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσει τον πρωθυπουργό στις κραυγές του για να πείσει, στις νέες υποσχέσεις του για να κοροϊδέψει, στις καταγγελίες του, που όλες αποδείχτηκαν έωλες.

Ο Κυριάκος, ήρεμα, απέδειξε ότι ο πρωθυπουργός δεν διαθέτει τα στοιχειώδη απαιτούμενα του πρωθυπουργού. Οτι οι χειρισμοί του βαθαίνουν την κρίση. Οτι το καραβάνι του, φτηνό κι απαίδευτο, καταστρέφει τη χώρα. Ο Κυριάκος υποσχέθηκε στους πολίτες μια νέα αρχή. Ομως, οι πολίτες πρέπει τώρα να τον στηρίξουν και να τον βοηθήσουν. Μόνος του δεν μπορεί. Ολοι μαζί όμως…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου