Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ένα σχέδιο, το οποίο υπέπεσε στην αντίληψη του «βαθιά χωμένου» στην υπόθεση κ. Αγγελή και αποσκοπεί, όπως φαίνεται -και ο ίδιος καταγγέλλει-, στο να φορτωθεί στον ίδιο το μεγαλειώδες φιάσκο ή «η μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως του ελληνικού κράτους».

ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ κύκλους είναι γνωστό ότι ο κ. Αγγελής απολάμβανε της εκτίμησης αλλά και της απολύτου εμπιστοσύνης τόσο του Δ. Παπαγγελόπουλου όσο και των κυριών Β. Θάνου και Ξ. Δημητρίου, οι οποίες μαζί με την πολιτική ηγεσία είχαν γνώση εξ αρχής όλων των χειρισμών που έγιναν. Και με στόχο «να κάτσουν στο σκαμνί» 10 πολιτικοί αντίπαλοι των Αλ. Τσίπρα, Π. Πολάκη, Μ. Καλογήρου, Ν. Παππά και Δ. Τζανακόπουλου. Ο κ. Αγγελής ήταν από τα βασικά στελέχη της ομάδας που χειρίστηκε την υπόθεση, γι’ αυτό και του ανετέθη η εποπτεία «του σκανδάλου». Δεν είναι τυχαίο ότι η επαγγελματική διαδρομή του Ι. Αγγελή εκτοξεύτηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά τοποθετήθηκε στο εξαιρετικά νευραλγικό πόστο του εισαγγελέα της Αντιτρομοκρατικής και μετά αναπληρωτής πρόεδρος στην Αρχή για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Θέσεις οι οποίες προϋποθέτουν την απόλυτη εμπιστοσύνη της πολιτικής ηγεσίας. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια κυβέρνηση, η οποία είχε θέσει εξ αρχής ως μια από τις βασικές προτεραιότητές της τον έλεγχο της Δικαιοσύνης.

Ο Ι. ΑΓΓΕΛΗΣ λοιπόν δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Οπως επίσης φαίνεται ότι είχε εξαιρετικά ενεργό ρόλο στον χειρισμό όλης της υπόθεσης. Από τη «σύλληψή» της μέχρι την «εκτέλεσή» της. Μέχρι που, σχετικά έγκαιρα είναι η αλήθεια, κατάλαβε -και μάλλον κατά τις πληροφορίες διαφοροποιήθηκε- όταν συνειδητοποίησε ότι ενώ δεν υπάρχουν σοβαρά ενοχοποιητικά στοιχεία για το πολιτικό σκέλος της Novartis, το «πολιτικο-παραδικαστικό» κύκλωμα Μαξίμου-Ρασπούτιν ήταν έτοιμο και πρόθυμο να ασκήσει διώξεις μόνο με ενδείξεις. Εξυπηρετώντας ουσιαστικά το πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης, περί του «διεφθαρμένου παλιού»…

ΣΕ ΑΥΤΟ το σημείο ο Ι. Αγγελής είπε ανεπισήμως για πρώτη φορά την περίφημη φράση «εγώ δεν θα πάω φυλακή για τη Novartis». Φράση την οποία επανέλαβε δημοσίως και επισήμως προχθές με το «υπόμνημα-αίτηση-δήλωση» που απέστειλε στον εισαγγελέα κ. Δ. Δασούλα, από τον οποίο είχε κληθεί για κατάθεση. Τότε ήταν που ο κ. Αγγελής κατάλαβε ότι είναι πάρα πολύ πιθανόν κάποιος ή κάποιοι -όχι τα 10 κατηγορούμενα πρόσωπα- να κινδυνεύουν άμεσα να πάνε φυλακή. Κι εκεί έκανε τη «ρήξη» του κι άλλαξε στρατόπεδο, προκαλώντας ένα τσουνάμι δικαστικών και πολιτικών εξελίξεων, το οποίο, αν δεν βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο, είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε θύελλα. Αυτό το τσουνάμι δεν ανακόπτεται. Απλώς, όπως δείχνουν όλα, «συγκρατείται» και μετατίθεται η πλήρης ανάπτυξή του για μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.

ΑΛΛΩΣΤΕ και μόνο η ανάσυρση των μηνύσεων των Α. Σαμαρά, Β. Βενιζέλου και Δ. Αβραμόπουλου, τις οποίες είχε αρχειοθετήσει ο ίδιος ο κ. Αγγελής, σημαίνει ότι μετά τις εκλογές η νέα Βουλή θα ασχοληθεί εκ νέου με την υπόθεση Novartis, αλλά πλέον στη νέα μορφή της: Ως σκευωρία που προσπάθησε να πλήξει την ίδια τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Για «εσχάτη προδοσία» έχει κάνει λόγο ο -και συνταγματολόγος- Β. Βενιζέλος.

ΤΟ ΜΟΝΟ βέβαιο είναι ότι ο Ι. Αγγελής γνωρίζει γεγονότα και στοιχεία τα οποία γνωρίζουν μόνο λίγοι. Κι όπως φαίνεται, είναι αποφασισμένος να τα καταθέσει ενόρκως. Βέβαιο είναι επίσης ότι οι προσωπικές σχέσεις του Δ. Παπαγγελόπουλου με το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και με ένα μέρος του δικαστικού Σώματος, δεν είναι οι καλύτερες πλέον. Βέβαιο επίσης είναι ότι οι μηνύσεις που έχουν υποβληθεί κατονομάζουν συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, πέραν των «κουκουλοφόρων μαρτύρων» και ορισμένων δικαστικών λειτουργών.

«Πετσέτα» πετάει το Μέγαρο Μαξίμου…

ΜΕΤΑ ΚΑΙ την παρουσίαση του εξαιρετικά συγκεκριμένου προγράμματος της Ν.Δ. από τον Κ. Μητσοτάκη, το Μέγαρο Μαξίμου ξέμεινε εντελώς από οποιοδήποτε αφήγημα. Και μάλιστα στη μέση μιας «πολιτικής ερήμου». Μέχρι προχθές τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -τα οποία επιμένουν να μην έχουν καταλάβει τι έγινε στις 26 Μαΐου- ζητούσαν «προγραμματική συζήτηση» και εγκαλούσαν τη Ν.Δ. ότι «δεν έχει πρόγραμμα» και «μιλάει μόνο για μείωση των φόρων». Κι ας ήξεραν ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θύμιζε την αντιγραφή αδιάβαστου μαθητή. Ομως κι αυτό τέλειωσε. Και όπως σχεδόν όλες οι επικοινωνιακές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αυτή απεδείχθη ότι είχε ημερομηνία λήξεως. Και μάλιστα πιο σύντομη και από την ημερομηνία λήξεως του φρέσκου γάλακτος.

ΟΙ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ που απομένουν ως τις εκλογές -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- αναμένονται να είναι δυο μάλλον «βαρετές» για προεκλογική περίοδο εβδομάδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας προσωπικά είναι σαν να «εκτίουν ποινή», όπως θα έλεγε και ο Β. Πολύδωρας. Ουσιαστικά είναι σαν να «έχουν ρίξει πετσέτα». Οπως τη ρίχνει στο ρινγκ ο προπονητής του μποξέρ που θέλει να σταματήσει ο αγώνας, ώστε ο αθλητής του να μην πάθει μεγαλύτερη ζημιά. Η ζώσα κοινωνική πραγματικότητα, που έχει δημιουργηθεί μετά τις ευρωεκλογές, μοιάζει με πραγματικό μαρτύριο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας ενθουσιασμός, καμία αισιοδοξία, καμία μαχητικότητα, τίποτα καινούργιο στον λόγο του.

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ αποτυπώνουν και όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις. Η πρωτιά δείχνει να έχει κριθεί κι αυτό που απομένει να αποδειχθεί είναι αν θα υπάρξει αυτοδυναμία. Κι αν υπάρξει, ποιο ακριβώς θα είναι το εύρος της, ώστε να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για τη σταθερότητα της επόμενης κυβέρνησης. Αλλά και για την ακριβή σύνθεση της επόμενης Βουλής, ώστε να προκύψει ή όχι η διαμόρφωση της κρίσιμης πλειοψηφίας που απαιτείται για να ακυρωθεί η απλή αναλογική του κυβερνητικού χάους.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΟΜΩΣ, δεν αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα τούς απασχολεί ήδη μόνο η επόμενη μέρα. Το «νέο κόμμα» που θα επιχειρηθεί να δημιουργηθεί με τα παλιά υλικά. Και ο προσωπικός ρόλος του Αλ. Τσίπρα.

«Στοιχειώνει» το Μαξίμου

Εικόνα εγκατάλειψης και μουντάδας παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες το Μ. Μαξίμου. Λίγη κίνηση, σκυμμένα κεφάλια και πολύ περιορισμένη δραστηριότητα. Αλλωστε, αρκετοί από τους στενούς συνεργάτες του Αλ. Τσίπρα έχουν εγκαταλείψει το «Ιδρυμα» και βρίσκονται στο κυνήγι του σταυρού. Ρόλο για το «άδειο Μαξίμου» έχει παίξει και η αναβάθμιση της Κουμουνδούρου ως «στρατηγείου» εν όψει των εκλογών. Το αποτέλεσμα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Το παρών δίνει το μόνιμο προσωπικό και όσοι -λίγοι- συμμετέχουν σε κάποια σύσκεψη. Ολα κινούνται αργά και δύσθυμα και -όπως λένε οι κακές γλώσσες- οι μόνοι που… δουλεύουν πυρετωδώς είναι οι… καταστροφείς εγγράφων. Οπως άλλωστε και στα περισσότερα υπουργεία, εν αναμονή της επερχόμενης ήττας…

Συμβολισμοί στο Επικρατείας της Ν.Δ.

Εξι πρόσωπα στις έξι σίγουρα εκλόγιμες θέσεις του Επικρατείας της Ν.Δ., έξι συμβολισμοί.

Ο Π. Πικραμμένος από μόνος του αποτελεί ένα σύμβολο κύρους, ήθους, αριστείας, αλλά και δέσμευσης ότι η σκευωρία της Novartis δεν θα ξεχαστεί. Οπως δεν θα ξεχαστούν και τα δάκρυα του Π. Πικραμμένου στη Βουλή. Η Μ. Γιαννάκου αποτελεί τη σταθερή ευρωπαϊκή αναφορά της Ν.Δ. που ενώνει το χθες με το αύριο του κόμματος. Ο καθηγητής Γ. Γεραπετρίτης, που ήταν και ο επικεφαλής των συμβούλων του Κ. Μητσοτάκη, είναι ο άνθρωπος που κατάρτισε την πρόταση της Ν.Δ. για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο Τ. Θεοδωρικάκος, από τους στενότερους συμβούλους του προέδρου της Ν.Δ. και με προέλευση από την Αριστερά, είναι εκείνος που βρέθηκε δίπλα στον Μητσοτάκη από τη στιγμή που διεκδίκησε την αρχηγία της Ν.Δ. μέχρι τώρα που έγινε εν αναμονή πρωθυπουργός. Ο νεότατος καθηγητής Χ. Ταραντίλης προέρχεται από τη νέα γενιά ικανών στελεχών που ανέδειξε η ηγεσία του Κ. Μητσοτάκη. Και ο οικονομολόγος και πρόεδρος της «Δράσης» Θ. Σκυλακάκης σηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, και την ιδεολογική διεύρυνση της Ν.Δ.

Γκρίνια στο ΚΙΝ.ΑΛ. 1

Τα άσχημα δημοσκοπικά μαντάτα ήρθαν να αναζωπυρώσουν τη «φωτιά Βενιζέλου», αλλά και να προκαλέσουν νέες τριβές, με αφορμή τη μετεκλογική στάση που πρέπει να κρατήσει το ΚΙΝ.ΑΛ.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΚΙΝ.ΑΛ. να συμπιέζεται και από τα αριστερά του και από τα δεξιά του και μάλιστα τη στιγμή που οι εισροές από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα ποσοστά του ΚΙΝ.ΑΛ., αν δεν πέφτουν, στην καλύτερη περίπτωση μένουν στάσιμα, χωρίς να εμφανίζουν ίχνη δυναμικής.

Μια πρώτη αποτίμηση που γίνεται -και συνιστά κριτική στη Φ. Γεννηματά και σε όσους τη συμβούλευσαν προς τούτο- είναι ότι η «αποπομπή» του Β. Βενιζέλου δεν σήμανε το άνοιγμα της μεγάλης πόρτας για την επιστροφή των «αριστερών πασοκτζήδων» που είχαν μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρούσαν «βαρίδι» ή «κόκκινο πανί» τον τέως πρόεδρο του κόμματος.

Γκρίνια στο ΚΙΝ.ΑΛ. 2

Η δεύτερη εστία εντάσεων και τριβών στη Χ. Τρικούπη είναι η πολυφωνία απαντήσεων που διαπιστώνεται στο κρίσιμο ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν τα στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛ.: «Τι θα κάνετε μετά τις εκλογές, με ποιον θα συνεργαστείτε;».

Μέχρι στιγμής δίδονται… τρεις απαντήσεις. Η πιο επίσημη είναι αυτή που έχει δώσει η ίδια η Φ. Γεννηματά λέγοντας ότι «δεν θα αφήσουμε τη χώρα ακυβέρνητη». Αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι αν η Ν.Δ. δεν έχει αυτοδυναμία, το ΚΙΝ.ΑΛ. είτε άμεσα (διά της συμμετοχής του στην κυβέρνηση) είτε έμμεσα (με ψήφο ανοχής) θα συνδράμει στο να υπάρξει κυβέρνηση.

Η δεύτερη άποψη που έχει κατατεθεί είναι ο «μικρομεγαλισμός» της 3ης εντολής. Η οποία -ούτε λίγο ούτε πολύ- θέλει το ΚΙΝ.ΑΛ. να «υποχρεώνει» τα δυο μεγαλύτερα κόμματα να πάρουν μέρος σε μια οικουμενική κυβέρνηση. Η άποψη αυτή συναντά τις έντονες αντιρρήσεις μεγάλης μερίδας στελεχών του ΚΙΝ.ΑΛ., που θέλουν πιο σαφή διαχωριστική γραμμή από τον «ΣΥΡΙΖΑ του λαϊκισμού και της Novartis».
Η τρίτη άποψη που έχει ακουστεί ουσιαστικά θέλει να ξεχαστούν όλα και το ΚΙΝ.ΑΛ. -περίπου ανεξαρτήτως αποτελέσματος- να εργαστεί μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία της «νέας Κεντροαριστεράς».
Είναι προφανές ότι στους κόλπους του ΚΙΝ.ΑΛ. έχουν αρχίσει και φαίνονται στρατηγικές αποκλίσεις. Οι οποίες, όπως έλεγε ιστορικό στέλεχος του κόμματος, ανάλογα και με το εκλογικό αποτέλεσμα, «μπορεί να σημάνουν και νέα διάσπαση»…

Η απογοήτευση του Αλέξη Τσίπρα

Δύσκολα κρύβεται πια η προσωπική απογοήτευση του Αλ. Τσίπρα. Τόσο το ύφος του όσο και η εν γένει παρουσία του αποπνέουν απογοήτευση και ηττοπάθεια. Στο Μ. Μαξίμου είχαν μια «κρυφή ελπίδα»: Μήπως και γίνει το «ντιμπέιτ για δύο», που έψαχνε ο Α. Τσίπρας, ώστε να προκαλέσει «πολιτικό τζέρτζελο» κι ενδεχομένως να αλλάξει λίγο την εικόνα. Στο πλαίσιο αυτό το Μ. Μαξίμου δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να αναιρέσει το παρελθόν του, όταν χαρακτήριζε ως αντιδημοκρατική διαδικασία ένα ντιμπέιτ μεταξύ των δυο «μεγάλων». Ο σκοπός αγίασε και πάλι τα μέσα. Ωστόσο η προσπάθεια απέβη άκαρπη. Κι έτσι ο απογοητευμένος Αλ. Τσίπρας διαμήνυσε από τις Βρυξέλλες ότι μπορεί και να μη γίνει το ντιμπέιτ των 5 αρχηγών την 1η Ιουλίου. Ή ότι ο ίδιος μπορεί να συμμετάσχει μέσω… skype!

Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι στις 30 Ιουνίου υπάρχει έκτακτη Σύνοδος Κορυφής. Και ξημερώματα να τελειώσει ο πρωθυπουργός, προλαβαίνει άνετα με το κυβερνητικό αεροσκάφος να βρίσκεται στην Ελλάδα στις 21.00 της 1ης Ιουλίου.

Αλλά αυτή, όπως φαίνεται, είναι μια απλή δικαιολογία. Η αιτία είναι η βαθιά απογοήτευσή του. Κι έτσι εμφανίζεται έτοιμος -εκτός κι αν αλλάξει η μέρα του ντιμπέιτ ή η διάθεσή του- να τινάξει στον αέρα αυτό που μετ’ επιτάσεως ζητούσε: Το ίδιο το ντιμπέιτ…

Απορίες

1. Να προστατεύσουμε το μέλλον του παρελθόντος μας», είπε ο αναπληρωτής υπουργός Κ. Φωτάκης. Αραγε η σουρεαλιστική ποίηση είναι το επόμενο στάδιο της πολιτικής απογοήτευσης;

2. Τα νεύρα του Π. Πολάκη, που τον έκαναν να σπάσει τη σιωπή του, είναι από την «πολιτική αδικία» που βλέπει ή από φόβο για τη νέα έκβαση της Novartis;

3. Αλ. Φλαμπουράρης ή Π. Λαφαζάνης; Τελικά ποιος δικαιούται το μετάλλιο για την ιδέα του «ντου» στο Νομισματοκοπείο το 2015;

4. Δηλαδή, ο Γ. Παπανδρέου έκανε υπουργούς τους «κηπουρούς» του και ο Αλ. Τσίπρας τους γείτονες των γονιών του;

Από την έντυπη έκδοση

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου