Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Πρόκειται για τις χώρες αντίστοιχα Γερμανία και Γαλλία. Και οι «αντιδημοκρατικές» τους αποφάσεις αφορούν τη μεταναστευτική πολιτική.

Πρώτον: Η Γερμανία της Ανγκελα Μερκελ. Η Γερμανίδα καγκελάριος πρόσφερε δημόσια 800.000 θέσεις μεταναστών στη χώρα της και παρέβλεψε τους γερμανικούς νόμους ανοίγοντας διάπλατα τα σύνορά της. Έτσι, χιλιάδες βασανισμένοι από πόλεμο και κυκλώματα εμπόρων, από Μέση Ανατολή, Κεντρική Αφρική κι Ασία έτρεξαν προς ένα πλούσιο κράτος, με κοινωνική και πολιτική σταθερότητα, αποδεχόμενοι στέγη, τροφή, ιατρική φροντίδα, οικογενειακά επιδόματα κι όσα αλλά προσφέρει συνήθως ένα σύγχρονο οργανωμένο κράτος δικαίου. Την απόφαση αυτή η Μερκελ την πήρε μόνη της, δίχως να συμβουλευτεί υπουργούς, βουλευτές, τους Ευρωπαίους συνεταίρους της, τους ειδικούς συμβούλους επί του θέματος, τους πανεπιστημιακούς, τους ερευνητές (πολιτολόγους, ανθρωπολόγους, γεωπολιτικούς, ειδικούς των θρησκειών) ή ακόμη και κυρίως τη γνώμη του λαού που πρέπει να έχει βαρύνουσα θέση σε τέτοια ζητήματα.

Αυτοθαυμαζόμενη υπό την επήρεια βεβαίως των ΜΜΕ που τη γέμιζαν μόνιμα τα τελευταία χρόνια με διθυράμβους και κολακείες, η Γερμανίδα καγκελάριος δεν έλαβε υπόψη της ότι ο εκβιαστικά πολυπολιτισμός δεν λειτουργεί εύκολα στην Ευρώπη της πλούσιας Ιστορίας και σκέφτηκε ότι η δυσανάλογη αύξηση των μεταναστών θα βοηθούσε τη δημογραφικά αδύναμη Γερμανία και θα έδινε μεγαλύτερη δύναμη με εργατικά χέρια στη βιομηχανία της. Αν και υπάρχει δόση αλήθειας σε αυτά, εν τούτοις τέτοιες αποφάσεις είναι καλύτερα να παίρνονται με τη γνώμη του λαού. Το θέλουμε ή όχι, αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας, που έλεγε κι ο Ρουσό. Ο λαός δεν είναι άβουλη μάζα και είναι πιο ισχυρή μια Δημοκρατία όταν ισορροπεί με τη βούληση του λαού.

Δεύτερον: Στη Γαλλία η απόφαση του 1976 με ένα απλό διάταγμα του Σιράκ περί νομιμοποίησης της εγκατάστασης των πολυπληθών οικογενειών των μεταναστών άλλαξε το πρόσωπο της γαλλικής κοινωνίας. Είναι εντυπωσιακό το πώς μια τέτοια απόφαση πάρθηκε χωρίς καμία ενημέρωση του γαλλικού λαού, ο οποίος δεν κατάλαβε τι έγινε και ξαφνικά είδε τη μαζική άφιξη νέων ανθρώπων από τις παλιές γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής, απογοητευμένων από την κατάχρηση της εξουσίας που είχαν διαπράξει οι «ήρωες» των δικών τους επαναστάσεων (σε χώρες όπως Αλγερία, Τυνησία κ.λπ.).

Όταν έγινε αντιληπτό το πρόβλημα, πολλοί πολιτικοί ηγέτες προσπάθησαν με δελεαστικές προτάσεις να στείλουν πίσω τους μετανάστες, ειδικά όσους δεν είχαν τα αναγκαία χαρτιά. Όμως η προσπάθεια αυτή δεν λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά όσο θα έπρεπε. Έτσι, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση που είναι πια ευρωπαϊκή. Θα πούνε κάποιοι ότι αυτή είναι η μοίρα των μοντέρνων και σύγχρονων κοινωνιών. Γιατί όχι; θα τους απαντήσω. Φτάνει να το θέλουν οι λαοί που ζουν σε αυτά τα μέρη και πιστεύουν (πια;) στις δημοκρατικές αρχές. Μπορεί ακόμη κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή η μεταναστομανία εμπλουτίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Και πάλι θα τους απαντήσω: Γιατί όχι; Αρκεί να το θέλει ο λαός. Κι εδώ διαχωρίζω τον ενήμερο λαό από τον καθοδηγούμενο όχλο, όπως μας έμαθε ο Βίκτωρ Ουγκό.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι Καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]