Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΣ ξεκινήσουμε από τα απλά, τα καθημερινά. Η καταιγίδα προχθές το βράδυ ήταν σαρωτική. Για κάποιον που καθόταν στο μπαλκόνι του ήταν μια όαση δροσιάς ύστερα από ώρες αφόρητης ζέστης και υγρασίας. Για κάποιον που οδηγούσε σε πλημμυρισμένο δρόμο και του έμεινε το αυτοκίνητό του ήταν απλά μια ταλαιπωρία. Δύο παρατηρητές του ίδιου γεγονότος είναι απόλυτα λογικό να έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις σύμφωνα με την οπτική γωνία που το έκριναν.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και ακόμα πιο αστεία παραδείγματα. Σοκολάτα ή βανίλια. Θάλασσα ή βουνό. Ξανθιά ή μελαχρινή. Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Ο κάθε πολίτης μπορεί να επιλέξει αυτό που γουστάρει. Ας φανταστούμε μια κοινωνία στην οποία θα είχε επιβληθεί η σοκολάτα, το βουνό, οι ξανθές και ο Ολυμπιακός. Ποιος θα μπορούσε να αντέξει τέτοια φασιστική καταπίεση;

ΤΟ ίδιο ακριβώς ισχύει και στα πιο σοβαρά ζητήματα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει στην πολιτική και στη δημοσιογραφία. Κάθε μέσο ενημέρωσης και κάθε δημοσιογράφος μπορεί και πρέπει να εκφράζει τη γνώμη του. Από ό,τι… θυμάμαι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης και τουλάχιστον έως τώρα, ευτυχώς, δεν έχουν αναθεωρηθεί προς το χείρον τα αντίστοιχα άρθρα.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, όμως, υπάρχει μια αέναη προσπάθεια τόσο από την κυβέρνηση όσο και από κάποια μέσα ενημέρωσης να επιτίθενται σε μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους που ασκούν κριτική σε όσα συμβαίνουν. Κάποιοι επιχειρούν να επιβάλλουν πως πρέπει να υπάρχει μόνο μια άποψη για τα πράγματα, την οποία μάλιστα έχει δικαίωμα να εκφράζει μια «αρία φυλή» δημοσιογράφων. Η «Αυγή», ο Βαξεβάνης και άλλα έντυπα της πρώτης φοράς… αριστεράς λένε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε απλά «υπάλληλοι». Όταν εκείνοι έλεγαν «μνημόνια… forget it», εμείς ήμασταν «υπάλληλοι» της τρόικας. Όταν υποστήριζαν το «όχι» στο ψευδοδημοψήφισμα, εμείς ήμασταν «υπάλληλοι» του μενουμευρωπαίου Γιούνκερ. Τώρα, που αποθεώνουν την «επιτυχία» των μνημονίων και τον Γιούνκερ και πάλι τους ενοχλεί η αντίθετη άποψη.

ΟΙ πολίτες έχουν καταταλαιπωρηθεί ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων, έχουν πληρώσει έναν αβάσταχτο λογαριασμό και η χώρα έχει μπροστά της ανηφορικό δρόμο έως το 2060. Κι, όμως, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα φιλοσυριζαϊκά μέσα θριαμβολογούν για μια «γραβάτα… αδειανή». Ας είναι κι έτσι. Τους πολιτικούς θα τους κρίνουν οι ψηφοφόροι. Τα έντυπα θα τα κρίνουν οι αναγνώστες. Κι όλοι θα κριθούν από την Ιστορία.

ΜΠΟΡΟΥΝ να υπόσχονται ό,τι θέλουν. Μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν. Δικαίωμά τους. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπορούν να επιβάλλουν να λέμε και να γράφουμε όλοι τα ίδια. Αυτά φέρνουν στον νου άλλου τύπου καθεστώτα, ολοκληρωτικά. Και ευτυχώς στη χώρα μας υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει δημοκρατία. Καμία «Αυγή» δεν θα επιβάλλει τη… δύση του πολιτεύματος.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]