Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πάνω στην απελπισία της η κυβέρνηση Μέι προσπαθεί να ρίξει εμπορικές γέφυρες σε μεγάλες δυνάμεις προτού λήξουν οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. τον Μάρτιο. Από τον Τραμπ έφαγε ήττα: την προέτρεψε να τα σπάσει με τους Ευρωπαίους -κι ύστερα να μαζεύει τα σπασμένα μόνη της, για να απολαμβάνει εκείνος το θέαμα…

Ούτως εχόντων οι Βρετανοί βλέπουν σαν σωσίβιο την Κίνα, τον «νέο Μεσσία» της ανθρωπότητας: Οι Γερμανοί θέλουν να της πουλάνε τα προϊόντα τους, οι Αμερικανοί να βαστάει το χρέος τους, οι Βενεζολάνοι και οι Εκουαδοριανοί να τους δανείζει φτηνά – τι να πρωτοπρολάβει η έρμη;

Οι Κινέζοι σαφώς απολαμβάνουν το «ξεσκόνισμα» των άλλων. Αλλά κι αυτό το ρημάδι θέλει τρόπο – όχι την ατζαμοσύνη του νέου επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις. Ο Τζέρεμι Χαντ (διάδοχος του «λαγού» του Brexit, Μπόρις Τζόνσον- λαγός με την έννοια και του πρωτοπόρου, αλλά και του δειλού που λάκισε στα ζόρια) πήγε κορδωτός στο Πεκίνο με την Κινέζα γυναίκα του και τη σύστησε σαν… Γιαπωνέζα!

Το διόρθωσε βέβαια αμέσως, αλλά η ζημιά έγινε. Το να συστήνεις στους Κινέζους έναν Κινέζο σαν Γιαπωνέζο είναι σαν να παρουσιάζεις στους Έλληνες έναν Έλληνα σαν Τούρκο. Σε προσωπικό επίπεδο ουδέν πρόβλημα – όλοι καρντάσια είμαστε – αλλά εδώ μιλάμε για υψηλή διπλωματία και τα λάθη κοστίζουν. Ιστορικά τους Κινέζους με τους Γιαπωνέζους τους χωρίζουν ποταμοί αίματος και σήμερα ένας βαθύς γεωπολιτικός ανταγωνισμός, δεδομένου ότι τα εγγόνια των σαμουράι είναι προκεχωρημένο αμερικανικό φυλάκιο στην αυλή του Πεκίνου.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]