Όπως συνηθίζουν να λένε όλοι οι πρόεδροι της Ν.Δ. από τον Εθνάρχη μας Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον πρόεδρό μας Κυριάκο Μητσοτάκη, στους κόλπους της θα βρεις ανθρώπους από τις παρυφές της Αριστεράς μέχρι τη Δεξιά. Αποκλείοντας μόνο τα άκρα. Το ίδιο συμβαίνει και μέσα στην ίδια την Κ.Ο.

Το παραπάνω σε τεχνικό επίπεδο σημαίνει πως στη συντριπτική πλειοψηφία των ζητημάτων που θα τεθούν κατά τη διακυβέρνηση της χώρας, βλ. οικονομία, Παιδεία, Υγεία, δημόσια τάξη και ασφάλεια, οι βουλευτές της Κ.Ο. έχουμε τις ίδιες ακριβώς απόψεις και δεν τίθεται κανένα ζήτημα διαφοροποίησης. Στα ελάχιστα ζητήματα που πράγματι υπάρχουν διαφοροποιήσεις, βλ. σύμφωνο συμβίωσης, ανέγερση τζαμιού κ.λπ., τη «γραμμή» την εκφράζει ο πρόεδρος και η πλειοψηφία των βουλευτών και οι βουλευτές που επιθυμούν να διαφοροποιηθούν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν. Αφού λοιπόν λύσαμε τα βασικά τι μένει;

Η διαφορά στον τρόπο έκφρασης του πολιτικού λόγου. Αλλος για παράδειγμα εκφράζει έναν πολιτικό λόγο πιο ήπιο, πιο μετριοπαθή, πιο ήρεμο αποφεύγοντας τις εντάσεις και άλλος είναι πιο παθιασμένος και πιο έντονος. Και η αλήθεια είναι πως και το ίδιο το εκλογικό σώμα εμφανίζεται διαφοροποιημένο ως προς τις προτιμήσεις του. Αλλος επικροτεί τον πρώτο και άλλος προτιμά τον δεύτερο. Και πραγματικά πώς να μη συντάσσεσαι με τη μετριοπάθεια, την ηρεμία και τη δύναμη του πολιτισμένου πολιτικού λόγου του Νίκου Δένδια, αλλά ταυτόχρονα πώς να μη θαυμάσεις ώρες-ώρες το πάθος και την αγωνιστικότητα του Αδωνη Γεωργιάδη. Και πώς σε μια πολυσυλλεκτική Ν.Δ. θα μπορούσαμε ή θα έπρεπε να αποκλείσουμε έναν από τους δύο; Το αντίθετο είναι το ζητούμενο. Διότι οι δύο φωνές, εφόσον δεν κρύβουν και δεν στοχεύουν σε προσωπικές φιλοδοξίες, δεν λειτουργούν διασπαστικά αλλά συμπληρωματικά και σίγουρα και οι δυο προσφέρουν στον κοινό σκοπό, που, μην ξεχνιόμαστε, είναι ένας. Να απαλλαγεί η χώρα από την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ!

Και, τέλος, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και έναν επιπλέον παράγοντα. Ο τρόπος αντιμετώπισης του πολιτικού σου αντιπάλου προσδιορίζεται και πολλές φορές επιβάλλεται από τον ίδιο τον πολιτικό αντίπαλο. Προφανώς άλλος είναι ο ενδεικνυόμενος ή και επιβεβλημένος πολιτικός λόγος όταν απέναντί σου έχεις πολιτισμένους πολιτικούς αντιπάλους που με όλες τις διαφορές σέβονται τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και τους δημοκρατικούς θεσμούς και άλλος όταν έχεις να κάνεις με μια πολιτική σπείρα που λυμαίνεται τον τόπο σου ευτελίζοντας θεσμούς και αρχές που κατακτήθηκαν με αγώνες!

Και πιο συγκεκριμένα: Αλλο όταν αντιπαρατιθέμεθα με τους κλασικούς πολιτικούς μας αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους διαχρονικά αντιπαρατιθέμεθα και με τους οποίους περισσότερα μας χωρίζουν παρά μας ενώνουν, παρά ταύτα πάντα ή σχεδόν πάντα σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, και άλλο όταν αντιπαρατιθέμεθα με αντιπάλους όπως οι Τσίπρας, Πολάκης, Κατρούγκαλος, Σκουρλέτης, Παππάς και τελειωμό δεν έχει…

Για να το πούμε πιο λαϊκά, όταν σε πυροβολούν με καλάσνικοφ, δεν μπορείς να πετάς τριαντάφυλλα…

*Ο Ιάσων Φωτήλας είναι Βουλευτής Αχαΐας Νέας Δημοκρατίας

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου