Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζίας

Την αισιοδοξία των νέων δεν την πολυσυμμερίζονται οι μεγαλύτεροι και οι πολιτικολόγοι. Σε άρθρο των «Times» του Λονδίνου έγραφαν προσφάτως: «Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να αισιοδοξεί κάποιος σήμερα για την ενωμένη Ευρώπη». Με τις οικονομικές εξελίξεις το κλίμα αισιοδοξίας στους νέους αλλάζει σταδιακά. Για αυτή την αρνητική στάση των πολιτών, η ευθύνη πέφτει στους πολιτικούς ηγέτες που παραχώρησαν τμήμα της πολιτικής τους στους τεχνοκράτες.

Όλο και περισσότεροι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούν την κρίση ηγεσίας ως δεδομένη, ενώ αμφισβητούνται και τα πολιτικά συστήματα, τα οποία δέχονται μια πρόκληση με «ορισμένα ορατά εμπόδια» όπως γράφει ο Αλαν Κόγουελ: «Οι πολιτικοί ξεζουμίστηκαν από τη μάχη εναντίον της υψηλής ανεργίας σε εποχές που ο ανταγωνισμός σε παγκόσμια κλίμακα μείωσε το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που γνώριζε μέχρι το 2000 ο Ευρωπαίος πολίτης. Εκείνο το οποίο προσφέρουν σήμερα οι πολιτικοί, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετική αποτελεσματικότητα ο καθένας, είναι η διοίκηση της χώρας και όχι η κυβερνητική πολιτική».

Εκείνο που δεν προσφέρουν οι πολιτικοί σήμερα είναι ένα ευρύτερο όραμα όπως εκείνο που ενέπνεαν ο Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν, ο Μπράντ, ο Σμιτ, ο Κολ στη Γερμανία.

Υστέρα από δεκαετίες με βεβαιότητα, ακόμη και μακαριότητα, για ασφάλεια και ευημερία που ζούσαν οι Ευρωπαίοι, είναι δύσκολο να προβλεφθεί ποια δύναμη θα μπορούσε να ενεργοποιήσει και πάλι τους πολίτες.

Έχουν δίκιο οι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα και μολύνει όλες τις κοινωνίες είναι η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, ασφάλειας και η επανεμφάνιση των ακραίων εθνικιστικών νεοναζιστικών – φασιστικών μορφωμάτων που μετά από 70 χρόνια ήρθαν στο προσκήνιο και συμμετέχουν ή κυβερνούν χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο κοινωνικός τομέας είναι αυτός που δέχεται άμεσο χτύπημα σήμερα από την ευρωπαϊκή κρίση γενικώς και όχι μόνο στο οικονομικό κομμάτι. Το κράτος πρόνοιας είναι υπό αμφισβήτηση και συρρικνώνεται σ’ όλες τις χώρες της Ε.Ε. Μάλιστα, σ’ όλες σχεδόν τις χώρες που το κράτος πρόνοιας μέχρι τελευταία ήταν ισχυρό, τώρα πια «έχει συρρικνωθεί», πράγμα που έχει δυσάρεστο αντίκτυπο σε όλους τους Ευρωπαίους.

Το κράτος πρόνοιας είναι το πρώτο θύμα, κατά κάποιο τρόπο, της επιτυχίας του, χάρη στην κοινωνική πολιτική που εφάρμοζαν τις προηγούμενες δεκαετίες σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες και με τόσο δυσοίωνες προοπτικές δεν πρέπει να εκπλήσσει κάποιον το ότι υπάρχουν Ευρωπαίοι που χάνουν την πίστη τους στις λειτουργίες και αμφισβητούν το όνειρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ασφαλώς και δεν είναι όνειρο η ένωση της Ευρώπης. Το κακό είναι ότι έπεσαν πολλά αρνητικά δεδομένα μαζί στο δρόμο προς την ένωση.

Σε αυτή την κρίση θα πρέπει οι πολιτικοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να απορρίψουν τις τιμωρητικές οικονομικές πολιτικές, να επαναφέρουν την αλληλεγγύη των χωρών, να αναπτύξουν το όραμα της ενιαίας Ευρώπης με σεβασμό στις πολιτιστικές-ιστορικές ταυτότητες των λαών.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]