Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το Καμερούν, για παράδειγμα, έπεσε σε κατάθλιψη όταν η μοναδική του ελπίδα, η 31χρονη αθλήτρια ελευθέρας πάλης Αναμπελ Λορ Αλί έμεινε 4η στην κατηγορία των 55 κιλών, χάνοντας στον μικρό τελικό. Η Ινδία, αντιθέτως, του 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων, πανηγύρισε έξαλλα τα δυο της μετάλλια που προήλθαν από γυναίκες – ένα χάλκινο στην πάλη κι ένα αργυρό στο μπάντμιντον.

Μακράν η πιο πονεμένη ολυμπιακή ιστορία αφορά την Αυστρία, χώρα κυρίαρχη στις χειμερινές διοργανώσεις και ανύπαρκτη στις θερινές. Το 2012 το αυστριακό έθνος βίωσε τραυματικά την επιστροφή με άδεια χέρια από το Λονδίνο.

Ο υπουργός Αθλητισμού Νόρμπερτ Ντάραμπος μίλησε για «ολυμπιακούς τουρίστες», που κατέβασαν τη χώρα στο επίπεδο του Λουξεμβούργου και η κυβέρνηση ξόδεψε 20 εκατ. ευρώ στο «Projekt Rio» για να μην επαναληφθεί το φιάσκο.

Τυπικά ο στόχος επετεύχθη, αφού η Αυστρία απέφυγε το «0-0-0» στον πίνακα των μεταλλίων. Ουσιαστικά όμως η αυστριακή αποστολή πέρασε κι αυτή τη φορά απαρατήρητη. Το μοναδικό χάλκινο μετάλλιο στο Ρίο προήλθε από ένα μικτό ιστιοπλοϊκό πλήρωμα στα καταμαράν Nacra 17 (την Τάνια Φρανκ και τον Τόμας Ζάγιατς) που δεν συγκαταλέγονταν καν στα φαβορί. Μολονότι τις προηγούμενες μέρες η Kroner Zeitung και η Oesterreich έγραφαν για «νέα ολυμπιακή πανωλεθρία», «επιστροφή του αυστριακού αθλητισμού στη λίθινη εποχή» και «γελοιοποίηση των αθλητο-τουριστών μας στην Ευρώπη», ο καγκελάριος Κρίστιαν Κερν ανάρτησε στο Facebook ένα σχόλιο ανακούφισης για τον τερματισμό της «ολυμπιακής ξηρασίας» ύστερα από 2.923 μερόνυχτα! Οταν είσαι τόσο διψασμένος, ακόμη και μια (χάλκινη) σταγόνα αρκεί.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου