Γράφει ο Πάρις Μπίλλιας*

Το θέμα, είναι πώς περνάς από το οραματικό στο εμπράγματο και από την ονειροπόληση στην υλοποίηση. Οράματα, σχέδια και μελέτες για το μέλλον η Θεσσαλονίκη βιώνει επί δεκαετίες. Πολλά από αυτά θυμάμαι να τα συζητώ στα στέκια της πόλης ως νεαρός φοιτητής, ή πρωτόβγαλτος μηχανικός πριν από δύο δεκαετίες και να αναρωτιέμαι πώς θα αλλάξουν το τοπίο της πόλης…

Το μέλλον ήρθε λοιπόν, αλλά το «τοπίο» έχει μεταβληθεί ελάχιστα… Η Θεσσαλονίκη είναι μια από τις πιο «μελετημένες» πόλεις. Αλλά τα βήματα μεταξύ μελετών και πράξεων έχουν μείνει στη συντριπτική πλειονότητα «μετέωρα». Η πόλη έχει ανάγκη να επιταχύνει τους αναπτυξιακούς της στόχους. Ομως η πόλη δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είναι οι άνθρωποί της. Αρα εμείς, όλοι, πρέπει να επιταχύνουμε τους ρυθμούς μας. Και κυρίως όσοι έχουμε την τεχνογνωσία και τη θεσμική δυνατότητα να το πράξουμε… Πρέπει να ξεπεράσουμε συλλογικά τη «μητροπολική διαταραχή» που καθιστά κάθε δημιουργικό κύτταρο αυτής της πόλης μια «μήτρα» σχεδίων που προσβλέπει θεμιτά στην αυτοβελτίωση, αλλά χωρίς να συντονίζεται με τις άλλες, γειτονικές «μήτρες». Κάθε «μήτρα» γίνεται ένας «πόλος», συχνά απομονωμένος, και όλο αυτό το σκηνικό ωθεί τις καλύτερες προθέσεις φορέων, δημάρχων, ερευνητών, ιδιωτών, δυνητικών επενδυτών να εξελίσσονται σε τεθλασμένες πορείες, άλλοτε παράλληλες, άλλοτε τεμνόμενες μεταξύ τους, με κατάληξη τα όνειρα του ενός να ανταγωνίζονται τα όνειρα του άλλου…

Η πιο ριζική θεραπεία σ’ αυτή τη «μητροπολική διαταραχή» είναι η «μητροπολιτική δράση». Να αποκτήσει δηλαδή η Θεσσαλονίκη «μητροπολιτικό» χαρακτήρα, όχι με την αυταρέσκεια που θεωρεί τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο διεθνές περιβάλλον, ως δικαίωμα που πρέπει να της εκχωρηθεί. Αλλά ως στόχο που θα κατακτηθεί επάξια, με την εξωστρεφή αυτοπεποίθηση που μπορεί να δημιουργήσει η σύνθεση δυνάμεων στη δική της οργάνωση και στη δική της δραστηριότητα. Η Μητροπολιτική Διοίκηση στη Θεσσαλονίκη οφείλει να προχωρήσει. Οχι ως τίτλος τιμής, αλλά ως «εργαλείο» δράσης, που θα βάλει τις γειτονικές «μήτρες» σε συνισταμένη πορεία αποτελεσματικότητας.

Οι οραματικοί στόχοι δεν λείπουν. Μπορώ εύκολα να επικαλεστώ το παράδειγμα του Ειδικού Χωρικού Σχεδίου για την αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης, το οποίο αποτελεί προϊόν μας τέτοιας σύνθεσης δυνάμεων, του ΤΕΕ/ΤΚΜ, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, των παράκτιων δήμων… Η ταχύρρυθμη μετατροπή του από θεωρία σε πράξη απαιτεί αντίστοιχο συντονισμό έργων και δράσεων, που δεν θα λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους, ούτε θα συσσωρεύονται προκαλώντας συμφορήσεις, αλλά θα αλληλοσυμπληρώνονται, ενισχύοντας το τελικό συλλογικό αποτέλεσμα. Ο «Κλεισθένης» ήταν μια ευκαιρία που χάθηκε, επειδή η κυβέρνηση προτίμησε να τον καταστήσει… μικροπολιτικό «βατήρα», αντί για «βατήρα» μητροπολιτικό και αναπτυξιακό. Με σύνθεση δυνάμεων και ενεργειών όμως, πιστεύω ότι η επόμενη ευκαιρία θα έρθει πολύ σύντομα…

*Ο Πάρις Μπίλλιας είναι Πρόεδρος του ΤΕΕ/TKM

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]