Γράφει ο Πάνος Αμυράς

Στην περίπτωση της κυβέρνησης θα μπορούσαμε να παραφράσουμε τη ρήση του Νικ και να διαπιστώσουμε ότι μετά την απομάκρυνση Κοτζιά η κυβερνητική πλειοψηφία βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της τετραετίας μέχρι την επόμενη.
Και αυτό γιατί η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών δεν εξάλειψε τις αιτίες των προβληματικών σχέσεων μεταξύ των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Αντιθέτως, η κίνηση αυτή απομακρύνει τον κ. Τσίπρα από τους πολιτικούς στόχους που είχε θέσει το προηγούμενο διάστημα, ενώ ακυρώνει τα αφηγήματα που είχαν «πλέξει» επιμελώς οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του Μαξίμου.
Η ζημιά που έχει υποστεί ο πρωθυπουργός από τις τελευταίες εξελίξεις εκτείνονται σε τρία επίπεδα:

Πρώτον, η επιχείρηση «σύμπλευσης» με την Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία εγκαταλείπεται άρον άρον ακόμη και από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές της. Δεν μπορεί να πείσει ο Τσίπρας ότι στην πορεία της θητείας του μεταμορφώθηκε σε έναν «υπεύθυνο ηγέτη» της Κεντροαριστεράς, όπως υποστήριζαν μέχρι πρότινος ορισμένοι καθηγητάδες. Η απάντηση του πρωθυπουργού στο δίλημμα «Κοτζιάς ή Καμμένος» δεν αφήνει περιθώρια για άλλες ρομαντικές ατενίσεις προς την Κεντροαριστερά.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε παρακολούθημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ολο το Σαββατοκύριακο η μισή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ τα έβαλε με τον Καμμένο, το έδαφος για την αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛ. είχε προετοιμαστεί, υπουργοί και βουλευτές θυμήθηκαν ή ανακάλυψαν τις ακροδεξιές αντιλήψεις του «συνεταίρου τους». Και την Τρίτη ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. βγήκε κερδισμένος από την ενδοκυβερνητική μάχη που έλαβε χώρα στο Υπουργικό, κάνοντας τους συριζαίους να ψάχνουν μέρος να κρυφτούν.

Τρίτον, η διαφορά Τσίπρα-Καμμένου στο ζήτημα της συμφωνίας των Πρεσπών είναι δομική και δεν μπορεί να μπει στο «ψυγείο» μέχρι τον Μάρτιο, όπως είχαν συμφωνήσει οι δύο μόλις πριν από λίγες ημέρες. Το θέμα θα επανέρχεται ανάλογα με τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα ή τις πιέσεις του διεθνούς παράγοντα που θα κλιμακώνονται στην πορεία του χρόνου.

Με την απομάκρυνση του κ. Κοτζιά, ο οποίος δεν θα μείνει άπραγος, ο πρωθυπουργός δεν έκανε μία τακτική υποχώρηση, αλλά υπέστη μία στρατηγική ήττα, κάτι που αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπουργοί και οι βουλευτές της Αριστεράς, οι οποίοι την περασμένη εβδομάδα ξιφουλκούσαν κατά του Καμμένου ζητώντας την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση, τώρα σιωπούν. Και η σιωπή αυτή ισοδυναμεί με τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση που μπορεί να δεχθεί ο πρωθυπουργός για τα μελλούμενα…

Ο ΣΕΡΛΟΚ ΧΟΛΜΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Σκέτο «λαγωνικό», ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατηγόρησε χθες τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ότι εδώ και ένα μήνα σπεκουλάρουν με τις τράπεζες και στην πραγματικότητα δεν τους νοιάζουν ούτε οι τράπεζες ούτε οι επενδύσεις και η οικονομία, αλλά απλώς να φύγει ο Τσίπρας. Αλήθεια, ο υπουργός Οικονομικών τώρα ανακάλυψε την κατάρρευση των μετοχών των τραπεζών; Δεν αντιλήφθηκε ότι στην τετραετία από το τέλος του 2014 έχουν χάσει το 98% της αξίας τους;

Δεν θυμάται ότι η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών ομίλων έγινε σε τιμές-ψίχουλα σε βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου και των μικρομετόχων, που δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία; Καλώς άνοιξε ο κ. Τσακαλώτος το ζήτημα του σπεκουλαρίσματος και των επενδύσεων γιατί έχει ενδιαφέρον να πει στο Κοινοβούλιο πώς έβαλε την υπογραφή του στην επέκταση της σύμβασης του Διεθνούς Αεροδρομίου αντί 490 εκατομμυρίων και ύστερα από την παρέμβαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Κομισιόν το τίμημα εκτινάχθηκε στο 1,2 δισ. ευρώ. Να καταγγέλλεις σπέκουλα όταν κλείνεις τα μάτια στις αγορές επί 4 χρόνια δεν είναι και πολύ πειστικό. Στοιχειώδες, όπως θα έλεγε και ο φλεγματικός Σέρλοκ.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]