Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Για το πώς δημιουργήθηκε η κρίση δανεισμού των χωρών υπάρχουν αρκετές πολιτικές ερμηνείες, ο καθένας μπορεί να διαλέξει εκείνη που πιστεύει ή τον συμφέρει. Το ζητούμενο είναι, όμως, αν και με ποιον τρόπο θα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση. Και εδώ οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες.

ΤΟ μόνο σίγουρο είναι πως όσο περνούν τα χρόνια και η κρίση γίνεται… κανονικότητα τόσο οι ακραίες φωνές θα δυναμώνουν την επιρροή τους είτε στον πλούσιο Βορρά είτε στον φτωχό Νότο. Οι ακραίοι εξαπατούν τους πολίτες ποντάροντας σε μια αυταπάτη: «Να κλειστούμε στο καβούκι μας για να σωθούμε».

ΑΥΤΑ τα λόγια ακούγονται όμορφα γιατί όλοι θυμούνται με νοσταλγία ένα παρελθόν όπου όλοι είχαν εθνικά νομίσματα στην τσέπη και βίωναν την ευμάρεια της ανάπτυξης του αστείρευτου κρατικού δανεισμού. Ενα παρελθόν χωρίς τεράστιες μεταναστευτικές ροές. Ενα παρελθόν όπου τότε το μέλλον φάνταζε ευοίωνο για τον καθένα. Και όλοι αυτοί οι ακραίοι υπόσχονται πως με το πάτημα ενός κουμπιού, με την ψήφιση ενός νόμου και μερικά πολιτικά κολπάκια θα ξαναγυρίσουν τις κοινωνίες σε αυτές τις όμορφες εποχές.

ΟΤΑΝ φτάνει η ρατσιστική Λέγκα του Βορρά και οι γραφικοί «Γκριλίνι» των 5 Αστέρων να πείθουν τους μισούς Ιταλούς, όταν το ξενοφοβικό AfD ανεβαίνει διαρκώς στη Γερμανία, η Λεπέν υποδύεται τον παράγοντα… σταθερότητας και ακροδεξιά κόμματα συμμετέχουν σε αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τότε όλοι αντιλαμβανόμαστε πως το πρόβλημα είναι αρκετά σοβαρό. Δεν φταίνε οι λαϊκιστές όμως, εκείνοι περίμεναν χρόνια να τους παρουσιαστούν τέτοιες ευκαιρίες για να… λαϊκίσουν. Και δεν λύνεται, βέβαια, με το κωμικοτραγικό μπλόκο του Ιταλού Προέδρου στην κυβέρνηση των λαϊκιστών.

ΣΤΗΝ Ελλάδα την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού τη βιώσαμε από το 2012 έως το 2015. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% έφτασε στο 36% και οι ΑΝ.ΕΛ. έπιασαν έως και 10%. Οι συνέπειες είναι γνωστές και θα τις πληρώνουμε για πολλά ακόμα χρόνια παρά τα συνεχιζόμενα λαϊκιστικά ψεύδη της συγκυβέρνησης.

ΚΑΜΙΑ από τις χώρες δεν πρόκειται να βγει από οικονομική, πολιτική, κοινωνική κρίση αν δεν ειπωθούν επώδυνες αλήθειες και αν δεν παρθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις. Οσο τα κόμματα σε κάθε χώρα λαϊκίζουν ή κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί και η Ευρωπαϊκή Ενωση παρουσιάζεται ως «τιμωρός» και απλά χρονοκαθυστερεί, τόσο θα βυθιζόμαστε περισσότερο στην κρίση.

ΟΛΑ δείχνουν πως τελειώνει και ο χρόνος. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει άμεσα ρότα. Πρέπει να περάσουμε από τις θυσίες των πολιτών σε μια εποχή όπου τα κράτη και οι κυβερνήσεις θα θυσιάσουν χρήματα και πολιτικό κόστος υπέρ των πολιτών. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για να ισορροπήσει εκ νέου η Ευρώπη και να δημιουργηθεί όραμα για το μέλλον. Αλλιώς ας πιαστούμε χέρι χέρι με τον Σαλβίνι, τον Ντι Μάιο, τον Ιγκλέσιας, τη Λεπέν, τον Φάρατζ, τον Ορμπαν, τον Καμμένο και τον Τσίπρα και ας πάμε όλοι μαζί προς τον γκρεμό.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]