Γράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς

Το πολύ πολύ να άλλαζα τη μουσική του Γκέρσουϊν με του Πολ Σάϊμον. Η άλλη ήταν να ζήσω τη νευρωτική Αθήνα που μου χαρίστηκε. Και να της γράψω τραγούδια, όχι επικριτικά και καταγγελτικά, αλλά γεμάτα αγάπη για την ωραιοασχήμια της.

Διάλεξα το δεύτερο και θα το ξαναδιάλεγα αν ο χρόνος ξαναγύριζε. Κι αυτό γιατί κανένας άλλος απ’τη γενιά μου δεν καταδέχτηκε αυτό το ρόλο.Τους φαινότανε φτηνό υλικό για ποίηση-πολύ αρχαία για να χωρέσει μια διαστημική φαντασίωση και πολύ χαλασμένη για να παραστήσει την παρθενική.Πολύ μικρή για να σου παίξει την μητρόπολη, πολύ ετερόκλητη για να παίξεις εσύ τον τοπικιστή.

Κι όμως, κάθε σημείο της, ανήκει σ’έναν αργόσχολο αρχαίο περιπατητή.Πότε αυτός θα είναι μεγαλομανής και θα φτιάχνει χάρτες στο κεφάλι του, όπως ο Παλαμάς, πότε απελπισμένος φοιτητής που ψάχνει απεγνωσμένα μια χαμένη διεύθυνση, όπως ο Καρυωτάκης.Πότε έτοιμος για ένα γεμάτο γεύσεις και αρώματα ξενύχτι, όπως ο Χατζιδάκις.Πότε έτοιμος για ένα μεθύσι που η έκρηξή του θα δημιουργούσε άπειρα αστράκια σκέψεων, όπως ο Παπαγιώργης.

Μάζεψα και τον κινηματογράφο της.Από το Βέγγο που τη γύρισε ολόκληρη με καμένα πόδια, μέχρι τον Γιάνναρη που καύλωσε σαν ξένος με τους ξένους της.Από τον εφιαλτικό Εθνικό Κήπο του Πανουσόπουλου, μέχρι τα ροζ, φαντασμαγορικά Εξάρχεια του The Boy. Κι από τον πρώτο εραστή της Κούνδουρο, μέχρι τον αιώνιο φλερταδόρο της Παναγιωτόπουλο, εξαιρέσεις –τι περίεργο- όσοι αυτήν θέλησαν να δουν και είδαν.

Μαζί τους είδα ένα πρωί τους Ολυμπιακούς της, μαζί με κάτι Αμερικάνους που πατινάριζαν στην πεντακάθαρη Ερμού.Το ίδιο βράδυ ήταν 6 Δεκεμβρίου 2008. Όλα την ίδια μέρα έγιναν.Και ακόμα κουνιόμαστε σαν σε καράβι, και δεν ξέρουμε ποιος έχει πιο πολύ ανακατευτεί, ο απέναντί μας ή εμείς.

Η Αθήνα ήταν και θα είναι η Εδέμ μου. Θα εξαφανίζομαι όποτε θέλω σ’ένα παλιό οίκημα ενός προαστίου της ή σ’ένα αμάξι αργά στην άδεια παραλιακή της.Θα υποδέχομαι χαμογελαστό εκείνον που σκοτώθηκε με δόλο και θα ξεπροβοδίζω μουρτζουφλισμένο εκείνον που έλαμψε με σκοτεινή σπουδή.Αν ένας που αγαπάει και δεν αντέχει φύγει, θα μείνω εδώ και θα τον περιμένω.

Θα έχω το νου μου στα πιο τρελά κορίτσια.

Και πού και πού θα τραγουδάω σ’έναν Κήπο τα τραγούδια που της μάζεψα.