Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ο λόγος είναι απλός. Οταν επικρατεί διχαστικό κλίμα, οι φωνές, οι σκληρές αντιπαραθέσεις, οι μάχες χαρακωμάτων «κρύβουν» την αλήθεια, «κρύβουν» την πραγματικότητα.

ΚΑΤΑ την πρώτη περίοδο της αντιμνημονιακής «επανάστασης» ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υιοθετήσει μια ακραία ρητορική που ήταν σχεδόν παρόμοια με όσα υποστήριζαν οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Η Κουμουνδούρου όχι μόνο δεν κατέκρινε τα συνθήματα τύπου «προδότες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», αλλά αντιθέτως τα… ενθάρρυνε. Οι τότε κυβερνώντες ήταν… γερμανοτσολιάδες, υπάλληλοι του Σόιμπλε και ακολουθούσαν τις εντολές του… Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Ηταν τότε που ο Αλέξης Τσίπρας δεσμευόταν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια και θα καταργούσε όλους τους επώδυνους νόμους με ένα… άρθρο στη Βουλή.

ΟΤΑΝ ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία το τροπάριο παρέμεινε σχεδόν απαράλλαχτο. Τότε η αντιπολίτευση καταγγελλόταν ότι ενεργούσε ως «τρόικα εσωτερικού» και υπονόμευε τα συμφέροντα της χώρας. Και φτάνοντας στο δημοψήφισμα το Μαξίμου… εφηύρε έναν νέο διχαστικό όρο, τους μενουμευρωπαίους. Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν απευθυνόταν μόνο στα κόμματα που τάσσονταν υπέρ του «ναι», αλλά εκτοξευόταν και κατά των πολιτών που απλά έβλεπαν την πραγματικότητα και τους κίνδυνους που έρχονταν αν εφαρμοζόταν το «όχι» των… φευγουμευρωπαίων. Τελικά, βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας παρά το 62% αποφάσισε να κάνει την κωλοτούμπα και να συνταχθεί στην ουσία με το 38% των… μενουμευρωπαίων.

ΑΠΟ την ώρα που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο το τροπάριο άλλαξε αλλά παρέμεινε και πάλι διχαστικό. Τα παλιά μνημόνια κατέστρεφαν τη χώρα και τους πολίτες γιατί ήταν «προδοτικά», ενώ το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδηγούσε στην… ανάκαμψη γιατί ήταν «πατριωτικό». Τέτοιου τύπου μπαρουφολογίες ακούγονταν σε κάθε «σκληρή διαπραγμάτευση» των αξιολογήσεων, που βέβαια στο τέλος κατέληγαν σε έναν εξαιρετικά επώδυνο λογαριασμό για τους πολίτες.

ΚΑΙ μετά ξαφνικά το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ έπιασε… Ιθάκη. Αρχισε το παραμύθι της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια και του «λεφτά υπάρχουν». Ο νέος διχασμός που χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων βασίζεται σε τρεις άξονες: η Ν.Δ. θέλει να επιστρέψει στην εξουσία για να φέρει πάλι μνημόνια και να εφαρμόσει πολιτικές ΔΝΤ. Λες και ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και τέσσερα χρόνια εφάρμοσε τις «δικές» του πολιτικές. Οταν, μάλιστα, το πρόγραμμα της Ν.Δ. προβλέπει μειώσεις φόρων που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το δόγμα ΔΝΤ. Ο δεύτερος άξονας είναι η «ακροδεξιά». Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας συγκυβέρνησε τέσσερα χρόνια με τους ΑΝΕΛ και ανέχεται τον Κουρουμπλή να είναι… αγκαλιά με τον Αμβρόσιο, τώρα κατηγορεί ως ακροδεξιά τη Ν.Δ. γιατί πολύ απλά βλέπει πως χάνει ψηφοφόρους του Κέντρου. Και ο τρίτος άξονας είναι η διαπλοκή. Οταν καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας οι πιο ισχυροί διαπλεκόμενοι στήριξαν και στηρίζουν ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΑΛΙ το Μαξίμου ποντάρει στον διχασμό. Μόνο που πλέον οι πολίτες γνωρίζουν. Και δεν… τσιμπάνε. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα της κάλπης θα είναι εκκωφαντικό και ενωτικό. Θα βάλει στην άκρη τη διχαστική ρητορική και θα «αδειάσει» τη στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση